Πολιτισμός της βαρβαρότητας

Του Ηλία Κανέλλη

Τον χειμώνα του 1989-90 θυμάμαι με νοσταλγία τη στρατιωτική θητεία μου. Από το τάγμα που έδρευε στον Μανταμάδο Λέσβου, ορεινό χωριό από την πλευρά της Τουρκίας, κατεβαίναμε νυχτερινές περιπολίες στις γύρω παραλίες, κυρίως στη Σκάλα Συκαμινιάς, όπου ήταν η ακτίνα δράσης μας, για την περίπτωση που επιχειρούσαν να διεισδύσουν στην Ελλάδα τίποτα Τούρκοι να ανοίξουν την κερκόπορτα. Θυμάμαι με νοσταλγία πώς ζούσαμε την προσομοίωση πολεμικών περιπετειών, που ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα συμβούν σε εμάς. Ενιωθα περίπου όπως ο Κώστας Πρέκας στα πολεμικά παραγωγής Τζέιμς Πάρις: ήμουν ταυτόχρονα φαντάρος και η παρωδία μου - και επειδή ήμασταν καλή παρέα, όσο κράτησε το γλεντήσαμε.

Δεν ζηλεύω τους σημερινούς στρατιώτες που κάνουν τώρα τη θητεία τους σε εκείνα τα μέρη. Ούτε κι αυτοί φοβούνται πόλεμο, αλλά η δουλειά τους είναι πολύ πιο δύσκολη. Συνήθως, αυτοί υποδέχονται τους μετανάστες που, παράνομα, επιχειρούν να εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια διά θαλάσσης από απέναντι. Και δεν τους ζηλεύω διότι είναι οδυνηρό να πρέπει να αντιμετωπίσεις με ψυχρό επαγγελματισμό, τον οποίο ενδεχομένως δεν εκπαιδεύτηκες ποτέ να επιδεικνύεις, την ανθρώπινη δυστυχία.

Και αποστρέφομαι ακόμα και την ιδέα ότι κάποιοι, στρατιώτες και πολίτες, αυτές τις ημέρες περισυνέλεγαν πτώματα ανθρώπων που χάθηκαν στα παγωμένα νερά όταν βυθίστηκε το πλοιάριο με το οποίο επιδίωκαν να περάσουν στην από δω, στην αναπαυτικότερη γι' αυτούς μεριά. Για τους ανθρώπους στον δυτικό κόσμο, και στην Ελλάδα που ανήκει στον δυτικό κόσμο, η ζωή είναι υπέρτατο δικαίωμα και υπέρτατη αξία μαζί. Κι αν είσαι λίγο τρωτός, μπροστά σε τέτοια γεγονότα οικτίρεις τον εαυτό σου που δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο από το να θλίβεσαι.

Και ύστερα, περιπλανώμενος στο facebook, βρήκα δεκάδες, εκατοντάδες αναρτήσεις, ελλήνων χρηστών του μέσου, που επέχαιραν για τους θανάτους αυτών των ανθρώπων. Αναρτήσεις φρικτές. Μια έλεγε ότι γλιτώσαμε από μερικούς ακόμα μετανάστες! Μια άλλη θεωρούσε ότι οι άνθρωποι που έρχονταν όπως έρχονταν στην Ελλάδα θα ήταν, σε λίγο καιρό, ο στρατός για τον εξισλαμισμό της πατρίδας μας. Η λίστα συμπληρωνόταν με πολλά ακόμα βέβηλα και προσβλητικά σημειώματα - με διατυπώσεις που σε κάνουν να παγώνεις.

Ποιοι, άραγε, είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι ψηφίζουν; Εχουν οικογένειες; Φίλους; Τραγουδάνε, κλαίνε; Εχουν παίξει μικροί; Με τι αστεία γελάνε; Εχουν πληγωθεί; Εχουν πληγώσει; Τι σχολεία τελείωσαν; Σε ποια κοινωνία ζουν; Πού βρέθηκε τέτοιο περίσσευμα τυφλού μίσους; Μερικά μόνο ερωτήματα πάνω από μια χώρα που δεν είναι κανονική δυτική χώρα - και πρέπει να γίνει.

Αλλά γίνεται κανονική μια χώρα στην οποία, έστω μια μειοψηφία, επικαλείται ως πολιτισμό τη βαρβαρότητα;

Πηγή:http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4776308