Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Κι αν η λιτότητα είναι αριστερή;

Περικλής Δημητρολόπουλος 
Πηγή:http://www.tanea.gr/news/world/article/5002252/ki-an-h-litothta-einai-aristerh/#.USaHAq87OCs.facebook



Ενας θανατηφόρος ιός εξαπλώνεται στην Ευρώπη διαλύοντας και τις τελευταίες της αντιστάσεις. Η «μέγγενη της λιτότητας» αρχίζει να σφίγγει τη Γαλλία, σύμφωνα με τη λυρική προσέγγιση της Monde, και ο Φρανσουά Ολάντ ετοιμάζεται για περικοπές «χωρίς ταμπού» όπως σημειώνει η Libération, πάντα πιστή στο ελευθεριακό της πνεύμα. Στην άλλη πλευρά των Αλπεων ο Μπέπε Γκρίλο έχει ήδη κηρύξει το τέλος του ευρώ και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στη Βρετανία, η λιτότητα έχει γίνει η μαγιά που φουσκώνει το ζυμάρι του ευρωσκεπτικισμού. Και στην Ισπανία δεν έχει κανείς παρά να περιμένει να δει το τέρας που θα γεννηθεί από την ένωση της λιτότητας με την πολιτική κρίση. Η λιτότητα επιτρέπει στη γαλλική Ακροδεξιά, άλλοτε κήρυκα του κοινωνικού δαρβινισμού, να καταγγέλλει μετά βδελυγμίας τις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» του Σοσιαλιστή Ολάντ. Ανασταίνει πολιτικά πτώματα σαν τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Δυναμιτίζει την κοινωνική συνοχή, προκαλεί σύγχυση, υπονομεύει τους θεσμούς, δημιουργεί ανίερες συμμαχίες, απειλεί τις δημοκρατίες.

Ή ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι έτσι; Τι μας κάνει να μετατρέπουμε τη λιτότητα στη βολική μήτρα όλων των δεινών, στον εχθρό που ακόμη και αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να είχαμε εφεύρει; Ας κάνουμε, λοιπόν, μια διαφορετική ανάγνωση. Ας γυρίσουμε πίσω, στον Ιανουάριο του 1977, όταν ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, φωτισμένος ηγέτης του ιταλικού ΚΚ, εισήγαγε στο ιταλικό πολιτικό λεξιλόγιο έναν νέο όρο, την austerità. Ο Μπερλινγκουέρ ανέπτυξε σε δύο ομιλίες τις αιρετικές απόψεις του. Στο θέατρο Ελιζέο της Ρώμης το ακροατήριο ήταν διανοούμενοι του PCI. Στη Λυρική Σκηνή του Μιλάνου ήταν εργάτες. «Η λιτότητα για εμάς», εξηγούσε, «είναι το μέσο για να ξεπεράσουμε ένα σύστημα, του οποίου τα διακριτά χαρακτηριστικά είναι η αλόγιστη σπατάλη, η αποθέωση του ασύδοτου ατομικισμού και του πιο έξαλλου καταναλωτισμού». Ηταν μια θέση που ο Μπερλινγκουέρ πλήρωσε με πολιτική μοναξιά. Πολλοί Αριστεροί είδαν στη λιτότητα αυτό που η Δεξιά αποκαλούσε «θυσίες» - ήταν επομένως η αφανής πλευρά του ιστορικού συμβιβασμού. Οι Σοσιαλιστές είχαν αρχίσει να παραδίδονται στις χαρές του ατομικού ηδονισμού. Ελάχιστοι παρατήρησαν ότι σε εκείνες τις δύο ομιλίες περισσότερο και από τη λέξη λιτότητα ο Μπερλινγκουέρ είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη σπατάλη. Σπατάλη των πόρων, της ενέργειας, του πλούτου,  της κατανάλωσης, των σκουπιδιών. Σπατάλη της ίδιας της ζωής.

ΟΙ ΔΥΟ ομιλίες του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ εκδόθηκαν το 2010 στην Ιταλία σε έναν κοινό τόμο υπό τον τίτλο «Ο δρόμος της λιτότητας. Για ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης». Ο ιταλικός Τύπος μνημονεύει συχνά αυτόν τον οξυδερκή προφήτη που έβλεπε από τότε ότι η εφαρμογή του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης σε ολόκληρο τον πλανήτη είναι αδύνατη γιατί απλούστατα θα οδηγήσει στην καταστροφή του. Η αριστερή του συνείδηση δεν του επέτρεπε να νομιμοποιήσει την ανέχεια των εργατών της Ασίας και της Αφρικής στο όνομα της ευρωπαϊκής ευημερίας. Μήπως πριν υποκύψουμε στις σειρήνες του λαϊκισμού να ρίχναμε μια ματιά στον υπόλοιπο κόσμο;



Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Σήμερα λείπει η αίσθηση του σκοπού

Ο μεταφραστής και μελετητής της λογοτεχνίας Αρης Μπερλής μιλάει για την κρίση, τη σύγχυση των νέων, τους συγγραφείς
Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη
Η συζήτηση με τον μεταφραστή και μελετητή της λογοτεχνίας Αρη Μπερλή ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα: κοιτούσα στην οθόνη του υπολογιστή του τη φωτογραφία ενός σμήνους βρετανικών βομβαρδιστικών Λάνκαστερ, όταν ο κ. Μπερλής σχολίασε: «Αυτή είναι η φαντασίωσή μου: πιλότος βομβαρδιστικού, σε αποστολή πάνω από τη ναζιστική Γερμανία». Είχα πάει στο σπίτι του κ. Μπερλή, στον Βύρωνα, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του «Μεγάλου Γκάτσμπι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ από τις εκδόσεις Αγρα (σε δική του μετάφραση, εισαγωγή και επίμετρο), αλλά βρεθήκαμε να μιλάμε για… βομβαρδισμούς του 1943.
Αφού με περιεργάστηκε η γάτα του («είχαμε άλλη μία, μα το καλοκαίρι μάς άφησε είκοσι χρόνων και τη θάψαμε με τιμές στον κήπο, στην Εύβοια», μου είπε), η συζήτηση στράφηκε στη λογοτεχνία, στη μετάφραση, στο σήμερα.
Υπήρχε ένας σκοπός κάποτε και τα πράγματα ήταν καθαρά. Γι’ αυτό φαντασιώνομαι ότι είμαι πιλότος της RAF. Πολεμάς τον Χίτλερ και τον φασισμό. Λείπει σήμερα αυτή η αίσθηση του σκοπού. Δημιουργείται έτσι μια σύγχυση. Κάποιοι μπαίνουν σήμερα σε μια στράτευση. Π.χ., στρατεύονται κατά του Μνημονίου. Υπέρ ποίου όμως, θα ρωτούσα εγώ. Μιας υποτιθέμενης εθνικής ανεξαρτησίας; Η οποία όμως δεν μπορεί να υπάρξει όταν είσαι μέλος -και σωστά- μιας ευρύτερης ενότητας κρατών; Πρέπει να εθελοτυφλείς για να πιστεύεις ότι μπορείς ως χώρα να είσαι αυθύπαρκτος. Η σύγχυση αυτή κουράζει. Κανένας δεν είναι απρόσβλητος, πολύ περισσότερο οι νέοι, που είναι σε πλήρη σύγχυση. Το βλέπω στην κόρη μου, 27 χρόνων, άνεργη. Δασκάλα θέλει να είναι. Δεν θέλει να είναι χρηματιστής, γιατρός ή δικηγόρος. Να διδάσκει παιδιά θέλει. Και δεν μπορεί αυτή τη στιγμή.
Τον Γκίνσμπεργκ τον γνώρισα όταν ήρθε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’90. Αλληλογραφούσαμε από τη μακρινή εποχή που μετέφραζα την ποίησή του. Δοκίμασα μεγάλη απογοήτευση. Είναι φαίνεται αναπόφευκτο να απογοητευόμαστε όταν γνωρίζουμε συγγραφείς ινδάλματα της νεότητάς μας.
Ο πρώτος Αμερικανός πεζογράφος που μετέφρασα είναι ο Φιτζέραλντ, με τον «Γκάτσμπι», από τα κορυφαία μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Με διαστάσεις πολύ πέραν της λογοτεχνίας. Δεν μπορεί ένας ιστορικός να κατανοήσει τον αμερικανικό Μεσοπόλεμο χωρίς να έχει διαβάσει Φιτζέραλντ. Θα του λείπει αυτή η πολιτισμική διάσταση.
Είναι επίκαιρο βιβλίο ο «Γκάτσμπι». Απεικονίζει μια εποχή η οποία βρίσκεται καθ’ οδόν προς τη χρεοκοπία. Εποχή πλούτου, ασωτίας και φθηνού γούστου – όπως αυτή που ζήσαμε. Εκείνο όμως που κάνει τον ήρωα μεγάλο είναι ο ρομαντισμός του. Δείτε τον έρωτα και την απόλυτη αφοσίωση του Γκάτσμπι για την Νταίζη. Στον «Γκάτσμπι» οι άρρενες αναγνώστες βρίσκουν κομμάτια του εαυτού τους εφηβικά. Αυτές τις νύξεις ερωτικής αθανασίας, για να παραλλάξουμε ένα πασίγνωστο ποίημα του Γουέρντσγουερθ. Ο Γκάτσμπι έχει έναν σκοπό, μια στοχοπροσήλωση, κι ας κυνηγάει μια χαμένη υπόθεση. Κανένας σύγχρονος μυθιστοριογράφος δεν θα τολμούσε να πλάσει τέτοιο ιδεαλιστή ήρωα. Οι ήρωές τους -του Ροθ, του Κουτσί, του Μπάνβιλ- είναι σαν τον μέσο αναγνώστη. Είναι νευρωτικοί, έχουν πρόβλημα με τις γυναίκες, δεν ξέρουν τι θέλουν.
Για μένα, ο καλός μεταφραστής δεν πρέπει απλώς να κατέχει καλά την ξένη και τη μητρική του γλώσσα, αλλά να καταλαβαίνει τη λογοτεχνία, να δονείται από το κείμενο και ταυτόχρονα να μπορεί με ψυχρό μάτι να διακρίνει τα αφηγηματικά τεχνάσματα του συγγραφέα. Είναι σαν το «Παράδοξο του ηθοποιού», του Ντιντερό. Τότε μόνον θα είναι πραγματικά καλός μεταφραστής. Εμένα με ικανοποιούσε ότι ένα σπουδαίο βιβλίο μπορούσα να το γυρίσω στη δική μου γλώσσα. Ισως γι’ αυτό, αν και θα μπορούσα να γράψω δικά μου πράγματα, δεν το έκανα. Η μετάφραση με γέμιζε πάντα, δεν ήθελα άλλο.
Η λογοτεχνία αφηγείται τη ζωή. Δεν πιστεύω στις θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες λογοτεχνία και γλώσσα είναι παιχνίδια σημείων. Βεβαίως, η λογοτεχνία δεν είναι ο απόλυτος καθρέφτης της ζωής, αλλά ένα σύνολο από ηρωικές απόπειρες να γίνει η ζωή αντικείμενο αφήγησης. Οι αποδομιστές είπαν ορισμένα σωστά πράγματα που μπορεί να ισχύουν σε συγκεκριμένα πλαίσια μόνον. Εξάλλου, πολλά από αυτά που είπαν τα ξέραμε. Τις αμφισημίες, την εκκρεμότητα του νοήματος, τα ξέραμε ως αναγνώστες.
Η μόνη μου αντίσταση στα επερχόμενα δεινά είναι η λογοτεχνία. Δεινά κοινωνικά, πολιτισμικά – και βιολογικά βέβαια. Βλέπω ακόμη μεγαλύτερη κοινωνική αποσάθρωση. Φοβάμαι ότι φταίει το «υλικό». Υπάρχει μια διεθνής κρίση αλλά υπάρχει και μια ελληνική. Σε αυτή αναφέρομαι. Δεν αποδέχομαι το χονδροειδές «μαζί τα φάγαμε», αλλά οι πολιτικές ηγεσίες που ευθύνονται για την κρίση αντανακλούν τις κοινωνίες που τις ψήφισαν. Για να καταλάβετε το υλικό, δείτε τη λαϊκή ελληνική μουσική: αυτός ο διαρκής θρήνος, «άτιμη ζωή», «ψεύτης ντουνιάς» κ.λπ. Η ελληνική κοινωνία έχει διαποτιστεί από αυτή τη νοοτροπία. Το μουσικό αίσθημα του λαού εκφράζεται με καψούρικα, μεμψίμοιρα τραγούδια. Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο. Στίχος που σε αποσβολώνει. Ερχονται κάποιοι φίλοι διανοούμενοι και διαφωνούν, μου λένε για το λαϊκό τραγούδι «μα αυτές είναι οι αξίες του τόπου». Δεν με ενδιαφέρουν. Τις αξίες εγώ τις αντλώ από μια ευρύτερη, πανανθρώπινη δεξαμενή. Ακούω Μπαχ και Σούμπερτ. Δεν με συγκινεί το λαϊκό τραγούδι. Και, με κάποια σουρεαλιστική διάθεση, βλέπω κάποια σχέση ανάμεσα στο λαϊκό τραγούδι και στο όραμα μιας αργομισθίας στο Δημόσιο…
Ποιος είναι
Ο Αρης Μπερλής γεννήθηκε στην Πάτρα το 1944. Είναι δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής λογοτεχνίας. Το 2001 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υψιλον ο τόμος «Κριτικά δοκίμια».
Εχει μεταφράσει: Αλεν Γκίνσμπεργκ, Βιρτζίνια Γουλφ, Τζέιμς Τζόις, Εμιλι Μπροντέ, Τζόζεφ Κόνραντ, Σάμιουελ Μπέκετ, Μπέρτραντ Ράσελ, Ουόλτερ Πέιτερ κ.ά. Διετέλεσε εκδότης του περιοδικού «Σπείρα» (1974-1980) και του εκδοτικού οίκου «Κρύσταλλο» (1980-1993). Διετέλεσε διευθυντής σπουδών του αγγλόφωνου τμήματος του ΕΚΕΜΕΛ.
Τελευταίες του μεταφραστικές εργασίες: «Ο μεγάλος Γκάτσμπι» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (Αγρα), «Η τέχνη της μνήμης» της Φράνσες Γέιτς (ΜΙΕΤ), «Η Βίβλος του άθεου», συλλογικό έργο (Polaris).

Πηγή:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_17/02/2013_511409

Ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ τον έλληνα Άλντο Μόρο;


Μετά το αντάρτικο πόλης του Επαναστατικού Αγώνα, της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς και άλλων οργανώσεων που δυσκολεύομαι να συγκρατήσω το όνομά τους, φθάσαμε στο ορεινό αντάρτικο των εθνικών παραδόσεών μας, με νυχτερινή επιχείρηση κομάντος. Μένεις πραγματικά άλαλος, τι να πεις; Νοσταλγείς την Κερατέα και το Γραμματικό, πόσο ειρηνικοί ήσαν οι κάτοικοί τους.
Επίθεση με όπλα για λόγους οικολογικούς; Είναι δυνατόν να έχει συμβεί κάτι τέτοιο; Μετράει σχεδόν 50 χρόνια ζωής το οικολογικό κίνημα, ούτε είχε σκεφθεί, ούτε είχε φανταστεί οποιοσδήποτε οικολόγος, όπου της γης, ότι θα μπορούσε να διαπράξει κάτι τέτοιο. Ένοπλες επιθέσεις σε εγκαταστάσεις εταιρειών συμβαίνουν μόνο σε χώρες της Αφρικής, εκεί όπου επιτόπιες φυλές αμφισβητούν άλλη φυλή που κατέχει την κεντρική εξουσία και έδωσε άδεια να γίνουν βιομηχανίες, πετρελαίου ή ορυχεία χωρίς να δώσει μερίδιο στους ντόπιους φυλάρχους – που το διεκδικούν με τα όπλα.
Αλλά ούτε και από το μυαλό οποιουδήποτε κριτικού της «κοινωνίας του θεάματος» θα είχε περάσει από το μυαλό να οργανώσει ένοπλη ομάδα – περιοδικό θα είχε εκδώσει, έγραφα εδώ τις προάλλες με αφορμή τη ληστεία στον Βελβενδό και τα ιδεολογικά μανιφέστα των συλληφθέντων. Και ο οικολόγος θα κρεμιόταν από βαγονάκι των ορυχείων για να εμποδίσει να δουλέψει, για να γίνει γνωστή η αντίθεσή του, ή θα οργάνωνε καθιστική διαμαρτυρία μπρος στις εγκαταστάσεις της εταιρείας. Εδώ σε μας έχουν τον λόγο καλάσνικοφ και καραμπίνες. Το χειρότερο είναι πως αρχίσαμε να το συνηθίζουμε. Τι άλλο μένει να συνηθίσουμε;
Ομολογώ πως μόλις διάβασα την είδηση για την ένοπλη επίθεση στις Σκουριές, ο νους μου πήγε αμέσως στην επίθεση στο Λιτόχωρο, 30 Μαρτίου 1946, παραμονή των εκλογών που δεν συμμετείχε το ΚΚΕ, επίσημη ημερομηνία έναρξης του εμφύλιου πολέμου – που ήδη διεξαγόταν, από την περίοδο της Κατοχής. Πάντα το σκεπτόμουν, πως αυτές οι συγκρίσεις της Ελλάδας με τη Γερμανία της Βαϊμάρης είναι λάθος, με το τι συνέβη στη δεκαετία του 1940 πρέπει να ζυγίζουμε την εποχή μας. Χρειάζεται αλλαγή «παραδείγματος», πρέπει να πει κανείς στον κ. Μαζάουερ. Αυτό το παράδειγμα άλλωστε έχει υιοθετήσει εξαρχής η αντιμνημονιακή παράταξη. Αυτή μιλά συνεχώς για «Κατοχή», διεκδικεί «κατοχικά δάνεια», θέλει να κρεμάσει τους «δωσίλογους», όσοι είναι υπέρ του Μνημονίου είναι «ταγματασφαλίτες». Από τη μεριά της η Χρυσή Αυγή δηλώνει πως «είμαστε ήδη σε εμφύλιο πόλεμο» και κάποιοι ακραίοι «αντιφασίστες» απαντούν απειλώντας την με «ένα, δυο τρεις, πολλούς Μελιγαλάδες».
Εντάξει, λόγια είναι αυτά. Αλλά οι κομάντος στις Σκουριές είχαν όπλα, τα είδαμε όλοι στα βίντεο που κατέγραψαν οι κάμερες: δύο τουλάχιστον τύποι με κουκούλες και καραμπίνες. Δεν τα χησιμοποίησαν, ευτυχώς. Αν όμως κάποιος από τους φύλακες των ορυχείων οπλοφορούσε; Αν έπαιρναν φωτιά οι φύλακες που τους έβρεξαν με βενζίνη; Πρόκειται για απίστευτη βαρβαρότητα, πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που δηλώνουν «οικολόγοι» να σκεφθούν κάτι τέτοιο; Τουλάχιστον αυτοί που προσπαθούσαν να κάψουν με μολότοφ αστυνομικούς σε τόσες και τόσες διαδηλώσεις στην Αθήνα δεν παρίσταναν τους ρομαντικούς φυσιολάτρες, είχαν πάει να δείρουν, να κάψουν, να σπάσουν, δεν το έκρυβαν. Το κατάφεραν μόνο με τους άμαχους της Μαρφίν, οι αστυνομικοί φορούν ανθεκτικές πανοπλίες.
Και ο μεν ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει ρητά και απερίφραστα την επιδρομή, έχουμε όμως την κυρία Κατερίνα Ιγγλέση, βουλευτή του της Χαλκιδικής, να δηλώνει «οι αποικιοκρατικές πρακτικές της καναδικής εταιρείας και των ντόπιων συνεταίρων της, όπως και η βίαιη κρατική καταστολή που έχουν βιώσει οι κάτοικοι, προκαλούν ανεξέλεγκτες καταστάσεις όπως το χθεσινοβραδινό γεγονός». Για να εκλεγεί βουλευτής σημαίνει ότι δεν ειναι ηλίθια – πώς είναι δυνατόν να λέει τέτοια πράγματα;
Ούτε όμως η Σοφία Σακοράφα είναι ηλίθια όταν, παραληρώντας στην ΚΕ του κόμματός της, αναφέρεται σε «χρυσές εφεδρείες κομματικών στελεχών» που πρέπει να προφυλαχθούν «για πιο ώριμη στιγμή», απαιτεί να σφυρηλατηθούν συνειδήσεις με αγώνες για «τη στήριξη της μεταβατικής κυβέρνησής μας» και καταλήγει ότι πρέπει ο λαός να ειναι «δραστήριος στην αντίστασή του, ριζοσπαστικός στις θέσεις του και μαχητικός στις πρακτικές του». Όπως και η κυρία Ιγγλέση, μας εξηγεί πώς κατανοεί την πολιτική κατάσταση στη χώρα και ποια είναι τα καθήκοντα του κόμματος.
Βεβαίως η κατηγορία περί «ηθικής αυτουργίας» κατά στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ της περιοχής είναι γελοία – μήπως όμως υπάρχει «πολιτική αυτουργία» για αυτά που συμβαίνουν; Η κυβέρνηση καλλιεργεί τη «στρατηγική της έντασης», όπως συνέβαινε στην Ιταλία (αλλά από ακροδεξιούς κύκλους) στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ή την καλλιεργούν οι κυρίες Σακοράφα και Ιγγλέση; Ή υπονοεί κάτι άλλο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ανακάλυψε πρόσφατα και κάτι άλλο ιταλικό, τον Αντόνιο Γκράμσι; Μήπως ανακάλυψε και την «καλή Χριστιανοδημοκρατία», τον «ιστορικό συμβιβασμό» (που θεμελιώθηκαν πάνω στον Γκράμσι), και προσπάθησε να τον εμποδίσει η στρατηγική της έντασης; Μήπως ανακάλυψε και τον έλληνα Άλντο Μόρο;
Αυτά που ζούμε και ακούμε δείχνουν το ακριβώς αντίθετο: εφεδρείες στελεχών για «ώριμες στιγμές», «μεταβατική κυβέρνηση», «μαχητικές πρακτικές» ονειρεύεται η κυρία Σακοράφα, που τέλος πάντων έχει προ πολλού υπερβεί την ηλικία της Πασιονάριας και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, οι οποίες επιπλέον δεν είχαν αλλάξει τόσα κόμματα όσα αυτή. Η ένοπλη επίθεση στις εγκαταστάσεις της Greek Gold ήταν «ανεξέλεγκτη κατάσταση» που τη δημιούργησαν οι «αποικιοκρατικές πρακτικές» και η «κρατική καταστολή» για την κυρία Ιγγλέση. Ας διαβάσει λίγο την ιστορία του Εμφύλιου: η επίθεση στο Λιτόχωρο έγινε από ομάδες αυτοάμυνας πρώην αγωνιστών του ΕΛΑΣ που είχαν πάρει τα βουνά για να γλιτώσουν από την καταστολή, τη «λευκή τρομοκρατία» της εποχής και για να αντισταθούν στην «αποικιοκρατική επέμβαση» των Άγγλων. Ο «Ριζοσπάστης» τότε είχε χαρακτηρίσει «προβοκάτσια» την επίθεση στο Λιτόχωρο, το ίδιο έκανε τώρα το ΚΚΕ για την επίθεση στις Σκουριές. Ο Νίκος Ζαχαριάδης την είχε ενστερνιστεί λίγους μήνες μετά με τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η κυρία Ιγγλέση: απάντηση στην καταστολή και στην αποικιοκρατική επέμβαση.
Βεβαίως, η κατοχική και μετακατοχική βία δεν μπορούν να συγκριθούν με τη σημερινή βία, η αγριότητα του πολέμου είχε εξαφανίσει κάθε ηθικό δισταγμό, έπρεπε να δείρεις πριν σε δείρουν, να σκοτώσεις πριν σε σκοτώσουν. Οι εθνοτικές ή πολιτιστικές διαφορές (γηγενείς/πρόσφυγες, έλληνες/αλλοεθνείς) αλλά και οι οικογενειακές ή προσωπικές διενέξεις επιλύονταν σε πόλεις και χωριά με τα όπλα, με προσχώρηση στο ένα ή το άλλο από τα δύο ισχυρά στρατόπεδα. Η δυστυχία και η φτώχεια επίσης δεν συγκρίνονται – αν και κατά τον Αλέξη Τσίπρα ο φετινός χειμώνας είναι αντίστοιχος του τρομερού χειμώνα 1941-42, με τις εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από πείνα. Δεν ξέρω αν τα πιστεύει αυτά που λέει, ή απλώς η πολιτική του παιδεία δεν του επιτρέπει να αναφερθεί με άλλους όρους στη σημερινή κατάσταση πέρα από αυτούς της Κατοχής και του Εμφύλιου.
Ας με συγχωρήσει ο κ. Τσίπρας και όσοι προσπαθούν να του φορέσουν την γκραμσιανή γραβάτα: αυτά που λέει ο ίδιος και τα στελέχη του δεν ακούγονται καθόλου γκραμσιανά, αυτά είναι μπολσεβικισμός και τριτοκομισμός, ορολογία εμφυλίου πολέμου. Τι «ηγεμονίες» και κουραφέξαλα – εδώ έχουμε πρόεδρο Μαο που εξηγεί κυνικότατα πως «η εξουσία βρίσκεται στην κάνη του ντουφεκιού». Τον Γκράμσι τον επικαλέστηκε και τον αξιοποίησε θεωρητικά και πολιτικά το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα για να αιτιολογήσει την αποδέσμευσή του από τη Μόσχα. Πριν μισό αιώνα αυτά, δεκαετία του 1960, την εποχή του Frozen War. Αποδεικνύεται όμως συνεχώς πως η δική μας κομμουνιστική και μετακομμουνιστική Αριστερά είναι αγκυροβολημένη ακόμα πιο πίσω, στην τρομερή δεκαετία του 1940. Και όταν η Χρυσή Αυγή αναδεικνύεται σε «βραχίονα του συστήματος» τότε πάμε ακόμα πιο πίσω, στις καταστροφικές πολιτικά και ηλίθιες θεωρητικά αναλύσεις της Τρίτης Διεθνούς για το φασιστικό φαινόμενο και τους «σοσιαλφασίστες». Πρόκειται για επικίνδυνη θεωρητική και πολιτική φτώχεια, απολύτως επικίνδυνη.
Η ρητορική της βίας και της ανατροπής της Σοφίας Σακοράφα θα ήταν απλώς γελοίο μηρύκασμα όσων λένε δεκάδες σέχτες δεκάδες χρόνια τώρα. Θα μπορούσαμε και να γελάσουμε, ακόμα και να συμπαθήσουμε την κυρία Σακοράφα για την ανατρεπτική πίστη της που την εκσφενδονίζει σαν το ακόντιο της νεότητάς της και όποιον πάρει ο χάρος – αλλά μέσα σε 15 ημέρες είχαμε ένοπλη επίθεση επαναστατών σε τράπεζα και ένοπλη επίθεση «οικολόγων» σε εγκαταστάσεις μεταλλευτικής εταιρείας. Η μαχητικότητα που απαιτεί η συμπαθητική κυρία με τα γυαλάκια είναι μπροστά μας. Και αν οι κάτοικοι των περί τα μεταλλεία χωριών αποφασίσουν να απαντήσουν στην επιδρομή που έγινε στο χώρο τους από τους «οικολόγους» κομάντος; Αν το θεωρήσουν εισβολή των χωριών που θέλουν τουριστική ανάπτυξη και αντιτίθενται στην ανάπτυξη των μεταλλείων και απαντήσουν; Αυτό, δεν θα είναι «λαϊκή μαχητική πρακτική»; Οι βίαιες πρακτικές έχουν πάντα δύο αιχμές, σαν τα ακόντια, κυρία Σακοράφα.
Έχουμε σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο άνεργους, επιχειρήσεις χρεοκοπούν συνεχώς, οι τράπεζες είναι διαλυμένες, η φτώχεια εξαπλώνεται ραγδαία, τα σπίτια βγάζουν το χειμώνα χωρίς θέρμανση, στα νοσοκομεία υπάρχουν τεράστια προβλήματα, οι πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν φόρους, τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν ανασφάλιστα, οι γενικές απεργίες συνεχίζονται, οι αποταμιεύσεις των εχόντων μετακόμισαν στο εξωτερικό, ο ανταγωνισμός για την εξουσία διαιωνίζει την κουλτούρα της πολιτικής βίας – της εμφύλιας βίας. Για να ξαναγυρίσουμε στον Μάο, δεν λείπουν παρά οι σπίθες που θα βάλουν φωτιά στην πεδιάδα – ας πούμε, η κυρία Σακοράφα κατανοούσε ότι οι «χρυσές εφεδρείες κομματικών στελεχών» έπρεπε να προφυλαχθούν «για πιο ώριμη στιγμή», αλλά τουλάχιστον 500 θα μπορούσαν να πάνε, υποστήριξε. Η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζω από πολιτική σοφία και όχι από αδυναμία, δεν άναψε αυτή τη σπίθα. Αλλά αν κάποιοι «ανεξέλεγκτοι», όπως αυτοί στις Σκουριές, αποφασίσουν να το κάνουν;
Η κυβέρνηση, και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας προσωπικά, έχουν απαντήσει με αποφασιστικότητα στις προκλήσεις της Χρυσής Αυγής: οι ναζιστικές επιθέσεις στις λαϊκές αγορές κόπηκαν με το μαχαίρι, η αντίδραση για ό,τι έγινε στο νοσοκομείο Τρίπολης ήταν άμεση. Το μεταναστευτικό ζήτημα και η αντιμετώπισή του από τη ΝΔ (αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας) είναι ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιείται από τον ΣΥΡΙΖΑ στην εμφυλιοπολεμική ρητορική του με τον ίδιο τρόπο που η οικολογία χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την επίθεση των κομάντος.
Μακάρι, λοιπόν, η επανανακάλυψη του Αντόνιο Γκράμσι να αποτελεί σημάδι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει από τη δεκαετία του 1940 και μεταβαίνει στη δεκαετία του 1960 – χρειάζεται προσοχή, όμως: στην ευρωπαϊκή δεκαετία του 1960, αυτή του «ιστορικού συμβιβασμού» Χριστιανοδημοκρατών-Κομμουνιστών που θεμελίωσαν πάνω στο θεωρητικό λόγο του ιταλού διανοούμενου ο Μπερλινγκουέρ και οι σύντροφοί του.
Και επειδή λέγονται διάφορες ανοησίες, ας θυμήσουν οι παλαιότεροι στους νεότερους του ΣΥΡΙΖΑ πως «η στρατηγική της έντασης» αναπτύχθηκε στην Ιταλία από την Ακροδεξιά ακριβώς ως ανάχωμα απέναντι στην προοπτική του ιστορικού συμβιβασμού – και τον ίδιο ρόλο έπαιξε η Άκρα Αριστερά με τις «Κόκκινες Ταξιαρχίες», ιδιαίτερα με τη δολοφονία του Άλντο Μόρο, εκπρόσωπου του «ιστορικού συμβιβασμού» από την πλευρά της Χριστιανοδημοκρατίας. Εδώ όμως δεν ακούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ για συμβιβασμό, αλλά για ανατροπή του σάπιου και διεφθαρμένου καθεστώτος, με ορολογία εμφυλιοπολεμική – αυτή είναι η μόνη στρατηγική έντασης που υπάρχει στη χώρα αυτή την εποχή.
Εκτός και αν, με βάση όσα ακούμε αυτή την εποχή για τον «καλό Καραμανλή» και τον «κακό Σαμαρά», ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε στο πρόσωπο του πρώην πρωθυπουργού που χρεοκόπησε τη χώρα τον έλληνα Άλντο Μόρο και στους καραμανλικούς την καλή Χριστιανοδημοκρατία. Εδώ που έχουμε φθάσει, ακόμα και αυτό θετικό θα ήταν – στο κάτω-κάτω ο Κώστας Καραμανλής ισχυριζόταν ότι έχει ξεκοκαλίσει το Κεφάλαιο και ο θείος του νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Και το πάθημα έγινε μάθημα, δεν θα αφήσουμε κανέναν να τον απαγάγει. Αλλά χρειάζονται δύο για το συμβιβασμό, θα πρέπει να γίνει Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ο Αλέξης Τσίπρας. Διότι για τον ΙΚΚ ο ιστορικός συμβιβασμός δεν ήταν κίνηση τακτικής, ήταν στρατηγική επιλογή που δημιούργησε τον ευρωκομμουνισμό.
Ας συμμαζέψει λοιπόν τα στελέχη του και ας εγκαταλείψει και ο ίδιος τον εμφυλιοπολεμικό λόγο. Αλλιώς ο Γκράμσι δεν χρησιμεύει σε τίποτα και δεν θα υπάρξει Άλντο Μόρο: κινδυνεύουμε να φύγουμε μεν από τη δεκαετία του 1940 και να βρεθούμε όχι στην ευρωπαϊκή αλλά στην ελληνική δεκαετία του 1960 – δεκαετία συνέχισης του εμφύλιου πολέμου που σηματοδοτούν η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, οι Ανένδοτοι Αγώνες, τα Ιουλιανά και τελικά η Απριλιανή δικτατορία.
Πηγή:http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B5-%CE%BF-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CF%8C%CF%81%CE%BF

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Θα σας ερεθίσω και πάλι.

Άκουσα προ ημερών το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Σταθάκη να υπόσχεται ότι μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την κυβέρνηση, ο κατώτατος μισθός θα ανέβει στις 720 (ξέχασε βέβαια να μας πει σε ποιό νόμισμα).
Και όμως: Ακραία νεοφιλελεύθερη και αντεργατική είναι η εξαγγελία αυτή του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ζει σήμερα μια οικογένεια με 720 ευρώ, με την ακρίβεια, με τα τόσα χαράτσια και τους φόρους; ΄Η έστω και χωρίς χαράτσια και φόρους; Δώρο στην πλουτοκρατία είναι η εξαγγελία ενός τόσο χαμηλού μισθού.
Περισσότερο"φιλεργατική" είναι η επιδίωξη του ΚΚΕ για λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μέσων   παραγωγής και να λαμβάνει ο εργαζόμενος όλο το προϊόν της εργασίας του με εξαφάνιση της υπεραξίας που καρπούνται σήμερα οι καπιταλιστές και που θα συνεχίσουν να την καρπούνται με το να πάει ο μισθός στα 720 ευρώ.
Το  μαύρο πρόβατο προτείνει, μέχρις ότου γίνουν οι επαναστατικές διαδικασίες και αναλάβει ο λαός την εξουσία, να ορισθεί ο κατώτατος μισθός όχι στα 720 ευρώ που προτείνει ο Σταθάκης, αλλά τουλάχιστον στα δύο χιλιάρικα. Έτσι για να νοιώθω λίγο πιο μάγκας
Και καλεί το μαύρο πρόβατο τους νεολαίους να καταλάβουν το Πανεπιστημιακό γραφείο του κ. Σταθάκη για να διαμαρτυρηθούν για την αντεργατική εξαγγελία του για μισθό στα 720.

Να σοβαρευτούμε λίγο;
Να βάλουμε λίγο την γκλάβα μας να σκεφτεί;
Να θέσω μερικά ερωτήματα;
Για ποιο λόγο το ωρομίσθιο στην Ιρλανδία που ακολουθεί και αυτή τις   απάνθρωπες και βάρβαρες  επιταγές της τρόικας είναι στα 8,5 ευρώ και στην Ελλάδα στα τρία και κάτι;

Γιατί η κόρη ενός φίλου μου που εργάζεται στην καπιταλιστική και αρύθμιστη αγορά της Μεγ. Βρετανίας παίρνει πρώτο μισθό ως ειδικευμένη επιστήμων τρία χιλιαρικάκια, ενώ στην Ελλάδα, αν εύρισκε ποτέ δουλειά, μετά βίας θα ξεπερνούσε ο μισθός της  τα επτακόσια ευρώ;
Γιατί στην πέμπτη οικονομία του κόσμου στην Βραζιλία, που κυβερνάται από αριστερή κυβέρνηση (που τόσοι αγάπησαν κάποιοι  τελευταία) ο κατώτατος μισθός είναι 344 δολάρια (258 ευρώ;). Γιατί υπάρχουν σ΄αυτή τη χώρα οι τόσο τεράστιες οικονομικές ανισότητες με ελάχιστους να ζουν στην απόλυτη χλιδή και το πλήθος του λαού στις φαβέλες;
Πώς γίνεται και στη χώρα αυτή του Πελέ και του Λούλα να εργάζονται ακόμα Βολιβιανοί σε απίστευτα σύγχρονα κάτεργα, για την παραγωγή ρούχων για την διεθνή αλυσίδα καταστημάτων ZARA, εργαζόμενοι από 12 έως και 18 ώρες κάθε μέρα για 6 και 7 μέρες κάθε βδομάδα για μηνιαίο μισθό 150 δολαρίων (112 ευρώ) ή για ένα δολάριο για κάθε ρούχο;
Τι είναι αυτό που μας κάνει σαν Ελληνες να δικαιούμαστε μεγαλύτερο μισθό από τους Βούλγαρους; Οι Βούλγαροι είναι παιδιά κατώτερου θεού;
Γιατί υπάρχουν στην υφήλιο χώρες όπου οι κάτοικοι αμείβονται με ένα δολάριο τη μέρα και στη Γερμανία και τη Γαλλία με μισθούς πενήντα φορές παραπάνω;
Ποιοι ήσαν οι παράγοντες εξ αιτίας των οποίων η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα αντιμετώπισε επισιτιστική κρίση και λιμό;
Τί ήταν αυτό που συνέβη στη χώρα μας και κάποιοι εργαζόμενοι σε δημόσιες επιχειρήσεις έπαιρναν πολύ περισσότερο από πενήντα χιλιάρικα το χρόνο και την ίδια στιγμή είχε δημιουργηθεί, τότε την περίοδο της ευδαιμονίας, η γενιά των πτυχιούχων νέων των επτακοσίων ευρώ;
Πώς σήμερα εκτιμάμε τις κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου ο λαός με μικρούς μισθούς  δεν είχε μεν τα καταναλωτικά αγαθά της δύσης, αλλά είχε σε αφθονία όλα τα βασικά για να ζει μια καλή ζωή (τροφή, παιδεία, υγεία, κοινωνικές παροχές, πολιτισμό);
Τί είναι αυτό που ακόμα συντηρεί την ακραία φτώχεια σε ραγδαία αναδυόμενες οικονομίες (Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική κ.α)
Ποιά είναι ακριβώς η μαγκιά του Ελληνα βάσει της οποίας δικαιούται μισθούς μεγαλύτερους από αυτούς που παίρνουν οι σκληρά εργαζόμενοι Τούρκοι;

Για ποιο λόγο ο Γερμανός εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα παίρνει περισσότερα από τον Ελληνα, δουλεύοντας μάλλον λιγότερο;
Πώς γίνεται σε ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες με πλήρη απελευθέρωση των αγορών και χωρίς καθιέρωση κατώτατου εγγυημένου μισθού οι κατώτατοι, οι μέσοι και οι ανώτεροι μισθοί να είναι πολύ μεγαλύτεροι, από αυτούς μιας άλλης επίσης ανεπτυγμένης οικονομικά χώρας με εγγυημένα τα κατώτατα επίπεδα.
Τι ρόλο παίζει ο κοινωνικός μισθός σε κάθε χώρα; Μήπως τελικά ο ονομαστικός μισθός του Σουηδού, ενώ μπορεί να είναι κατώτερος του μισθού του αντίστοιχου Αμερικάνου εργαζόμενου, στην ουσία να είναι κατά πολύ ανώτερος, διότι δεν χρειάζεται να πληρώσει στον οδοντίατρο μερικές εκατοντάδες σουηδικές κορώνες για ένα απλό σφράγισμα, όπως κάνει ο κάθε Αμερικάνος καταβάλλοντας τεράστια ποσά για να καλύψει τα μεγάλα έξοδα και τις ασφαλιστικές καλύψεις του ιδιώτη οδοντίατρου;
Ποιος τελικά είναι ο πραγματικός κατώτατος μισθός στην Ελλάδα; Μήπως κοροϊδευόμαστε ότι είναι αυτός που έχει ορισθεί; Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι με τη μέθοδο των ελαστικών μορφών εργασίας, πλασματικών πολλές φορές, ο κατώτατος μισθός είναι ακόμα πιο εξευτελιστικός.
Πόσες θα είναι οι επιχειρήσεις που θα αντέξουν μισθούς επτακοσίων ευρώ που επαγγέλλεται ο Σταθάκης και δεν θα απολύσουν κόσμο; Πόσες θα αντέξουν την πιο "αριστερή" εξαγγελία του μαύρου προβάτου για μισθούς δύο χιλιάδων; Πόσο θα αυξηθεί η παραβατικότητα και παρανομία, η εισφοροδιαφυγή και η με διάφορους τρόπους μισθοαποφυγή, αν αυτοί αυξηθούν σε ένα τέτοιο ύψος, που ακούγεται μεν όμορφα και ωραία, αλλά πιθανόν να μη υπάρχει κάποιος που να μπορεί να τα δίνει;

Στην τελική τελική ποιο είναι το πρόβλημα που οδηγεί στην φτωχοποίηση ενός μεγάλου μέρους του λαού; Θα βελτιωθούν θεαματικά τα πράγματα αν ο θεσπισμένος (και όχι πραγματικός) κατώτατος μισθός ξαναπάει στο επτακοσάρικο; Θα βελτιωθούν τα πράγματα αν σκίσουμε το μνημόνιο; Το πιστεύει κάποιος σοβαρός αυτό σοβαρά;

Με όλα αυτά θέλω να πω το εξής.
Είναι εύκολο να ρίχνουμε κατάρες στο Μέργο και να θεωρούμε μαγκιά την εξαγγελία Σταθάκη.
Το δύσκολο είναι να μιλήσουμε για πραγματικά δεδομένα για το πως , χωρίς φανφάρες, και "συμβολικές"καταλήψεις , θα βελτιώσουμε τα πράγματα.
Τί σημαίνει στη σημερινή δύσκολη εποχή αριστερή πολιτική, αλλά στην ουσία και όχι στα λόγια.

Μερικές σκέψεις
Να μετατρέψουμε τις κοινωνικές παροχές από πεδίο εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας (βλπ πολυεθνικές φαρμάκου, εταιρίες εκμετάλλευσης κοινωνικών κονδυλίων και προγραμμάτων κατάρτισης) σε κοινωνικό μισθό που θα βοηθήσει τον κόσμο που έχει πραγματική ανάγκη.
Να δώσουμε βαρύτητα στην ποιότητα και όχι τόσο στην ποσότητα και στην ανάπτυξη τομέων της οικονομίας που χρειάζονται εξειδικευμένο προσωπικό, ώστε  να μην οδηγηθούμε σε  επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας. (για παράδειγμα θα μπορούσα να αναφέρω τους τομείς ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, μεταφορών, ποιοτικού τουρισμού, ιατρικού τουρισμού, νέων τεχνολογιών,παραγωγής ποιοτικών αγροτικών προϊόντων ) Ευτυχώς έχουμε το ανθρώπινο δυναμικό γι΄αυτό και μπορούμε να κάνουμε τη στροφή, που είναι απαραίτητος όρος για να αυξηθούν οι αμοιβές.

Να πολεμήσουμε τις λαϊκοδεξιές συνδικαλιστικές λογικές Μανώλη, Φωτόπουλου, Πιπεργιά και λοιπών που έχουν βρει στέγη σε καμμενοσυριζικές λογικές.
Να ενισχυθούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί για την πάταξη της ανομίας εκ μέρους των επιχειρηματιών.

Να αποτελέσει προτεραιότητα η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, για να μπει ένας φραγμός σε ασύδοτες λογικές, που εκμεταλλεύονται την ανάγκη των φτωχών. Με την πρώτη αχτίδα φωτός στο τέλος του χρόνου που είναι βέβαιο ότι θα τη δούμε (αν θέλετε σας το αναλύω και αυτό) να επανέλθει και στη χώρα μας το Ευρωπαϊκό κεκτημένο για τις ελεύθερες διαπραγματεύσεις.
Να γίνει πιο εύκολο το δικαίωμα στην απεργία, αφού είναι το μόνο όπλο του εργαζόμενου στην αυθαιρεσία, αλλά η απεργία να είναι απεργία.
Να ενισχυθούν τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικής οικονομίας.
Σας ερέθισα και πάλι (μην πάει ο νου σας στο πονηρό).
Αν δεν σας ερέθιζα (μην πάει ο νου σας στο πονηρό) δεν θα έγραφα.





Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Για χρόνια πλάγιαζα νωρίς


Του: "Ηaim Politis"
Αναδημοσίευση από:http://mhmadas.blogspot.gr/2013/02/blog-post_16.html?spref=fb


Η φράση που σηματοδοτεί την έναρξη του εμβληματικού μυθιστορήματος του 20ου αιώνα, «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», του Μ.Προυστ, έχω την αίσθηση πως προσομοιάζει στις συνήθειες χρόνων της καθ΄ημάς αριστεράς.
Επαναπαυμένη στις πολιτικές της στήριξης κάθε εργατικο-αγροτικο-φοιτητικο-συνδικαλιστικού αιτήματος, στις πολιτικές της διόγκωσης ενός υδροκέφαλου, πανάκριβου και αναποτελεσματικού κράτους, στις πολιτικές, εν τέλει, που συνέβαλαν στη χρεοκοπία της χώρας και οδήγησαν στη φτωχοποίηση τη μεσαία τάξη και στην εξαθλίωση τα φτωχότερα και πιο αδύναμα στρώματα.
Βολεμένη στην ευημερία των αριθμών της εποχής, της αρκούσε να καταγγέλει τη Δεξιά γιατί ήταν η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ γιατί ήταν το κράτος, που το έστησε και το νέμοταν, αφού πρώτα προέβη, σε δόλια υφαρπαγή των ψήφων και των ιδεών της. Αυτά, που ιστορικά αποτελούσαν, κληρονομικώ δικαίω, την πολιτική της προίκα, περουσιακά στοιχεία που εξανέμισε ο λαϊκισμός του εγχώριου σοσιαλισμού.
Αμήχανη να παράξει καινούρια θεωρία για το κοινωνικό όραμά της, όταν κατέρρευσαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις των, υπαρκτών και μη, κομμουνιστικών παραδείσων, αδυνατούσα, τελικώς, να συγκεκριμενοποιήσει το οραματικό της μοντέλο, ήσυχη με τις λογικές των μαχών για το 3%, του ορίου ανοίγματος της πόρτας της Βουλής και, ενίοτε, με τρόπαιο τους λίγους αυτοδιοικητικούς θώκους – που, παρά τις ευνοϊκές εποχές, αναπαρήγαγαν τις ίδιες στερεότυπες αντιλήψεις για την άσκηση της εξουσίας με τα άλλα δυο κυβερνητικά κόμματα.
Η αριστερά για χρόνια κοιμόταν νωρίς. Οπως, εξάλλου, και ολόκληρη η κοινωνία, αποχαυνωμένη από τις επιδοτήσεις για ανύπαρκτες δραστηριότητες, με πολλές κάρτες να βαραίνουν το πορτοφόλι και δάνεια για κάθε επιθυμία (που έγινε ανάγκη, κατά τα λεγόμενα μιας διαφήμισης) που της παρήχαν αφειδώς οι τράπεζες, εθισμένη στο μαύρο χρήμα, το γρηγορόσημο και το φακελλάκι που έλυναν προβλήματα και άνοιγαν πόρτες, συνωθούμενη στους προθαλάμους των γραφείων κομμάτων και βουλευτών εξουσίας, ψάχνοντας τον τρόπο να «τρουπώσει» και να βολέψει τα παιδιά της στο «σίγουρο» Δημόσιο.

«Σώπα, όπου να΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» (Μετά το λεπιδοπτερολόγο Γάλλο ακολουθεί ο Ελληνας βάρδος).


Όταν ο δούκας της Ραφήνας διαβεβαίωνε τον Ελληνικό λαό, με το κύρος του μεγάλου νεωτεριστή ηγέτη που το κέρδισε στις ειδήσεις των οκτώ, για το αδιάτρητο της θωράκισης της οικονομίας μας, τότε που ανακαλύπταμε πως η ευημερία μιας οικονομίας δε συμβαδίζει, κατ΄ανάγκην, με την ευημερία των αριθμών στις οθόνες των υπολογιστών των γκόλντεν μπόυς του χρηματοπιστωτικού συστήματος, η αριστερά υπόσχοταν προεκλογικά –αδαπάνως, φυσικά- και επέμενε σε προσλήψεις εκατό χιλιάδων συμπολιτών μας στο δημόσιο συναγωνιζόμενη, με απίθανους μαξιμαλισμούς, το σοσιαλιστικό «λεφτά υπάρχουν».
Ακόμη κι όταν η κρίση χρέους, μοιραία (αφού, πεισματικά, τίποτε δεν άλλαζε) οδήγησε τη χώρα σε κρίση δανεισμού, η αριστερά αρνούταν να αντιληφθεί πως ό,τι συνέβαινε δεν ήταν μια μπόρα που θα περάσει, αλλά κάτι, απείρως δυσκολότερο, που σαν το γόρδιο δεσμό δε λύνεται, αλλά κόβεται.
Η δημιουργία της ΔΗΜ.ΑΡ. έδωσε πολιτική στέγη και σε κόσμο που είχε παντελώς αποκοπεί οργανωτικά από το Συνασπισμό. Πιθανώς να ψήφιζε, άλλοι, πάλι όχι. Κάποιοι δεν συμμετείχαν στο πολιτικό γίγνεσθαι γιατί δεν καλύπτονταν από τα υπάρχοντα κόμματα, άλλοι γιατί η ευμάρεια της προηγούμενης εποχής ήταν ασύμβατη με κομματικές εντάξεις..
Η κρίση που έφτασε με δρασκελιές επανακινητοποίησε «αριστερές ψυχές» που είχαν μάθει, στα χρόνια της κομματικής αποχής, να σκέφτονται και χωρίς τα – παραμορφωτικά, πολλές φορές – γυαλιά του κομματικού πατριωτισμού. Η ΔΗΜ.ΑΡ., και ευτυχώς, δεν είναι μόνον αυτό που ήταν η Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού. Αυτό οφείλουμε να γίνει αποδεκτό απ΄όλους μας και να πάμε ένα βήμα παρακάτω. Ιδιοκτησιακές λογικές και κομματικά ένσημα δεν ευνοούν την προσπάθεια που απαιτείται να γίνει.
Η επιλογή, μετά τις πρώτες εκλογές, της πολιτικής για κυβερνητική λύση από τη βουλή των εκλογών του Ιουνίου αποτελεί, όσο κι αν στα μάτια πολλών έμοιαζε αυτονόητη, ιστορικό γεγονός για ένα κόμμα της αριστεράς και για ένα κόσμο του που ήταν γαλουχημένος σε λογικές μόνιμης και πτωχής πλην τιμίας αντιπολίτευσης.
Η επιλογή αυτή, τώρα που διαφαίνεται πως το δημοσιονομικό ζήτημα οδηγείται σε λύση (και που ήταν η πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής μας επιλογής για κυβερνητική στήριξη, αλλά όχι η μόνη) είναι αναγκαίο να ενισχυθεί οργανωτικά για να αρχίσει να αποδίδει καρπούς για τη χώρα. Οι εποχές των κομματικών αγκιτατόρων ανήκουν στο παρελθόν. 

Είναι αναγκαία η στελέχωση των τομέων παραγωγής πολιτικής του κόμματος με ανθρώπους που γνωρίζουν επιστημονικά και επαγγελματικά τα ζητήματα της διακυβέρνησης. Είναι απαραίτητη η δημιουργία διαδικτυακών οργανώσεων και ο μόνος τρόπος προσέγγισης νεώτερων ανθρώπων. 

Οι βερμπαλισμοί και οι κενολογίες, για επικοινωνιακούς και μόνον λόγους, δεν αρκούν σήμερα και πρέπει επειγόντως να υποκατασταθούν από συγκεκριμένες και κοστολογημένες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Δεν αρκεί η κριτική μας στα νομοσχέδια της κυβέρνησης που, φυσικά, διέπονται από τη λογική της ΝΔ – πώς αλλιώς; - χρειάζονται συγκεκριμένες, δικές μας προτάσεις.

«Σου γράφουμε ο καθένας τα ίδια πράματα και σωπαίνει ο καθένας μπρος στον άλλον………» (λέει ο μέγιστος Γ.Σεφέρης στο Μυθιστόρημα).

Εχουν κατακλύσει το διαδίκτυο και τις εφημερίδες τα κείμενα για την αναγκαιότητα της δημιουργίας αυτού που, λίγο ώς πολύ, συνεννοούμαστε εδώ, τουλάχιστον, όταν ονομάζουμε κεντροαριστερά. Άλλα για επικοινωνιακή κατανάλωση, άλλα με την αγωνία για την πορεία του τόπου. Όλοι αναγνωρίζουμε, αυτάρεσκα, ίσως, ότι ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας και η μετατροπή της χώρας σε κράτος δυτικού τύπου (με προτεραιότητα στο κοινωνικό κράτος που θα απλώνει το δίχτυ προστασίας του στα πιο αδύναμα στρώματα) ή μπορεί να γίνει απ΄αυτό το πολιτικό υποκείμενο ή δε θα υπάρξει ποτέ.
Η αμηχανία μας με την οποία αντιμετωπίζεται, όμως, η κάθε προσπάθεια για διάλογο μοιάζει δυσεξήγητη. Δημιουργεί απορία η εμμονή στην περιχαράκωση και οι φοβίες να μη λερωθούμε απ΄το κακό ΠΑΣΟΚ ή τις πολλές ομάδες που ξεπήδησαν απ΄τα σπλάχνα του. Δεχτήκαμε, και κάποιοι έγιναν και μέλη της κοινοβουλευτικής μας ομάδας, στελέχη που αποχώρησαν απ΄το ΠΑΣΟΚ νωρίτερα, αλλά λέμε πως παραπέμπουμε τη συζήτηση με άλλους σε ευθετότερο χρόνο. Πότε, άραγε θα «ωριμάσουν οι συνθήκες»; Δεν ξέρω πόσο εύκολη σας φαίνεται η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, η εγκόλπωση των ψήφων του από μας και η, ως εκ τούτου, κυριαρχία μας στο τμήμα αυτό του πολιτικού χάρτη. Εμένα, πάντως, όχι και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Στη θεωρία της ανανεωτικής αριστεράς πάντοτε ενυπήρχε η αντίληψη των συμμαχιών, αν και στην πράξη πάντοτε ελλόχευε ο ηγεμονισμός εκεί όπου ήταν δυνατό να συμβεί.

Το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση ενός συνεκτικού σχεδίου για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Έχουμε τις ικανότητες να το προτείνουμε ή θα κυνηγάμε την ουρά μας καταναλισκόμενοι σε ατέρμονες συζητήσεις με ποιους να πάμε και ποιους ν΄αφήσουμε; 

Αυτήν τη συζήτηση, επί του συγκεκριμένου, δηλαδή, έχουμε τη δύναμη και τη διάθεση να την κάνουμε; Κι αν δεν τις έχουμε είναι αναγκαίο γρήγορα να τις βρούμε. Οι δύο πόλοι που έχουν ήδη σχηματοποιηθεί θα πιέζουν, όλο και πιο έντονα, το πολιτικό παιχνίδι στα δικά τους γήπεδα. Κι εμείς θα αρκούμαστε στο ρόλο του μπολ μπόυ.

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Η Δευτέρα αριστερή Παρουσία

Του Σταύρου Θεοδωράκη
Πηγή:  http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=22028



Ξαφνιάστηκαν κάποιοι «καθώς πρέπει συνάδελφοι» - κυρίως στο ίντερνετ – επειδή προ ημερών ανέφερα ότι έχω δει πόρνες στα υπουργεία και κυρίες στα μπουρδέλα. Πριν προσπαθήσω να τεκμηριώσω τον ισχυρισμό μου να σας πω τι ακριβώς συνέβη. Ήμουν στην Επανομή στο κτήμα Γεροβασιλείου. Ίσως να το ξέρετε, ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου έχει φτιάξει δίπλα από τα κτήματα του και το  οινοποιείο του, ένα μουσείο κρασιού (απίστευτου ενδιαφέροντος) μαζί με μια μεγάλη αίθουσα συζητήσεων. Και μια-δυο φορές τον χρόνο καλεί κάποιον (από τον Σαββόπουλο μέχρι τον Πήτερ Οικονομίδη) να «αντιπαρατεθεί» με ανθρώπους που καταφτάνουν στο κτήμα από όλες τις γύρω περιοχές και κυρίως από την Θεσσαλονίκη. Κάτι σαν αρχαίο συμπόσιο δηλαδή – υπερβάλλω καθότι εδώ η κατανάλωση αλκοόλ είναι περιορισμένη (υπάρχει και ο δρόμος της επιστροφής) ενώ πουθενά δεν είδα κάστανα, κουκιά και ψημένους κόκκους σίτου, «τραγήματα» δηλαδή που συνόδευαν τα αυθεντικά συμπόσια. Τέλος πάντων.
Αφορμή για την δική μου πρόσκληση ήταν το βιβλίο που βγάλαμε μαζί με τον σκιτσογράφο Δημήτρη Χαντζόπουλο για «Αυτό που ζούμε». Πήγα λοιπόν ένα κρύο βράδυ Δευτέρας στην Επανομή και βρήκα μια «άλλη Ελλάδα» να με περιμένει. Δάσκαλοι που ανησυχούν για τα σχολεία τους. Αγρότες που ανησυχούν για τα χωράφια τους. Άνθρωποι της αγοράς που ανησυχούν για τις δουλειές τους. Φοιτητές που ανησυχούν για το μέλλον τους. Βλακείες γράφω. Γιατί το χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων δεν ήταν ότι μουρμουράνε… ανησυχία αλλά ότι αναζητούν λύσεις ενώ ορισμένοι από αυτούς τις δημιουργούν κιόλας. Κουβέντιασα 3 ώρες μαζί τους και το καταχάρηκα. Σχεδόν ξέχασα την μιζέρια και την γκρίνια που πουλάνε κατά κόρον κάποιοι στην Αθήνα. Ποιος ενδιαφέρεται για «λύσεις» θα μου πεις; Εδώ είναι το πρόβλημα. Οι δεξιοί μαζεύουν φόρους και οι αριστεροί μαζεύουν ψήφους. Στην χώρα τείνει να παγιωθεί μια ατμόσφαιρα «εκστρατείας». Μην κάνεις τίποτα, μην διορθώσεις τίποτα, μην χτίσεις τίποτα, γιατί την εγκαταλείπουμε σιγά-σιγά. Και είναι θλιβερό που στην ατμόσφαιρα αυτή συμβάλλουν και κάποιοι που αυτοαποκαλούνται αριστεροί. Σαν να έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στην Δευτέρα (αριστερή) παρουσία. Τότε που θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα βρέξει λύσεις. Αυτόν τον παράδεισο όμως εγώ δεν τον πιστεύω. Κι ας τον προπαγανδίζουν συνεχώς ορισμένοι πολιτικοί και αρκετοί πλέον δημοσιογράφοι. Τους οποίους δημοσιογράφους κατέταξα δεύτερους στην "λίστα της ευθύνης" μετά τους πολιτικούς (τρίτους κατέταξα τις συνδικαλιστές και αμέσως μετά τους δικαστές και τους δικηγόρους – το νομικό σύστημα της χώρας δηλαδή).
«Μα δεν εκτιμάτε τους συναδέλφους σας», με ρώτησε στο τέλος της εκδήλωσης μια έξυπνη δημοσιογράφος του TV Μακεδονία. «Γιατί να τους εκτιμώ; Υπάρχουν δημοσιογράφοι που εκτιμώ και δημοσιογράφοι που απεχθάνομαι. Δεν έχουν την επιφοίτηση του καλού οι δημοσιογράφοι». Η απάντηση μου την ξάφνιασε αλλά δεν την πτόησε. Επέμενε να ρωτάει για τα όρια του καλού και του κακού στη δημόσια ζωή. Εκεί λοιπόν της είπα ότι «έχω βρει πολύ καλούς ανθρώπους στα πορνεία και έχω βρει πόρνες στα υπουργεία».
Τώρα που το ξανασκέφτομαι η προφορική μου απάντηση εκείνη τη Δευτέρα στην Επανομή με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Θα μπορούσα να την πω για τις επιχειρήσεις, την εκκλησία, τους διανοούμενους, τις ΜΚΟ, τα κόμματα, τα ΑΕΙ, την αστυνομία, τις φυλακές, τους καλλιτέχνες, τους Δημάρχους, το ίντερνετ...  Η χώρα είναι καθέτως διχοτομημένη. Αυτοί που προσπαθούν για το καλό και αυτοί που υπερασπίζονται το κακό. Ποιοι είναι οι περισσότεροι; Οι καλοί, θα σου πω εγώ. Απλώς ακόμη είναι αδύναμη «η συνομωσία του καλού». Όσο αναβάλλεται όμως η επανεκκίνηση της χώρας, όσο οι αλλαγές, έστω οι μικρές καθημερινές αλλαγές, μετατίθενται συνεχώς στο μέλλον –όσο δηλαδή κάποιοι τάζουν αριστερούς παραδείσους όπως οι φονταμενταλιστές υπόσχονται πιλάφια και παρθένες, στην άλλη την αιώνια ζωή- τόσο θα κερδίζει έδαφος η πορνεία.

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Τί δεν καταλαβαίνετε; (Μέρος πρώτο)

Η γη διατόμων ή διατομίτης ή Kieselguhr είναι ένα ορυκτό φυτικής προέλευσης. Σχηματίζεται από την συσσώρευση ενός τεράστιου αριθμού απολιθωμένων διατόμων.
Η γη διατόμων έχει αποδειχθεί θαυματουργό διηθητικό μέσο λόγω της ελαφρότητάς
της, του πορώδους της και της μοναδικής κυψελοειδούς δομής της, που την κάνει ιδανική για τη χρήση αυτή.
Επειδή έχει εγγενή σταθερότητα και δεν περιέχει υπολείμματα ξένων συστατικών, η γη
διατόμων είναι ιδανική στις επεξεργασίες, που χρειάζονται ένα υψηλό βαθμό καθαρότητας (π.χ. τρόφιμα, ποτά και φάρμακα).
Μόνο ένας μικρός αριθμός ορυχείων γης διατόμων σε όλο το κόσμο μπορεί να προσφέρει την ποιότητα και πιστότητα της πρώτης ύλης, που απαιτείται για την παραγωγή διηθητικών μέσων.
Ένα τέτοιο ορυχείο βρίσκεται στην Ισλανδία στην εκπληκτικής ομορφιάς λίμνη Μυβατν. Στη χώρα αυτή υπάρχει το μεγαλύτερο παγκοσμίως πράσινο κόμμα και όμως έχουν καταφέρει να συνδυάσουν την εξόρυξη πολύτιμων υλικών με άπειρο σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον.Αυτή είναι η σπουδαία Ισλανδία και η λίμνη  με τη γη διατόμων

Συχνά πυκνά διαβάζω αναρτήσεις για προδότες, Τσολάκογλου,  νεοναζί και βλέπω επίσης φωτογραφίες των αρχηγών των τριών κομμάτων που συμμετέχουν στην Κυβέρνηση με στολές με αγκυλωτό σταυρό. Είναι δεκάδες χιλιάδες οι αναφορές που γίνονται από πολίτες ότι η Κυβέρνηση ενσυνείδητα ασκεί βία στην κοινωνία, ότι σκοτώνει κόσμο, οδηγεί επί τούτου στην εξαθλίωση και στην ανεργία εκατομμύρια ανθρώπους, ότι είναι ηθική αυτουργός σε αυτοκτονίες. Λένε ότι όλα αυτά τα κάνουν οι δουλοπρεπείς Μερκελιστές, επειδή άμεσος σκοπός τους είναι να οδηγήσουν το κοσμάκη στην απόγνωση.
Μια μερίδα ατόμων μονότονα επαναλαμβάνει κατηγορώντας όχι μόνον τους κυβερνώντες, αλλά και τους Συριζέους που δεν είναι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή,  ότι τάχα υπάρχει ο περήφανος άλλος δρόμος να ζήσουμε με τα δεδομένα του παρελθόντος και τρανταχτό και φωτεινό παράδειγμα γι΄αυτό είναι η αντίσταση των Ισλανδών στις επιταγές τους διεθνούς τραπεζικού συστήματος.

Ας δούμε όμως αν είναι έτσι τα πράγματα και αν το παράδειγμα της Ισλανδίας έχει έστω και την παραμικρή ομοιότητα ή έστω μικρή αναλογία με το Ελληνικό πρόβλημα, ώστε αυτά που έγιναν εκεί να μπορούν με επιτυχία και προς όφελος των αδύναμων (και όχι όσων κερδοσκοπούν στην κατάρρευση της χώρας) να μεταφερθούν εδώ.

Η Ισλανδία είναι μια πολύ μικρή σε έκταση χώρα με έναν πληθυσμό τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων, ήτοι όσο ο πληθυσμός Αργολίδας, Αρκαδίας και Κορινθίας. Θεωρεί κάποιος λογικός άνθρωπος ότι είναι δυνατόν με ευκολία αυτά που έγιναν σε μια μικροσκοπική χώρα να εφαρμοσθούν σε μία χώρα πολύ μεγαλύτερη σε έκταση και με 36 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό; Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά, αν ακόμα δεν καταλάβατε, ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Η Ισλανδία είχε τη στιγμή της κρίσης το δικό της νόμισμα, το οποίο μπόρεσε με μιας να υποτιμήσει με αποτέλεσμα ο πολύ ήδη ισχυρός εξωστρεφής τομέας της οικονομίας της να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο, δίνοντας μεγάλες ανάσες στη χειμαζόμενη Ισλανδική οικονομία. Η Ελλάδα δεν έχει το δικό της νόμισμα και είναι αφελές να θεωρούμε ότι μία οικονομία με ελάχιστες έως ανύπαρκτες εξαγωγές θα μπορούσε να μην καταρρεύσει ολοκληρωτικά σε περίπτωση μετάβασης σε νέο νόμισμα. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά, αν ακόμα δεν καταλάβατε,  ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.

Μόνον από τις πάμφθηνες μορφές ενέργειας (υδροηλεκτρική και γεωθερμική) η Ισλανδία είναι ουσιαστικά ενεργειακά αυτάρκης, αφού καλύπτει με τις εναλλακτικές αυτές μορφές ενέργειας το 99% των τεράστιων λόγων κλιματολογικών συνθηκών αναγκών της σε ηλεκτρισμό και το απίστευτο 70% των όλων ενεργειακών της αναγκών. Μόνο και μόνο από αυτό το γεγονός η Ισλανδία διαθέτει μια εξαιρετική βάση για αυτόνομη και αυτοδύναμη και μη απόλυτα εξαρτώμενη από τις χρηματοπιστωτικές και άλλες αγορές οικονομία. Σε αντίθεση με την Ισλανδία η κατάσταση στην Ελλάδα στον ενεργειακό τομέα είναι τραγική. Με τον βρώμικο λιγνίτη σαν βασικό καύσιμο και με πλήρη εξάρτηση από το πετρέλαιο και από το φυσικό αέριο, η Ελλάδα είναι μια πλήρως από τις αγορές εξαρτώμενη ενεργειακά χώρα. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά, αν ακόμα δεν καταλάβατε,  ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Το κατά κεφαλή εισόδημα στην Ισλανδία είναι 38.000 χιλιάδες δολάρια, ενώ στην Ελλάδα ήταν κατά πολύ χαμηλότερο, ακόμα και πριν την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Οι διαφορές αμέσως αμέσως είναι τεράστιες. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά, αν ακόμα δεν καταλάβατε,  ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Το Ισλανδικό ακαθάριστο προϊόν είναι περίπου 14 δις δολάρια και οι εξαγωγές της 5,3 δις δολάρια. Δηλαδή οι ετήσιες  εξαγωγές της καταλαμβάνουν το απίστευτο νούμερο του  38% περίπου του ετήσιου ΑΕΠ της χώρας, όταν το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα ήταν πριν από την έναρξη της κρίσης πολύ κάτω από το 10% και μόνον τελευταία ο λόγος αυτός βελτιώθηκε λόγω της αύξησης των εξαγωγών και της μείωσης του Ελληνικού ΑΕΠ. Μόνο και μόνο από αυτό τα περιθώρια ελιγμών και επιλογής πολιτικών εκ μέρους της Ισλανδίας είναι τεράστια, ενώ της Ελλάδας μηδενικά εάν δεν επιθυμούμε την πλήρη κατάρρευση της χώρας. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά, αν ακόμα δεν καταλάβατε,  ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Η μικροσκοπική Ισλανδία έχει ξεπεράσει το γίγαντα Μεγ. Βρετανία σε αλιευτικό στόλο και σε αλίευση στον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό!!! Ένα εκατομμύριο εκατόν εξήντα χιλιάδες τόννους ψάρια αλίευσαν και πούλησαν οι Ισλανδοί. Οι Ελληνες είμαστε ελλειμματικοί ακόμα και στα γεωργικά προϊόντα. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Η Ισλανδία έχει μία πολύ ισχυρή βιομηχανία και επιχειρήσεις βιοτεχνολογίας. Η Ελλάδα πριν από την κρίση είχε το μεγαλύτερο ποσοστό κατανάλωσης και το μικρότερο παραγωγής από κάθε άλλη προηγμένη χώρα. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά, αν ακόμα δεν καταλάβατε,  ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Οι εξαγωγές της Ισλανδίας υπερτερούν των εισαγωγών της. Εχει εμπορρικό πλεόνασμα!! Σε αντίθεση η Ελλάδα είχε πριν από την κρίση ένα τερατώδες έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών της, μη διαχειρίσμο. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Το δημόσιο χρέος της Ισλανδίας ήταν απόλυτα βιώσιμο, αφού ήταν μηδαμινό πριν μερικά χρόνια (μόνον 20% επί του ΑΕΠ) σε αντίθεση με το Ελληνικό που ξεπερνούσε και πριν ακόμα από την κρίση το 100%. Τί δεν καταλαβαίνετε; Αλλά, αν ακόμα δεν καταλάβατε,  ας πάμε παρακάτω σε άλλα ακόμα πιο σημαντικά.
Ουσιαστικά η κρίση της Ισλανδίας προκλήθηκε από την κατάρρευση των τραπεζών και όχι από τον υπερδανεισμό του Κράτους και τα δίδυμα τεράστια ελλείμματα  όπως στην περίπτωση της χώρας μας. Η Ισλανδία είχε και έχει μια ισχυρή οικονομία με έντονο εξαγωγικό χαρακτήρα, ενώ η επίπλαστη ανάπτυξη της Ελλάδας στηριζόταν στην υπερκατανάλωση με τη σειρά της στηριζόταν σε δανεικά. Τί δεν καταλαβαίνετε; Είστε ακόμα τόσο ηλίθιοι που δεν αντιλαμβάνεσθε ότι τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά;
Και όμως παρ΄όλα αυτά το παράδειγμα της Ισλανδίας θα μπορούσε να γίνει ένα φωτεινό μονοπάτι για του Ελληνες. Όχι για τις ανοησίες κάποιων που νομίζουν ότι η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στα προηγούμενα επίπεδα της οικονομικής ευμάρειας της προηγούμενης δεκαετίας (και ότι αυτό δεν συμβαίνει λόγω κάποιων προδοτών), αλλά για το πώς θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε την κατάσταση. Με έμφαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και την αξιοποίηση του  ορυκτού μας πλούτου. Με ενδυνάμωση της πρωτογενούς μας παραγωγής. Τον τουρισμό, τις υπηρεσίες. Την αξιοποίηση του μεγάλου πλεονεκτήματος που έχουμε, που είναι ο πολιτισμός μας, οι ομορφιές μας, το κλίμα και κυρίως το εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό. Ο δρόμος είναι δύσβατος, αλλά τελικά και κυριολεκτικά ο μόνος που μπορούμε να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να ομοιάσουμε με τους Ισλανδούς
Αυτά