Τι μας συνέβη;

Φώτης Γεωργελές, Athens Voice, 20/12/2012

Όταν η δουλειά του πατέρα μου άρχισε να χαλάει, μετακομίσαμε. Διάβαζα τα μαθήματα της επόμενης μέρας στο τραπέζι της κουζίνας. Και με άλλαξαν σχολείο. Στενοχωρήθηκα, κυρίως γιατί το κοριτσάκι με τα ξανθά κοτσιδάκια του διπλανού θρανίου είχε κολλήσει το χέρι στο τζάμι και με χαιρετούσε όσο με έπαιρναν και ’γω γυρνούσα το κεφάλι και κοίταζα το τζάμι που απομακρυνόταν μέχρι να στρίψουμε στη γωνία και να μάθω ότι ζωή σημαίνει απώλειες.

Όμως μου πέρασε, γιατί στο ιδιωτικό τα απογεύματα μέναμε στο σχολείο και κάναμε τα «καθήκοντα» της επόμενης μέρας, ενώ στο 30ό Δημοτικό Κυψέλης παίζαμε μπάλα στο προαύλιο μέχρι το βράδυ και μετά καθόμασταν στα παγκάκια της Φωκίωνος και πίναμε μπιράλ. Πέρασα χαρούμενα παιδικά χρόνια.

Ο πατέρας μου μετά τη δουλειά του, τα απογεύματα άρχισε να πηγαίνει σ’ ένα ξενοδοχείο που είχαν με την αδελφή του στην πλατεία Βάθη. Εκεί που αργότερα κι εγώ έκανα μερικές νυχτερινές βάρδιες, από τις πιο διαπαιδαγωγικές στη ζωή μου. Όταν η δουλειά του πήγε ακόμα χειρότερα, πρόσθεσε τα βράδια το σινεμά ενός φίλου του, κρατούσε τη βραδινή προβολή στο «Κολοσσαίο». Δεν ήμασταν φτωχοί, ήμασταν μάλλον αυτό που ’λεγαν τότε μεσαία τάξη.

Ξέραμε πώς είναι η φτώχεια, τη βλέπαμε δίπλα μας, στους συμμαθητές μας στο σχολείο. Όμως έτσι έκαναν τότε οι πατεράδες της μεσαίας τάξης, δούλευαν τρεις δουλειές για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Έφευγε το πρωί στις 7 και γυρνούσε το βράδυ στις 11μισι. Πάμε τώρα για ένα τσιγαράκι στη Φωκίωνος; έλεγε στη μητέρα μου και πήγαιναν για παγωτό στο Select. Καμιά φορά έπαιρναν κι εμάς για παϊδάκια στη «Συκιά» και τις Κυριακές το μεσημέρι στη «Θράκα». Δεν τον θυμάμαι να κλαίγεται ποτέ.

Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, νοίκιασα μια γκαρσονιέρα σε μια ταράτσα. Έτσι έκανες τότε όταν μεγάλωνες. Πώς αλλιώς θα έκανες συζητήσεις μέχρι το πρωί για τον κόσμο, πώς θα έκανες πάρτι κάθε μέρα, πώς θα συμβίωνες με άλλους ανθρώπους, πώς θα τα δοκίμαζες όλα έστω μια φορά, όπως έλεγε το σύνθημα της εποχής, πώς θα είχες την ευχαρίστηση να βλέπεις μισόγυμνα κορίτσια να περιφέρονται στο σπίτι σου; Όταν φεύγεις από το σπίτι πρέπει να μπορείς να συντηρείς τις επιλογές σου, αλλιώς τι διάολο επιδοτούμενη επανάσταση ήταν αυτή; Εκείνο τον καιρό δεν μπορούσες να κάνεις «dj set» για να βγάζεις κανένα μεροκάματο, ούτε καν να σερβίρεις στα μπαρ. Ήταν πολύ λίγα, τα καφέ τα ’λεγαν ακόμα καφενεία.

Οι επιλογές ήταν λίγες, ξεφόρτωμα φορτηγού, νυχτερινή βάρδια στο εργοστάσιο εμφιάλωσης της Κόκα-Κόλα, 26ο χιλιόμετρο εθνικής οδού. Όταν βρισκόταν δουλειά γραφείου, ήταν λαχείο. Ήταν μια έκθεση ειδών υγιεινής στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Στις 7 το πρωί που άνοιγε, πήγαινα εννοείται κατευθείαν από το προηγούμενο βράδυ. Ο μικρός του μαγαζιού καθόταν στο γραφείο και πρόσεχε μήπως μπει κανένας πρωινός πελάτης, μέχρι τις 10 δεν έμπαινε συνήθως κανείς. Σε μια μπανιέρα λίγο πιο μέσα από τη βιτρίνα, να μη φαίνεται, εγώ κοιμόμουν για βράδυ. Στις 10 φραπές απ’ το περίπτερο. Πέρασα ευτυχισμένη φοιτητική ζωή.

Δεν ήμουν καλός φοιτητής, είχε κάθε μέρα γενικές συνελεύσεις και ήμουν απασχολημένος. Ήθελα όμως να φύγω και τέλειωσα γρήγορα. Πήγα για μεταπτυχιακά, Εμπορικό Δίκαιο, δίκαιο των επιχειρήσεων. Άντεξα ένα χρόνο. Το επόμενο καλοκαίρι τούς ανακοίνωσα ότι είχα άλλα σχέδια. Θα έκανα Πολιτική Οικονομία, μεταπτυχιακό στις ξένες πολυεθνικές στην Ελλάδα. Οι οποίες εντωμεταξύ έφευγαν. Αλλά εμείς στα αμφιθέατρα δεν το είχαμε πληροφορηθεί. Μετά οι επιλογές μου έγιναν ακόμα πιο εξαντρίκ. Θα έκανα κοινωνιολογία. Διδακτορικό στη παραλογοτεχνία. Ο πατέρας μου χαμογέλασε θλιμμένα. Νομικός που δεν δικηγορούσε αλλά έφτιαχνε οινόπνευμα, περίμενε να δει τα παιδιά του τουλάχιστον στις αίθουσες του δικαστηρίου.

Είχε νοικιάσει ένα γραφείο στην Ομόνοια, είχε βάλει ταμπέλα και περίμενε. Λίγο αργότερα θα μάθαινε ότι ούτε η κόρη του ακολούθησε τα όνειρά του. Χαμογελούσε πάντα θλιμμένα. Άραγε καταλάβαινα τότε πόση αποδοχή της επιθυμίας του άλλου έκρυβε αυτό το θλιμμένο χαμόγελο; Το ξέρεις βέβαια, αγόρι μου, είπε, ότι αυτά δεν είναι δουλειά, είναι χόμπι. Το ήξερα. Αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Θα γινόμουν ρεσεψιονίστ και θα έγραφα βιβλία στις νυχτερινές βάρδιες σ’ ένα μοτέλ της Route 66. Στη χειρότερη, στο ξενοδοχείο της πλατείας Βάθη. Όταν όμως κάνεις χόμπι, δεν παίρνεις λεφτά απ’ το σπίτι.

Εκεί τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ήταν ήδη όπως θα γινόμασταν εμείς σε μια δεκαετία. Οι ξένοι καθάριζαν τα σπίτια, καθάριζαν τα μαγαζιά, έβρισκες δουλειές. Όταν η συγκάτοικός μου πήρε ένα σολεξάκι, έτσι έλεγαν τα μηχανάκια τότε, αναβαθμίστηκα. Έγινα κούριερ. Ανεβοκατέβαινα τις παρισινές λεωφόρους ευτυχής. Πέρασα τέλεια 8 χρόνια ξένος σε μια ξένη πόλη που την ένιωθα δική μου.

Για την επαγγελματική μου ζωή δεν έχω να πω τίποτα. Όλα ήταν κανονικά. Έκανα συνήθως αυτό που ήθελα, χωρίς προβλήματα και χωρίς μεγάλες ατυχίες. Βέβαια, τότε, για να μπεις στο μισθολόγιο ενός εντύπου έπρεπε να δουλεύεις 5-6 χρόνια πριν, να δίνεις άρθρα ως free lancer, να αμείβεσαι αργότερα με μπλοκάκι, στο μισθολόγιο έφτανες όταν ήδη ήσουν γνωστός δημοσιογράφος. Στο μεταξύ έκανες και μερικές άλλες δουλειές για να ζήσεις. Απολύθηκα δύο φορές και παραιτήθηκα τρεις. Και έκλεισαν μερικά έντυπα που δούλευα. Αλλά όλα αυτά ούτε που τα θυμάμαι, ήμουν πολύ τυχερός, έζησα μέχρι τώρα συναρπαστική και γεμάτη επαγγελματική ζωή.

Γιατί τα θυμήθηκα απόψε το βράδυ όλα αυτά; Σίγουρα όχι για να κάνω τον έξυπνο. Ξέρω πολύ καλά πόσο διαφορετικά είναι τώρα τα πράγματα. Τότε αν κάποιος σπούδαζε, ήξερε ότι μια δουλειά θα έβρισκε να κάνει. Τώρα οι άνθρωποι παίρνουν 2-3 πτυχία και δουλειές δεν υπάρχουν. Ούτε, πολύ περισσότερο, θέλω να γράψω καμιά ελεγεία για τη λιτότητα. Το αντίθετο. Με εκνευρίζουν αφάνταστα κάποιοι που με αφορμή την κρίση προσπαθούν να μας προσγειώσουν, να γίνουμε ολιγαρκείς. Που λένε ότι ο λαός δεν πρέπει να απλώνει τα πόδια του έξω απ’ το πάπλωμα, ότι η Ελλάδα θα φτωχύνει και έτσι είναι το φυσικό. Αντίθετα, πιστεύω ότι ο «λαός» πρέπει να θέλει πάντα περισσότερα, αρκεί να ξέρει τι αξίζει να θέλει, να ξέρει ότι ο ίδιος θα τα δημιουργήσει. Και η Ελλάδα θα γίνει φτωχότερη μόνο αν δεν την αφήσουν ν’ αλλάξει.

Όμως παρ’ όλα αυτά, καθώς θυμάμαι το παρελθόν, έχω μια απορία. Τι μας συνέβη; Πότε ακριβώς σ’ αυτές τις δύο δεκαετίες του ’90 και του 2000, αυτή η χώρα έχασε την ορμή και το δυναμισμό της; Πώς αυτή η γενιά του ρίσκου και της απόλαυσης έγινε γενιά του φόβου και της ασφάλειας; Πότε πιστέψαμε ότι η ζωή μάς χρωστάει; Ότι ζωή είναι να καταφέρεις μια πρόσληψη στο δημόσιο, να δουλέψεις 20-25 χρόνια και να βγεις στη σύνταξη στα 50 κάτι;

Πότε αρχίσαμε να θεωρούμε την εργασία «δουλεία», να ονομάζουμε τη μείωση των αποδοχών «εξαθλίωση» και την κατάργηση του επιδόματος γάμου «εργασιακό μεσαίωνα»; Πότε αυτή η χώρα άρχισε να φοβάται τη δουλειά; Να φοβάται ν’ αλλάξει; Να θρηνεί 3 χρόνια ένα μοντέλο που και η ίδια ξέρει ότι χρεοκόπησε, χωρίς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει; Πότε δηλαδή αυτή η κοινωνία γέρασε ανεπανόρθωτα; Πώς έχασε τη ζωντάνια της; Και πότε αυτό θ’ αλλάξει; Πώς θα γίνει να ξυπνήσει μια μέρα και να πει τέρμα η κλάψα και η θυματοποίηση, τώρα σηκώνουμε τα μανίκια, τα αλλάζουμε όλα;

Πολιτισμός της βαρβαρότητας

Του Ηλία Κανέλλη

Τον χειμώνα του 1989-90 θυμάμαι με νοσταλγία τη στρατιωτική θητεία μου. Από το τάγμα που έδρευε στον Μανταμάδο Λέσβου, ορεινό χωριό από την πλευρά της Τουρκίας, κατεβαίναμε νυχτερινές περιπολίες στις γύρω παραλίες, κυρίως στη Σκάλα Συκαμινιάς, όπου ήταν η ακτίνα δράσης μας, για την περίπτωση που επιχειρούσαν να διεισδύσουν στην Ελλάδα τίποτα Τούρκοι να ανοίξουν την κερκόπορτα. Θυμάμαι με νοσταλγία πώς ζούσαμε την προσομοίωση πολεμικών περιπετειών, που ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα συμβούν σε εμάς. Ενιωθα περίπου όπως ο Κώστας Πρέκας στα πολεμικά παραγωγής Τζέιμς Πάρις: ήμουν ταυτόχρονα φαντάρος και η παρωδία μου - και επειδή ήμασταν καλή παρέα, όσο κράτησε το γλεντήσαμε.

Δεν ζηλεύω τους σημερινούς στρατιώτες που κάνουν τώρα τη θητεία τους σε εκείνα τα μέρη. Ούτε κι αυτοί φοβούνται πόλεμο, αλλά η δουλειά τους είναι πολύ πιο δύσκολη. Συνήθως, αυτοί υποδέχονται τους μετανάστες που, παράνομα, επιχειρούν να εισέλθουν στην ελληνική επικράτεια διά θαλάσσης από απέναντι. Και δεν τους ζηλεύω διότι είναι οδυνηρό να πρέπει να αντιμετωπίσεις με ψυχρό επαγγελματισμό, τον οποίο ενδεχομένως δεν εκπαιδεύτηκες ποτέ να επιδεικνύεις, την ανθρώπινη δυστυχία.

Και αποστρέφομαι ακόμα και την ιδέα ότι κάποιοι, στρατιώτες και πολίτες, αυτές τις ημέρες περισυνέλεγαν πτώματα ανθρώπων που χάθηκαν στα παγωμένα νερά όταν βυθίστηκε το πλοιάριο με το οποίο επιδίωκαν να περάσουν στην από δω, στην αναπαυτικότερη γι' αυτούς μεριά. Για τους ανθρώπους στον δυτικό κόσμο, και στην Ελλάδα που ανήκει στον δυτικό κόσμο, η ζωή είναι υπέρτατο δικαίωμα και υπέρτατη αξία μαζί. Κι αν είσαι λίγο τρωτός, μπροστά σε τέτοια γεγονότα οικτίρεις τον εαυτό σου που δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο από το να θλίβεσαι.

Και ύστερα, περιπλανώμενος στο facebook, βρήκα δεκάδες, εκατοντάδες αναρτήσεις, ελλήνων χρηστών του μέσου, που επέχαιραν για τους θανάτους αυτών των ανθρώπων. Αναρτήσεις φρικτές. Μια έλεγε ότι γλιτώσαμε από μερικούς ακόμα μετανάστες! Μια άλλη θεωρούσε ότι οι άνθρωποι που έρχονταν όπως έρχονταν στην Ελλάδα θα ήταν, σε λίγο καιρό, ο στρατός για τον εξισλαμισμό της πατρίδας μας. Η λίστα συμπληρωνόταν με πολλά ακόμα βέβηλα και προσβλητικά σημειώματα - με διατυπώσεις που σε κάνουν να παγώνεις.

Ποιοι, άραγε, είναι αυτοί οι άνθρωποι; Τι ψηφίζουν; Εχουν οικογένειες; Φίλους; Τραγουδάνε, κλαίνε; Εχουν παίξει μικροί; Με τι αστεία γελάνε; Εχουν πληγωθεί; Εχουν πληγώσει; Τι σχολεία τελείωσαν; Σε ποια κοινωνία ζουν; Πού βρέθηκε τέτοιο περίσσευμα τυφλού μίσους; Μερικά μόνο ερωτήματα πάνω από μια χώρα που δεν είναι κανονική δυτική χώρα - και πρέπει να γίνει.

Αλλά γίνεται κανονική μια χώρα στην οποία, έστω μια μειοψηφία, επικαλείται ως πολιτισμό τη βαρβαρότητα;

Πηγή:http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4776308

Για την απομάγευση της ελληνικής κοινωνίας

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Η Ελλάδα βρίσκεται στην περιδίνηση μιας κρίσης που είναι σίγουρο ότι θα διαρκέσει πολλά χρόνια· μιας κρίσης που δεν περιορίζεται στην οικονομική χρεοκοπία και στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, διαδραματίζεται κάτι πολύ βαθύτερο που εισχωρεί στους αρμούς του κοινωνικού σχηματισμού και τον αποσαθρώνει. Πρόκειται για την ανθρωπολογική καταστροφή που συντελείται καθημερινά και που έχει προσλάβει διαστάσεις επιδημίας.

Στην Ελλάδα της Κρίσης έχουν εμφανιστεί οι πλέον ακραίες θέσεις και απόψεις. Ένα τοξικό νέφος συνωμοσιολογίας και ανορθολογισμού έχει επικαθήσει στο κοινωνικό σώμα, προκαλώντας καρκινικές μεταλλάξεις. Ανυπόστατοι μύθοι, απλουστευτικά στερεότυπα, στρεβλές ιδεολογίες, απλοϊκές ιδεοληψίες, τερατώδη ιδεολογήματα, δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο και συγκροτούν έναν «κοινό νου», που είναι πρόθυμος να παραδοθεί σε δημαγωγούς και λαϊκιστές που υπόσχονται επίγειους παραδείσους.

Το κακό με όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως, είναι ότι δεν πρόκειται για καταφανή ψεύδη. Περιέχουν και κάποιες αλήθειες, τις οποίες αναμιγνύουν με δοξασίες και προκαταλήψεις, γενικεύοντας και απλοποιώντας, για να καταλήξουν σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Όπως εύστοχα παρατηρεί η Maria Todorova, εκείνο που πρέπει να μας προβληματίσει με τα στερεότυπα δεν είναι το περιεχόμενό τους, αλλά η σύνταξη, τα συμφραζόμενα. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει, δυστυχώς, «απομαγευτεί», όπως ήλπιζε ο Μαξ Βέμπερ για τις κοινωνίες της νεωτερικότητας.

Με τα λόγια του Rolant Barthes «Ενώ ο μύθος είναι αυτός καθαυτός μια αξία – δεν δεσμεύεται από την αλήθεια: τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει το μύθο να είναι ένα ατελεύτητο άλλοθι: αρκεί το σημαίνον του να έχει δύο όψεις, για να διαθέτει πάντα ένα “αλλού”: το νόημά του μπορεί πάντα να παραστήσει τη μορφή και η μορφή μπορεί πάντα να ξεπεράσει το νόημα. Δεν υπάρχει ποτέ αντίφαση, ρήξη και έκρηξη, ανάμεσα στο νόημα και τη μορφή: ποτέ δεν συμπίπτουν.»
Εάν επιχειρήσει κανείς να συνοψίσει αυτόν τον ηγεμονικό στην Ελλάδα «κοινό νου», δηλαδή την άμεση, αδιαμεσολάβητη, μη αναστοχαστική, μη θεωρητική αλλά απλοϊκή αντανάκλαση της πραγματικότητας, μπορεί να εντοπίσει τις ακόλουθες σταθερές που τον συγκροτούν:

1. Πηγή όλων των δεινών στην Ελλάδα της κρίσης, είναι το Μνημόνιο.
   1. Υπεύθυνοι για την κρίση είναι οι επίβουλοι ξένοι, που θέλουν να αφανίσουν το υπερήφανο έθνος των Ελλήνων.
   2. Λογική συνέπεια των ανωτέρω, είναι ότι «εμείς δε φταίμε», άρα «δε χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε».
   3. Το πολιτικό σύστημα συγκροτείται από πουλημένους, φαύλους και προδότες, που απλώς εκτελούν τις εντολές των ξένων κέντρων. Εάν οι φαύλοι επέστρεφαν τα κλεμμένα, τότε όλα τα προβλήματα της Ελλάδας θα είχαν λυθεί.
2. Όλα αυτά συνδυάζονται με αδιανόητες θεωρίες συνωμοσίας, που επιβεβαιώνουν τη διαπίστωση του Στέλιου Ράμφου, ότι «Ψυχολογικά, η συνωμοσιολογία αποτελεί καθαρά φοβικό σύνδρομο, ένα είδος συλλογικής μανίας καταδιώξεως, ελλείψει προσανατολισμού στο μέλλον. Στερούμενη αναστοχαστικής δυνατότητας, η συνωμοσιολογική φαντασίωση ριζώνει στην παραμυθητική βεβαιότητα μιας εθνικής μοναδικότητας και ενός ανελέγκτου, απολύτως κακού εχθρού, στον οποίο προβάλλουμε και αποδίδουμε όλες τις ανικανότητες και τις αποτυχίες μας.»

Αυτός ο αυτοαναφορικός λόγος είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδομηθεί. Έχει στέρεα εσωτερική λογική, είναι απλός στην εκφορά του και, το κυριότερο, δεν προϋποθέτει την οδυνηρή αυτογνωσία. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος, «Φέρνει επίσης στην επιφάνεια και μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που αποτελεί μέρος της νεοελληνικής ιδεολογίας: την αίσθηση ότι φταίνε μονίμως κάποιοι άλλοι και ότι υπάρχει πάντα ένας απλός και ανώδυνος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, χωρίς να χρειαστεί να κοιταχτούμε εμείς στον καθρέφτη και να πούμε, ναι, κάναμε λάθος και πρέπει να αλλάξουμε.»
Το πόσο βαθιές ιστορικές ρίζες έχει αυτό το στερεότυπο, φαίνεται και από αυτά που έγραφε πριν από πολλά χρόνια ένας ιστορικός, ο Κυριάκος Σιμόπουλος: «Ο Ελληνισμός αγωνίζεται επί δύο χιλιετίες σε έναν εχθρικό κόσμο υπό συνεχή απειλή ολοκληρωτικού αφανισμού… αντιστέκεται… επί δύο χιλιετίες ολομόναχος.» Το ανάδελφον Έθνος που όλοι επιβουλεύονται. Μύθος επιστημονικά ανυπόστατος και πολιτικά παρανοϊκός, αλλά τόσο ελκυστικός και αυτάρκης.
Παράλληλα, έχει εμφανιστεί ένα ακόμα ιδιαίτερα επικίνδυνο φαινόμενο: η άρνηση των δημοκρατικών θεσμών και του δημοκρατικού κεκτημένου αυτής της χώρας, η ταχύτατη διολίσθηση σε αντιδημοκρατικές ατραπούς. Γενέθλιος τόπος αυτής της εξέλιξης, που προϋπήρχε σε λανθάνουσα μορφή, ήταν οι κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην Πλατεία Συντάγματος, το καλοκαίρι του 2011, με τις κρεμάλες, τις μούντζες και την υπέρβαση των ιδεολογικών διαχωριστικών γραμμών, με τη συνύπαρξη ακροδεξιών και ακροαριστερών σε ένα ιδιότυπο φαιοκόκκινο μέτωπο αντιδημοκρατίας, που περιγράφει με ακρίβεια ο Γιάννης Βούλγαρης: «Οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, αγανακτισμένες ή όχι, όταν δεν περιορίζονται στην αντικοινοβουλευτική µούντζα, οχυρώνονται στην ψυχολογική άρνηση του “δεν χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω”. Την ίδια στιγμή, όμως, µια φαιοκόκκινη συμπόρευση υποσκάπτει το ιστορικό κεκτημένο της µεταπολίτευσης: την απόλυτη διάκριση της χουντικής περιόδου από τη δημοκρατική. Επί μέρες τώρα, στο Σύνταγμα, χιλιάδες άνθρωποι κάθονται κάτω από το άθλιο πανό “η χούντα δεν τελείωσε το ’73” αμφισβητώντας (συνειδητά; αµέριµνα;) την ιστορική σηµασία της µεταπολιτευτικής ρήξης.»
Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για έναν «πολιτιστικό αυτισμό», σύμφωνα με τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Θοδωρή Κουλουμπή: «Το πολιτικό σύστημα –η εδραιωμένη δημοκρατία που οικοδομήθηκε μετά το 1974– απαξιώνεται στο σύνολό του. Διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις και δεξαμενές έρευνας και προβληματισμού (δείγματα πλουραλισμού σε μια κοινωνία των πολιτών), κατηγορούνται ότι απεργάζονται την αλλοίωση της ελληνικής ταυτότητας και της εθνικής συνείδησης. Έτσι, ο πολιτιστικός αυτισμός γίνεται το τελευταίο καταφύγιο των αγωνιστών της καθαρής εθνικής συνείδησης και του ανυποχώρητου πατριωτισμού. Και όλα τα παραπάνω, συμπληρώνονται με διάφορες θεωρίες συνωμοσίας που χρεώνουν στην υλιστική Δύση, τα καταχθόνια σχέδια για την εδαφική πολυδιάσπαση της ελληνικής επικράτειας.»
Τον τελευταίο καιρό, έχει εμφανιστεί ένα ακόμα πιο επικίνδυνο φαινόμενο: η κοινωνική νομιμοποίηση της πολιτικής βίας. Σύμφωνα με σειρά δημοσκοπήσεων, μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων εγκρίνει την πολιτική βία και δεν διστάζει να πει ότι ευχαρίστως θα συμμετείχε σε πράξεις βίας κατά πολιτικών αντιπάλων. Η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι η μοναδική ευρωπαϊκή(;) χώρα, όπου ένα εξτρεμιστικό, φιλοναζιστικό ακροδεξιό κόμμα, η Χρυσή Αυγή, έχει εισέλθει στο Κοινοβούλιο, υποστηριζόμενη από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων. Όλες οι ενδείξεις είναι ότι το κόμμα αυτό διευρύνει συνεχώς την πολιτική του επιρροή, δεδομένου ότι εμφανίζεται ενισχυμένο σε όλες τις δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου 2012. Παράλληλα, πυκνώνουν τα επεισόδια ρατσιστικής βίας που έχουν φτάσει ακόμα και σε εν ψυχρώ δολοφονίες μεταναστών.
Οι τρεις διαπιστώσεις που προηγήθηκαν, δηλαδή, η απουσία αυτογνωσίας με επίρριψη όλων των ευθυνών στους κακούς ξένους, η αντιδημοκρατική διολίσθηση και η κοινωνική νομιμοποίηση της πολιτικής βίας, οδηγούν αβίαστα στο βασικό συμπέρασμα: Η οικονομική κρίση δεν είναι δυνατόν να επιλυθεί, όσο σωστές πολιτικές αποφάσεις και εάν ληφθούν, χωρίς να αλλάξουν νοοτροπίες και συμπεριφορές στο κοινωνικό και ανθρωπολογικό επίπεδο. Τίποτα δεν θα αλλάξει, εάν δεν καταπολεμηθεί η ηγεμονία του ανορθολογισμού.
Τα μέτρα που λαμβάνονται και οι μεταρρυθμίσεις που αποφασίζονται, ακόμα και εάν υλοποιηθούν, αναβαθμίζουν το hardware της χώρας. Δεν αγγίζουν τις νοοτροπίες, το software που είναι απαραίτητο για την επανεκκίνηση και για τη ριζική τομή με το παρελθόν.
Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Νίκος Δήμου, «Οι αντι-ορθολογιστι­κές απόψεις, φαίνεται, ακόμα και σήμερα, να είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στη χώρα μας. Η ιδεολογική συγκρότηση του νεοέλληνα παραμένει το κύριο εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια για την ουσιαστική αλλαγή των πραγμάτων.
»Το έλλειμμα του ορθολογισμού είναι, κατά τη γνώμη μου, το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως έθνος. Βρίσκεται πίσω από όλα μας τα επί μέρους προβλήματα – από τα πολιτικά και τα οικονομικά, μέχρι τα πολιτιστικά. Μας δυσκολεύει αφάνταστα στις διεθνείς μας σχέσεις και μας ταλαιπωρεί τρομακτικά στην καθημερινή μας ζωή, που κινείται μόνιμα μέσα σε ένα χαοτικό περιβάλλον. Δοξασίες και μύθοι που δεν αντέχουν στον παραμικρό κριτικό έλεγχο, αποτελούν δόγματα για τον μέσο Έλληνα. Μεταφυσικές και παραφυσικές θεωρίες κυκλοφορούν ελεύθερα και γίνονται αποδεκτές χωρίς να αντικρούονται ποτέ. Οι αστρολόγοι και τα μέντιουμ συναγωνίζονται στην τηλεόραση τους “αποκαλυπτικούς δημοσιογράφους” και δεν ξέρω ποιοι είναι πιο επικίνδυνοι για τη δημόσια υγεία.»
Τα ανωτέρω συγκροτούν ένα κρίσιμο πολιτισμικό πρόβλημα. Μια διαρκή κρίση ταυτότητας, με κύριο χαρακτηριστικό την ανασφάλεια και την εθελοντική και αυθαίρετη θυματοποίηση. Όπως αναφέρει ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, «Στην αφετηρία βρίσκεται σαφώς η κρίση του πολιτιστικού προτύπου. Η κρίση είναι κατά βάση κρίση πολιτιστική. Η δημοσιονομική κρίση απαιτεί την άμεση και κατά προτεραιότητα αντιμετώπιση, αλλά η επίλυσή της δεν απαντά από μόνη της στην καθολικότητα του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Η συνολική απάντηση απαιτεί ριζικές μεταρρυθμίσεις και παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα.»
Πώς μπορεί να αλλάξουν αυτές οι ανορθολογικές νοοτροπίες και συμπεριφορές; Πώς μπορεί να ηγεμονεύσει ο ορθολογισμός, γνήσιο τέκνο του Διαφωτισμού, που από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη έχει χαρακτηριστεί «Επικατάρατος»; Μήπως η αλλαγή συνειδήσεων προϋποθέτει ευρύτερες διεργασίες στην ελληνική κοινωνία, για τις οποίες δεν υπάρχει διαθέσιμος χρόνος, δεδομένου ότι η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου μοιάζει να εξαντλείται;
Το ερώτημα είναι εύλογο και κρίσιμο. Θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς σε μια «πολιτικοποίηση του προσωπικού», όπως ρομαντικά ζητούσαν κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του Μάη του ’68. Αντίθετα, είναι ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς ότι με μια συντονισμένη προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης, θα μπορούσε να αποδομηθεί ο απλοϊκός κοινός νους και να αντικατασταθεί από μια νέα αυτογνωσία, δηλαδή από μια νέα αφήγηση για μια Ελλάδα που αντιλαμβάνεται την κρίση ως ευκαιρία, που αγωνίζεται να την υπερβεί, που δημιουργεί, που εναντιώνεται στους καταστροφικούς συντεχνιασμούς και την ιδιοτέλεια. Μια νέα αφήγηση που στο επίκεντρό της θα έχει την πίστη ότι πρέπει επιτέλους να λειτουργήσουμε όλοι στο όνομα του γενικού συμφέροντος και της κοινής μας μοίρας.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Η πανούκλα του λαϊκισμού, είτε με αριστερόστροφο είτε με ακροδεξιό μανδύα, εμποδίζει το πολιτικό προσωπικό και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης (με λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη του κανόνα) να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας και να πουν τα πράγματα με το όνομά τους: για πολλά χρόνια αυτή η κοινωνία έζησε πάνω από τις δυνατότητές της, οικοδομώντας ένα απολύτως στρεβλό και αντιπαραγωγικό μοντέλο. Η μάχη των ιδεών, η μάχη της Ηγεμονίας, έχει αφεθεί στα χέρια ελάχιστων διανοουμένων και ακόμα λιγότερων πολιτικών. Ο λαϊκισμός έχει κυριαρχήσει παντού. Το πολιτικό σύστημα, όταν δεν υπερθεματίζει σε δημαγωγία και λαϊκισμό, αρθρώνει έναν αμυντικό και ηττοπαθή πολιτικό λόγο, στη λογική του ελάσσονος κακού, συμπεριφερόμενο ως το δύσμοιρο θύμα των διαθέσεων της κοινής γνώμης και των δημοσκοπήσεων.
Όπως ευθύβολα επισημαίνει ο Μάκης Καραγιάννης, «Αν θέλει να προσφέρει κάτι η Αριστερά, πρέπει να θυμηθεί πάλι την ιδεολογική ηγεμονία του Γκράμσι και τη σημασία της ιδεολογίας. Που σημαίνει να αναδείξει το ψέμα στο οποίο ζούσαμε. Να καταγγείλει την υποκρισία που ενδημεί και στην ίδια την Αριστερά. Να κάνει δηλαδή την αυτοκριτική της. Να ξαναδώσει πάλι στις λέξεις την αλήθεια τους. Να αναδείξει τις αξίες που έσβησαν. Την αλληλεγγύη. Την εργασία. Την αξιοκρατία. Την ηθική. Την υπεράσπιση των αδυνάτων.
»Έχουμε ανάγκη από αλήθεια. Όμως είναι οδυνηρή και κοστίζει. Ο λαϊκισμός είναι πάντα γοητευτικός και χαϊδεύει τ’ αυτιά. Γι’ αυτό και θα έχει πολύ μέλλον.»
Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη συντελούνται κοσμοϊστορικές αλλαγές. Κατά έναν παράδοξο και αντιφατικό τρόπο, οι αγορές υποχρεώνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση να προχωρήσει σε αποφάσεις οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης, αδιανόητες πριν από μερικά χρόνια. Οι δισταγμοί και οι καθυστερήσεις δεν πρέπει να μας κάνουν να υποτιμήσουμε τη νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, που αναδύεται με τις οδύνες του τοκετού τού νέου. Τα έθνη κράτη, ένας ιστορικός αναχρονισμός στην παρούσα μορφή τους, αντιστέκονται με κάθε τρόπο στη νέα πραγματικότητα, που ελπίζουμε να οδηγήσει σε έναν ευρωπαϊκό φεντεραλισμό, έτσι όπως τον οραματίστηκαν οι πρωτοπόροι της ευρωπαϊκής ιδέας και που αποτυπώνεται με ακρίβεια σε ένα πρόσφατο κείμενο:
«Χρειαζόμαστε μια αξιόπιστη νέα πρόταση για οικονομικές μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη, στην οποία θα μπορέσουν να συναινέσουν όλοι οι Ευρωπαίοι – στο Βορρά όπως στο Νότο. Αυτό που δεν χρειαζόμαστε, είναι συνεχώς νέα πακέτα μέτρων λιτότητας, τα οποία δεν δημιουργούν ούτε εμπιστοσύνη, ούτε οικονομική και κοινωνική αειφορία.
»Χρειαζόμαστε νέους και αποτελεσματικούς οικονομικούς κυβερνητικούς μηχανισμούς, προκειμένου να διορθωθούν οι θεσμικές ελλείψεις της Ευρωζώνης και να προωθηθεί ο στενότερος συντονισμός της δημοσιονομικής πολιτικής. Η νομισματική ένωση δεν λειτουργεί χωρίς στενότερη πολιτική ένωση. Αυτό πρέπει να αναγνωριστεί και να εφαρμοστεί, αντί να ρισκάρουμε την κατάρρευση της Ευρωζώνης. Μια τέτοια κατάρρευση θα συνεπαγόταν απρόβλεπτο πολιτικό και οικονομικό κόστος.»[1]
Ωστόσο, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό ότι ο πρόεδρος του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος SPD, Sigmar Gabriel, ζήτησε το καλοκαίρι του 2012 από τον Jürgen Habermas, να ετοιμάσει ένα κείμενο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση που θα ήταν η βάση του προγράμματος του SPD για τις εθνικές εκλογές του 2013. Ο Jürgen Habermas, μαζί με τους Peter Bofinger και Julian Nida-Rümelin, έγραψαν ένα κείμενο-σταθμό, με τίτλο «Μόνο η εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να σώσει το ευρώ», όπου προτείνεται ότι η Γερμανία πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για μια συντακτική συνέλευση της Ευρώπης, με δημοψηφίσματα σε όλες τις χώρες-μέλη, προκειμένου να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Μια πρόταση ιδιαίτερα τολμηρή, που έχει ήδη προκαλέσει έντονες συζητήσεις σε όλη την Ευρώπη.
Έτσι, παρά τις απαισιόδοξες διαπιστώσεις που προηγήθηκαν, η αισιοδοξία της πράξης παραμένει. Μικρή συνεισφορά σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι τα κείμενα που συγκροτούν αυτό το βιβλίο, δημόσιες παρεμβάσεις στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας. Η κρυφή ελπίδα είναι να συμβάλουν, έστω και κατ’ ελάχιστο, στην απομάγευση της ελληνικής κοινωνίας και στην επικράτηση της νεωτερικότητας. Στο βιβλίο περιλαμβάνεται ως αρχικό κείμενο «Η καταστροφική “ιδεολογία της μεταπολίτευσης”», δημοσιευμένο στο προηγούμενο βιβλίο μου,Πολιτικό Τραβέρσο στην Ύστερη Μεταπολίτευση. Το κείμενο αυτό περιγράφει το πώς εισήλθε, από ιδεολογική σκοπιά, η Ελλάδα, στην κρίση των τελευταίων ετών. Απολύτως απαρασκεύαστη, με φαντασιώσεις και ιδεοληψίες που πολύ συχνά οδηγούσαν σε φαντασιακή απόδραση από την πραγματικότητα.
Τα υπόλοιπα κείμενα, δημοσιευμένα σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και εφημερίδες, αλλά και στο facebook, σε blogs και σε ιστοτόπους, αρθρώνονται γύρω από έναν κοινό άξονα: Προσπαθούν να αναλύσουν και να αντιμετωπίσουν όλα τα νοσηρά φαινόμενα που περιγράφηκαν στις παραπάνω γραμμές. Η δημοσίευσή τους προκάλεσε, αρκετές φορές, έντονους διαλόγους και αντιπαραθέσεις. Ελπίζω και εύχομαι ότι η έκδοσή τους σε βιβλίο θα δώσει περισσότερα ερεθίσματα για προβληματισμό.
Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου του Πέτρου Παπασαραντόπουλου, «Μύθοι και Στερεότυπα στην Ελληνική Κρίση» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Επίκεντρο.

---

[1] Το κείμενο υπογράφουν οι Giuliano Amato (πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας),Zygmunt Bauman (Leeds University), Ulrich Beck (Ludwig - Maximilians - Universität, Μόναχο), Peter Bofinger (Julius - Maximilians - Universität, Βύρτσμπουργκ), Stefan Collignon (Scuola Superiore Sant’Anna, Πίζα), Alfred Gusenbauer (πρώην ομοσπονδιακός καγκελάριος της Αυστρίας), Jürgen Habermas(Γερμανός φιλόσοφος), David Held (London School of Economics), Gustav Horn(Ινστιτούτο Μακροοικονομίας και Οικονομικής Έρευνας, Ντίσελντορφ), Bernard-Henri Lévy (Γάλλος φιλόσοφος), Roger Liddle (Βουλή των Λόρδων και πρόεδρος του Policy Network), David Marquand (Oxford University), Henning Meyer (London School of Economics), Kalypso Nicolaidis (Oxford University), Jan Pronk (ISS, Χάγη, και πρώην Ολλανδός Υπουργός Ανάπτυξης), Poul Nyrup Rasmussen (πρώην πρωθυπουργός της Δανίας και πρόεδρος του κόμματος των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών PES), Maria Joao Rodrigues (Université Libre de Bruxelles και Lisbon University Institute), Martin Schulz (πρόεδρος της σοσιαλιστικής κοινοβουλευτικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο), Gesine Schwan (Humboldt-Viadrina School of Governance, Βερολίνο).



Πηγή:http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=14848&sw=1024

Ανοίγει ένα παράθυρο για το μέλλον

Πολύ σημαντικές ειδήσεις:
Μάλλον πάμε για νέο κούρεμα ακόμα και του δημοσίου χρέους μετά το 2014. Πλέον οι Ευρωπαίοι πολίτες-φορολογούμενοι κινδυνεύουν να πληρώσουν και με κούρεμα κεφαλαίου (εκτός από τη διαφορά τόκων που ήδη πληρώνουν οι περισσότεροι) το Ελληνικό χρέος, τη δικιά μας αφροσύνη.
Το έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο έχει μειωθεί κατά πολύ (και με αύξηση των εξαγωγών) και το γενικότερο έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών μας συναλλαγών είναι πλέον απόλυτα διαχειρίσιμο.
Παρά την κατάρρευση του μοντέλου της Ελληνικής οικονομίας, η παραγωγική βάση της χώρας έχει μείνει σχετικά ανέπαφη (η αγροτική παραγωγή αυξάνεται λίγο, ο κορμός της εξαγωγικής μας βιοτεχνίας και βιομηχανίας έχει μείνει όρθιος)
Παρά τις τεράστιες δυσκολίες οι φορολογούμενοι πληρώνουν τις οφειλές τους παρά τον πολύ αυξημένο εφέτος φόρο εισοδήματος σε ποσοστό μάλιστα  ελαφρά βελτιωμένο (δεν το πιστεύετε, αλλά αυτό δείχνουν τα στοιχεία) σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια της ευδαιμονίας.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας θα είναι κατά πολύ μικρότερο αυτού που έχει προϋπολογισθεί και υπάρχει και ενδεχόμενο από εφέτος να δημιουργήσουμε πολύ μικρά πρωτογενή πλεονάσματα.
Ήδη έχει ενεργοποιηθεί ο ελεγκτικός μηχανισμός, κατά χιλιάδων ατόμων που έβγαλαν χρήματα στο εξωτερικό την τελευταία διετία. Ήδη γίνονται έλεγχοι κατά προσώπων που δείχνουν αδικαιολόγητη αύξηση περιουσίας. Φαίνεται ότι το νερό μπαίνει επιτέλους στο αυλάκι και, θεωρώ, ότι η συμβολή της ΔΗΜΑΡ σ΄αυτό είναι καθοριστική.
Προχωράει και πρόκειται σε λίγους μήνες να εφαρμοσθεί το νέο σύστημα ελέγχου του λαθρεμπορίου καυσίμου, με τοποθέτηση GPS κλπ. Θεωρώ ότι η αύξηση των εσόδων από τον τομέα αυτό μπορεί να είναι θεαματική. Πιστεύω ότι η στήριξη της Κυβέρνηση από τη ΔΗΜΑΡ, πρέπει να πάρει άμεσο τέλος εφόσον σταματήσει η προσπάθεια πάταξης της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου.
Τα τελευταία στοιχεία μελέτης του ΙΟΒΕ  δείχνουν αύξηση του δείκτη οικονομικού κλίματος στο υψηλότερο των τελευταίων 20 μηνών!!!
Υπάρχει μια μεγάλη προσπάθεια να προχωρήσουν δημόσια έργα και ιδιωτικές επενδύσεις. Το μαύρο πρόβατο θεωρεί ότι απαράβατος όρος της ΔΗΜΑΡ για το 2013 θα πρέπει να είναι η μη περικοπή του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.
Είναι βέβαιη η αύξηση της ρευστότητας στην πραγματική αγορά, με τις επανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, την επιστροφή κεφαλαίων, τη δυνατότητα εξεύρεσης φθηνών κεφαλαίων από τις τράπεζες, την πληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών του Δημοσίου, την επιτάχυνση των έργων του ΕΣΠΑ.

Μετά από όλα αυτά θεωρώ σοβαρό ενδεχόμενο να βρισκόμαστε στον πάτο. Είμαστε βέβαια σε μια απαίσια κατάσταση με πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργους, με κλειστές επιχειρήσεις, ειδικά στον τομέα του εμπορίου, με τεράστιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και αύξηση φορολογίας, με φτωχοποίηση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, όμως, φαίνεται, ότι επέρχεται η πολυαναμενόμενη ισορροπία σε ένα  πολύ χαμηλό επίπεδο. Και όποιος πιστεύει ότι θα ήταν δυνατόν να γίνει ριζικά διαφορετικά, απλώς δεν ξέρει τί του γίνεται. Ας ακολουθεί τον Βαρουφάκη, που ούτε πέντε νούμερα δεν μπορεί να βάλει στη σειρά.

Μάλλον τώρα έρχεται η νέα εποχή. Αν δεν έλθει, απλώς θα καταρρεύσει η Κυβέρνηση και οι βάσεις της κοινωνίας και πιθανόν να είμαστε αναγκασμένοι να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ και δραχμή, κατάρρευση και πείνα, για να μην έχουμε φασισμό και νεοναζισμό.

Γι΄αυτή τη νέα εποχή πρέπει να αγωνισθεί η Δημοκρατική Αριστερά. Να ονειρευθεί το νέο κόσμο και να προτείνει το νέο σχέδιο για την οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Για χάριν των πολλών. Τώρα, επιτέλους, να αφήσουμε στην Κυβέρνηση την καθημερινή διαχείριση και να δούμε το μεγάλο πεδίο που προβάλλει.

Έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα.
Πετύχαμε τη δέσμευση της τρόικας για άρση αδικιών, εφόσον τα αποτελέσματα θα είναι καλύτερα από τα προβλεφθέντα.
Και φαίνεται ότι αυτό είναι δυνατόν. Και έτσι θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε καλύτερα το μέλλον. Για να δώσουμε σ΄αυτούς που πραγματικά υποφέρουν. Να ονειρευθούμε το αύριο. Είναι δυνατόν ένα καλύτερο μέλλον με τον τρόπο που βαδίζουμε, όσο και αν οι Βαρουφακιοοπαδοί, νομίζουν ότι γίνεται κι αλλιώς.

Οι προοδευτικοί είναι τελικά αυτοί που ονειρεύονται όνειρα εφικτά. Μπορούμε να φθάσουμε στον ουρανό, αλλά με συγκεκριμένη και υπαρκτή σκάλα.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι το φορολογικό δεν είναι μακράς πνοής και ότι θα  διορθώνουμε αδικίες με τη σταδιακή πάταξη της φοροδιαφυγής. Έτσι ώστε μελλοντικά να παίρνουμε πολύ περισσότερους φόρους από μεγάλα εισοδήματα με μείωση φόρων στους φτωχούς και τους πολύτεκνους.
Να  προτείνουμε  ποιοι μισθοί και ποιες συντάξεις θα αυξηθούν σε περίπτωση μεγαλύτερων εσόδων και μεγαλύτερων πρωτογενών πλεονασμάτων.
Τί κίνητρα θα πρέπει να ξαναδώσουμε στον τομέα της οικοδομής, έτσι ώστε από τη μια μεριά να μην επαναληφθεί η φούσκα του παρελθόντος και από την άλλη να αρχίσει να κινείται η αγορά, που θα δώσει δουλειές σε χιλιάδες ανέργους και θα αυξήσει τα έσοδα.
Να σχεδιάσουμε το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας που θα είναι βιώσιμο στις γενιές που έρχονται χωρίς δανεικά.
Ας τους αφήσουμε να ουρλιάζουν σαν λύκοι.
Εμείς ξέρουμε ποιος είναι ο πραγματικά προοδευτικός σ΄αυτό τον τόπο. Και δεν είναι ο παρτάκιας. Αυτός που θέλει την επιστροφή στον κακό παρελθόν. Είναι αυτοί που σκέπτονται, σχεδιάζουν και ονειρεύονται ένα παράθυρο για τα παιδιά!!!!

Στο συνέδριο της "Δράσης"

Η ομιλία του συγγραφέα και μέλους της Δημοκρατικής Αριστεράς Χρήστου Χωμενίδη στο συνέδριο της Δράσης που γίνεται σήμερα και αύριο:
"Χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι σήμερα εδώ, φίλες και φίλοι, σε ένα ανοιχτό...

συνέδριο οργανωμένο από τη «Δράση».
Χαίρομαι διότι η «Δράση» στάθηκε από την ίδρυσή της και μέχρι σήμερα ένα κόμμα αρχών. Ένα κόμμα αρχών από τα πολύ λίγα - από τα μετρημένα, μπορώ να πω, στα δάκτυλα- στη μεταπολιτευτική μας Ιστορία. Ένα κόμμα αρχών σε μιαν Ελλάδα όπου τα κόμματα ήταν εκ γενετής ή μετατρέπονταν με την πάροδο του χρόνου σε μηχανισμούς νομής και διανομής της εξουσίας. Σε δίκτυα κάθε λογής αλληλοεξυπηρέτησης. Σε ενδιάμεσους μεταξύ των ψηφοφόρων τους και του κράτους. Σε μεσολαβητές ανάμεσα στους χορηγούς τους και στο κράτος. Σε διαύλους μέσα στους οποίους το οποιοδήποτε σχεδόν κοινωνικό ζητούμενο εκφυλιζόταν βαθμιαία ώσπου να καταντήσει αίτημα πελατειακής φύσης, που η ικανοποίησή του ισοδυναμούσε κατά κανόνα με την εξαργύρωσή του. Σε οργανισμούς εν ολίγοις, οι οποίοι εναλλάσσονταν στους κυβερνητικούς -μα και σε κάθε άλλο δημόσιο θώκο- με μόνο αντικειμενικό σκοπό το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα της περίφημης «πίττας», μιας «πίττας» η οποία ανεπαισθήτως ολοένα και συρρικνωνόταν…

Σε έναν τέτοιο ζοφερό, πλην χαρισάμενο -κυρίως δε αυτοϊκανοποιούμενο και αυτοθαυμαζόμενο- κόσμο, η πολιτική ως πεδίο σύγκρουσης αντιλήψεων και ως μήτρα σχεδιασμού του κοινού μας μέλλοντος -η πολιτική στην ουσία της- αναμενόμενο ήταν διαρκώς να φθείνει. Και λογικό ήταν οι διαμορφωτές της κοινής μας γνώμης να ενθουσιαστούν από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 με το πολυδιαφημισμένο διεθνώς «Τέλος της Ιστορίας και των Ιδεολογιών», το οποίο μετέφρασαν ελληνιστί σε «βλέποντας και κάνοντας» ή -ακριβέστερα- σε «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε…»

Με την αντίληψη αυτή για μπούσουλα, πορεύτηκε η ελληνική κοινωνία σταθερά προς τον γκρεμό, φωτιζόμενη από εντυπωσιακά πυροτεχνήματα, όπως η τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων, η στέψη της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, ακόμα δε και η πρωτιά στη Eurovision… Ας μη γελιόμαστε, φίλες και φίλοι: Προτάγματα όπως ο εκσυγχρονισμός της κοινωνίας ή η επανίδρυση του κράτους ουδέποτε συγκίνησαν τις πλατιές μάζες. Χρησίμευαν σαν άλλοθι για τις πολιτικές ηγεσίες. Αποτελούσαν τη ρομαντική ψευδαίσθηση των πνευματικών ελίτ, οι οποίες έχτιζαν με τα λόγια ανώγια και κατώγια ενώ οι εργολάβοι ντήλαραν αδίστακτα κάτω από το τραπέζι. Αυτό το ξέρουμε πλέον καλά. Το έχουμε μάθει στο πετσί μας.

Το ερώτημα τίθεται αδυσώπητο: Γιατί δεν αντιδράσαμε εγκαίρως και αποτελεσματικά; Γιατί δεν κρούσαμε τότε, στην ένταση που επιβαλλόταν, τον κώδωνα του κινδύνου;
Κάποιοι, θα υπενθυμίσετε, το έπραξαν: Ο νόμος Γιαννίτση κατατέθηκε στο κοινοβούλιο προτού αποσυρθεί κακήν-κακώς. Δύο πρώην πρωθυπουργοί –οι κ.κ. Μητσοτάκης και Σημίτης- προειδοποίησαν σε ανύποπτο σχεδόν χρόνο για τον ολισθηρό κατήφορο που έπαιρνε η χώρα. Ο ιστορικός πρόεδρος της «Δράσης» κατέθετε παγίως τις ρηξικέλευθες προτάσεις του. Η σκεπτόμενη Αριστερά διετύπωνε τους προβληματισμούς της…

Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι ανεχόμασταν σε μεγάλο βαθμό το περιρέον όργιο. Κι όχι επειδή φοβόμασταν το ρόλο της Κασσάνδρας – πολλά και διάφορα θα μπορούσε κανείς να μας προσάψει μα όχι δειλία. Ανεχόμασταν την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, τη σταδιακή μετατροπή κάθε θεσμού σε σκέτο πρόσχημα, τα πολυποίκιλα φαινόμενα εκφυλισμού, επειδή είχαμε κάνει δύο βασικές παραδοχές.

Η πρώτη ήταν πως η Ελλάδα διαθέτει δίχτυ ασφαλείας. Πως οι στρατηγικές της επιλογές –η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτίστως- την έχουν θωρακίσει με κεκτημένα, τα οποία δεν νοείται να τεθούν υπό αμφισβήτησιν. «Ό,τι και να συμβεί, αποκλείεται να μας πάρει ο διάολος!» καθησυχάζαμε.
Για τη δεύτερη σιωπηλή παραδοχή μας ευθύνεται –πιστεύω- η γονιδιακή σχεδόν αισιοδοξία, η οποία ανέκαθεν χαρακτηρίζει τους ανθρώπους του Διαφωτισμού. Η πίστη πως ο κόσμος αργά αλλά σταθερά προοδεύει. Πως οι συνήθειες και οι νοοτροπίες δεν γίνεται παρά να αλλάζουν επί τα βελτίω. Πως τα παιδιά είναι πάντοτε καλύτερα από τους γονείς τους, το αύριο πιο ελπιδοφόρο από το χθες. Από ετούτη την αντίληψη εμφορούμενοι, απομονώναμε λίγες ψηφίδες της γενικής εικόνας –τη μερίδα της νέας γενιάς που εμφορούνταν πράγματι από κοσμοπολιτισμό, το κομμάτι της επιχειρηματικότητας που διαπνεόταν όντως από καινοτόμο πνεύμα- τις αναδεικνύαμε, τις ευλογούσαμε και ποντάραμε πάνω τους το συλλογικό μας μέλλον.

Φευ! Οι δραματικές εξελίξεις της τελευταίας τριετίας κατέδειξαν το μέγεθος της φενάκης μας. Δεν είναι μονάχα η οικονομική κατάρρευση και ο κοινωνικός κατακερματισμός που έχει αυτή επιφέρει. Είναι -όπως το θέτει ένα αθυρόστομος φίλος μου- είναι που «βγήκαν», και που βγαίνουν, «όλα τα σκατά στο πιάτο». Οι πλέον σκοτεινές όψεις του παρελθόντος, οι πλέον παρωχημένες συμπεριφορές βρυκολάκιασαν και μάς τρίζουν τα δόντια. Η Αριστερά των παλαιοημερολογίτικων συνιστωσών και των εν πολλαίς αμαρτίαις γηρασάντων εργατοπατέρων, η Αριστερά του δογματικού κρατισμού και της στρουθοκαμηλικής άρνησης της πραγματικότητας, έχει βρεθεί ξαφνικά στο κέντρο του γηπέδου και προσδοκά να κυβερνήσει. Η πιο αντιδραστική, φοβική, μισαλλόδοξη Δεξιά, η ναζιστική Δεξιά, φιλοδοξεί βασίμως να αναδειχθεί σε φρικαλέο ρυθμιστή όχι μόνο του πολιτικού παιχνιδιού αλλά και της καθημερινότητας μας. Ο «Αυριανισμός», στη διαδικτυακή του εκδοχή, θολώνει σκούζοντας την κρίση των ανθρώπων. Το κίτς του life style μεταμορφώθηκε εν μια σχεδόν νυκτί σε κιτς της επανάστασης ή του δήθεν πατριωτισμού. Το πιο εξωφρενικό δε για μένα είναι πως ο ίδιος ακριβώς θίασος των παλιάτσων, που κατά τις ημέρες της αφθονίας τα έσπαγε στα μπουζούκια, πόζαρε σε πάρτυ και σε καλλιτεχνικά σουαρέ, ανεμίζει τώρα τα κόκκινα και τα μαύρα λάβαρα. «Τι περίμενες;» θα μου πείτε. «Ο τόπος μας είναι κλειστός» όπως το γράφει και ο Σεφέρης. Κλειστός και ανακυκλούμενος…

Και τώρα τι κάνουμε; Και τώρα, σήμερα, εδώ, εμείς, ποιοι είμαστε; Αρκεί να κοιταχτούμε και η απάντηση προκύπτει αβίαστα. Εμείς είμαστε εκείνοι που δεν επενδύσαμε ούτε το έχειν ούτε και το είναι μας στο πελατειακό σύστημα το οποίο καταρρέει. Εμείς είμαστε εκείνοι που δεν σπεύσαμε με την κατάρρευση του πελατειακού συστήματος να παραστήσουμε τους απελεύθερους δούλους, ώστε να συμμετάσχουμε στο μοίρασμα των ιματίων του. Εμείς είμαστε εκείνοι που διαφυλάξαμε ως κόρην οφθαλμού την ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό μας. Που δεν γυρίσαμε την πλάτη στην πραγματικότητα, ακόμα κι όταν μας απογοήτευσε οικτρά. Που όποτε οι εκτιμήσεις και οι προσδοκίες μας διαψεύστηκαν, αναλάβαμε ακέραια την ευθύνη της διάψευσης, αναστοχαστήκαμε και ανασκουμπωθήκαμε. Εμείς είμαστε εκείνοι που ομνύουμε –λόγω και έργω- στη ρήση του Διονυσίου Σολωμού: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό.»

Βεβαίως εμείς δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Διακρίνω ανάμεσά μας θιασώτες του οικονομικού φιλευθερισμού αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας. Παιδιά της πεφωτισμένης, όπως την αποκαλούσαν κάποτε, Δεξιάς αλλά και της Κεντροαριστεράς. Εναλλακτικούς που εννοούν να αμφισβητήσουν τα πάντα – τα πάντα, από τις οικονομικές δομές και τις παραγωγικές προτεραιότητες της χώρας έως και την ίδια την ιδέα του έθνους-κράτους. Τα πάντα εκτός από τον Ορθό Λόγο και από τη Δημοκρατία… Υπό ομαλές συνθήκες, το μόνο που θα μπορούσαμε να μοιραστούμε θα ήταν οι διαφωνίες μας. Μα οι συνθήκες σήμερα πόρρω απέχουν από το είναι ομαλές.

Δεν θα γίνω διόλου πρωτότυπος εάν διαπιστώσω ότι η βαρβαρότητα βρίσκεται προ των πυλών. Πως ο κίνδυνος μιάς ξαφνικής καταστροφής ή ενός επιταχυνόμενου μαρασμού, ο οποίος θα καταντήσει την Ελλάδα μια ξένη, άνυδρη χώρα, κάθε άλλο παρά έχει εκλείψει. Ότι εάν δεν διατυπωθεί επειγόντως ένα καινούργιο πρόταγμα που θα πείσει και θα κινητοποιήσει την κοινωνία –κι όταν λέω «κοινωνία» εννοώ πρωτίστως τους ανθρώπους που οι ζωές τους κατέρρευσαν από το 2010 και εντεύθεν, εννοώ τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τις οικογένειες που καλούνται να επιβιώσουν με λιγότερο από χίλια ευρώ το μήνα- εάν δεν διατυπωθεί ένα καινούργιο πρόταγμα και αν δεν προταθεί ένα νέο εθνικό σχέδιο που θα περιλαμβάνει τον κάθε πολίτη, τότε θανάσιμα αγκαλιασμένοι θα συντριβούμε όλοι μαζί στα κατσάβραχα της πραγματικότητας.

Πυρήνας προφανώς ενός τέτοιου εθνικού σχεδίου θα είναι οι μεταρρυθμίσεις σε όλα τα πεδία και σε όλα τα επίπεδα. Προϋπόθεση για την επιτυχία ενός τέτοιου εθνικού σχεδίου αποτελούν οι ευρύτερες δυνατές συγκλίσεις και υπερβάσεις. Για αυτό ακριβώς βρισκόμαστε, φρονώ, σήμερα, όλοι εμείς εδώ. Για να συγκροτήσουμε ξανά, σοφότεροι και τολμηρότεροι, σε μεγαλύτερο βάθος και με μακρύτερη ασφαλώς πνοή, τα δίκτυα εκείνα των πολιτών, τα οποία κατάφεραν –πριν από δύο περίπου χρόνια- να ανατρέψουν όλα τα προγνωστικά και να φέρουν την αλλαγή στους δυό μεγαλύτερους δήμους, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.

Θυμάμαι τον αγώνα εκείνον ως τη σημαντικότερη πολιτική εμπειρία της ζωής μου. Θυμάμαι ανθρώπους να παραμερίζουν τις αντιθέσεις -και τις προκαταλήψεις τους ακόμα- και να συνεργάζονται αρμονικά για το κοινό ζητούμενο. Πιστεύω δε ακράδαντα ότι εάν τα δίκτυα εκείνα των πολιτών –αντί να διαλυθούν μετά τη νίκη- είχαν ριζώσει και αναπτυχθεί, τότε η κατάσταση όχι μονάχα στους δήμους αλλά και στη χώρα γενικά, θα ήταν σήμερα διαφορετική.
Ελάτε να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε. Ελάτε να αναζητήσουμε, να βρούμε και να επενδύσουμε επάνω στις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις.

Δεν εννοώ να απεμπολήσουμε τις διαφορές μας στο όνομα μιας βεβιασμένης ομογενοποίησης. Ούτε να εγκαταλείψουμε ως πρόσωπα τους κομματικούς φορείς στους οποίους πιθανόν ανήκουμε. Προτείνω, αντίθετα, να δραστηριοποιηθούμε άοκνα και τολμηρά, ώστε ο ευρύς χώρος στον οποίον όλοι εντασσόμαστε -ο χώρος ο οποίος αντλεί την έμπνευσή του από μορφές σαν τον Ιωάννη Καποδίστρια αλλά και τον Ρήγα Φεραίο, από μορφές σαν τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, τον Γεώργιο Καρτάλη αλλά και τον Ηλία Ηλιού- να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο που του αρμόζει και να κατατροπώσει τους εκπρόσωπους της στασιμότητας που γίνεται αντίδραση και του λαϊκισμού που καταντάει κοτζαμπασισμός.

Μακάρι το παρόν ανοιχτό συνέδριο να καταλήξει στη διατύπωση μιας πλατφόρμας, μιας πλατφόρμας συγκεκριμένων, απτών δράσεων, η οποία δεν θα αφήνει στα κόμματα και τις πρωτοβουλίες μας το περιθώριο να μην τη στηρίξουν. Είθε η «Δράση» να αναδειχθεί ως ο καταλύτης του καινούργιου, ως ο σπινθήρας που η κοινωνία των πολιτών έχει σήμερα περισσότερο ανάγκη από ποτέ.
Σας εύχομαι, μας εύχομαι, κάθε επιτυχία και κάθε χαρά.-“

Ο φίλος ο μπακάλης και ο καθηγητής

Το μαύρο πρόβατο δεν έχει σπουδάσει οικονομικά έχει όμως πολύ καλό φίλο έναν  μπακάλη.
Αυτός λοιπόν πήρε ένα δάνειο από κάποιους φίλους και συγγενείς 53.000 ευρώ, για να επιβιώσει αφού οι Τράπεζες είχαν σταματήσει να του δίνουν άλλα δάνεια. Λόγω δυσχερειών του, πήγε και διαπραγματεύθηκε το επιτόκιο με τους δανειστές  του και κατάφερε και το μείωσε κατά 1% για τα επόμενα χρόνια, αφού υποσχέθηκε περικοπές στις αμοιβές που θα δίνει στον μπακαλόγατό του. Έβαλε λοιπόν κάτω τα νούμερα ο φίλος ο μπακάλης και βρήκε ότι κάθε χρόνο θα πληρώνει λιγότερα 530 ευρουδάκια. Καθόλου άσχημα με τις σημερινές δυσκολίες του. Του ήταν εύκολο να διαιρέσει το 53.000 ευρώ με το 100, αφού το μόνο που έκανε ήταν να κόψει τα δύο μηδενικά από το τέλος του αριθμού 53.000, που ήταν και το δάνειό του. Έτσι μπακαλίστικα έκανε και τους υπολογισμούς του για το πόσο θα κερδίσει όλη την οκταετία και το έβγαλε πάνω από τέσσερα χιλιάρικα.
Τώρα το πώς ο μέγας καθηγητής, που διδάσκει στο εξωτερικό και αφήνει το λαό της χώρας (και πολύ περισσότερο τους φιλοσυριζέους) με ανοιχτό το στόμα με τις περισπούδαστες αναλύσεις του, υπολογίζει το όφελος της χώρας από μείωση του επιτοκίου του δανείου του πρώτου μνημονίου, που ανέρχεται σήμερα στο ποσό των 53 δις (μερικά μηδενικά παραπάνω από το δάνειο του φίλου μου του μπακάλη) σε  δύο και όχι σε τέσσερα δις, το μαύρο πρόβατο δεν το αντιλαμβάνεται.
Αλλά ας πούμε ότι ο κ. Καθηγητής, ως ειδικός, μπορεί να γνωρίζει κάποια πράγματα, που ο φίλος  ο μπακάλης δεν καταλαβαίνει και ότι πράγματι το όφελος της χώρας από τη μείωση του επιτοκίου του δανείου του πρώτου μνημονίου κατά εκατό μονάδες βάσεις είναι πράγματι δύο και όχι τέσσερα δις. Παρακάτω όμως ο μέγας προφήτης Βαρουφακιήλ, μας λέει ότι αυτά τα δύο δις, που αυτός υπολογίζει ως κέρδος της χώρας από τη μείωση του επιτοκίου, αντιστοιχούν στο 1,5 έως 2,5% του ΑΕΠ  Λέει επί λέξει ο καθηγητής στο άρθρο του: "Εφόσον η μείωση των επιτοκίων περάσει από όλα τα κοινοβούλια (βλ. επόμενη πρόταση), το μέτρο αυτό θα μειώσει το δημόσιο χρέος κατά 2 δις ή κατά 1,5% με 2,5% του ΑΕΠ". Εδώ τώρα θα έχει να κάνει, όχι με το φίλο  τον μπακάλη, αλλά με το μαύρο πρόβατο και μόνον. Εδώ δηλώνω παρών και αξούριστος. Το μαύρο πρόβατο ήταν  καλό στα μαθηματικά στο δημοτικό (κάπου εκεί στο Λύκειο με τα ολοκληρώματα έχασε τον μπούσουλα) και είχε μάθει απέξω και ανακατωτά την απλή μέθοδο των τριών. Έχουμε λοιπόν και λέμε:  Για κάθε 100 ευρώ ακαθάριστο εθνικό προϊόν θα έχουμε κέρδος, όπως μας λέει ο καθηγητής, 2,5 ευρώ (αυτή είναι η πάνω σειρά στην απλή μέθοδο των τριών) Στην κάτω λοιπόν σειρά θα βάλουμε τα διακόσια δις που είναι σήμερα πάνω -κάτω το σημερινό ΑΕΠ της χώρας ή τα 250 δις που προβλέπεται να είναι το ΑΕΠ το 2020, κάτω από τον αριθμό εκατό και δίπλα και κάτω από το 2,5 της πάνω σειράς θα βάλουμε τον άγνωστο χ. Κύριε καθηγητά, αυτό δεν το ξεχνάω από το δημοτικό. Θα βρούμε λοιπόν τον άγνωστο χ ως εξής: Χ = 2,5 επί 200 δις και αυτό θα το διαιρέσουμε δια του εκατό και με απλές μαθηματικές πράξεις θα έχουμε το αποτέλεσμα που είναι είτε τέσσερα δις (αν λάβουμε υπόψη το σημερινό ΑΕΠ) είτε πέντε δις (αν λάβουμε υπόψη το ΑΕΠ του 2020). Αν τώρα κάνουμε την αντίστροφη απλή μέθοδο των τριών για να βρούμε πόσο τοις εκατό στο ΑΕΠ είναι τα δύο δις που υπολογίζει ως κέρδος ο καθηγητής, τότε θα διαπιστώσουμε, πάλι με απλές πράξεις ότι είναι 1% (εάν λάβουμε ως βάση το σημερινό ΑΕΠ) ή 0,8% (εάν λάβουμε υπόψη το προσδοκώμενο ΑΕΠ του 2020). Ακόμα και εάν συνεχίσουμε σε υφεσιακό περιβάλλον, ο υπολογισμός του καθηγητή για ωφέλεια από τη μείωση των επιτοκίων  1,5% έως 2,5% του ΑΕΠ, είναι κουλός, εφόσον επιμένει ότι το αριθμητικό σε ευρώ κέρδος μας θα είναι μόνον δύο δις. Το μαύρο πρόβατο δεν γνωρίζει εάν σας το έδωσε να το καταλάβετε, αλλά σκεφτείτε το για να κατανοήσετε τις ανοησίες του θεοποιημένου καθηγητή.
Παρακάτω λέει ο καθηγητής στο άρθρο του και το εξής:"Η επιμήκυνση αποπληρωμών χρεών και τόκων του Μνημονίου 2 μειώνουν τις αποπληρωμές μας βραχυπρόθεσμα αυξάνοντας όμως το συνολικό χρέος μακροπρόθεσμα – μετά το «σωτήριον» 2022 που, για κάποιο περίεργο λόγο, βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων της τρόικα. Και μάλιστα θα το αυξήσει συντριπτικά."
Εδώ λοιπόν δεν έχουμε απλή μέθοδο των τριών, οπότε  ξανακατέφυγε το προβατάκι στα φώτα του φίλου του του μπακάλη, ο οποίος έχει πάρει τρία δάνεια και πάει και για το τέταρτο. Το πρώτο το πήρε από τράπεζες με σχετικά μεγάλα επιτόκια, τα οποία δεν μπόρεσε να αποπληρώσει, ούτε του δάνειζαν πλέον οι Τράπεζες για να αποπληρώσει τα προηγούμενα, και τα δύο επόμενα από συγγενείς και φίλους. Τον ρώτησε λοιπόν τον φίλο του τον μπακάλη το μαύρο πρόβατο, για το εάν θα ωφελείτο αν σταμάταγε να πληρώνει και κεφάλαιο και τόκους για το τρίτο δάνειο για καμιά δεκαπενταετία και  εάν τελικά θα αυξηθεί το χρέος του μετά τη δεκαετία και μάλιστα "συντριπτικά", όπως λέει ο καθηγητής. Το έβαλε στο μυαλό του ο μπακάλης, το στριφογύρισε το θέμα, το επεξεργάσθηκε και ιδού η απάντησή του. Το συνολικό ονομαστικό χρέος του πράγματι θα αυξηθεί, διότι οι συνολικοί τόκοι θα είναι περισσότεροι, αφού τα χρόνια που θα πληρώνει θα είναι περισσότερα, όμως η αύξηση αυτή δεν θα είναι μεγάλη και πάντως όχι συντριπτική, αφού το επιτόκιο του τρίτου δανείου είναι σχετικά χαμηλό. Όμως,  όπως αποφάνθηκε ο μπακάλης, θα έχει και πολύ μεγάλες άλλες ωφέλειες. Πρώτον: Θα έχει μια τεράστια ωφέλεια για όλη τη δεκαετία ή δεκαπενταετία, αφού με αυτά που θα κερδίσει από το μόχθο του θα μπορεί να τα χρησιμοποιεί είτε για επέκταση της δουλειάς του είτε για αποπληρωμή του πρώτου δανείου που πήρε από τις τράπεζες, που έχει υψηλό επιτόκιο και τον επιβαρύνει. Δεύτερον: Θα έχει ένα τεράστιο όφελος, αφού το κεφάλαιο θα παραμείνει σταθερό για μια δεκαετία και η αποπληρωμή του θα γίνει με άλλη αξία που θα έχει τότε το ευρώ και Τρίτον και το κυριότερο ότι η μόνη εναλλακτική λύση που θα είχε για να αποπληρώσει τα δάνεια που επιμηκύνονται, είναι να πάρει άλλα δάνεια, που και αυτά θα έχουν τόκους πολύ μεγαλύτερους από αυτούς που θα πλήρωνε. Εκτός και εάν δήλωνε πτώχευση, όπως μου είπε. Αλλά ο καθηγητής δεν σκέφτηκε όπως ο φίλος ο μπακάλης.
Τέλος λέει και κάτι άλλο ο καθηγητής στο άρθρο του στον πρόταγκον.  "...είναι δεδομένο ότι οι εταίροι μας υπολογίζουν να σβήσουν χρέος 31 δις μέσω της επαναγοράς του" Εδώ το μαύρο πρόβατο ξαναθυμάται τη γνωστή απλή μέθοδο των τριών. Υπολογίζεται ότι θα μας δώσουν οι εταίροι δέκα δις για να τα χρησιμοποιήσουμε για την επαναγορά του χρέους μας. Θα επαναγοράσουμε ομόλογα κατά μέσο όρο στο 28% περίπου της αξίας τους. Η απλή μέθοδος των τριών μας λέει: Με 28 ευρώ αγοράζουμε χρέος 100 ευρώ, με 10 δις ευρώ πόσο χρέος αγοράζουμε; Και το αποτέλεσμα είναι ότι εάν πετύχει πλήρως το πρόγραμμα επαναγοράς θα σβήσουμε χρέος 35 δις, δηλαδή ακόμα παραπάνω απ΄ότι υπολογίζει ο καθηγητής, ο οποίος όμως ξεχνάει κάτι πολύ βασικό. Ότι τα δέκα δις για την επαναγορά του χρέους δεν τα έχουμε και θα τα δανειστούμε, οπότε σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν υπάρξει πλήρης επιτυχία, δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε κέρδος   πάνω από 25 δις.
Το μαύρο πρόβατο ξέρει πολύ καλά το εξής. Στις ασκήσεις επί χάρτου ασχολήθηκαν εκατοντάδες εμπειρογνώμονες, ειδικοί, τραπεζίτες για να βγάλουν το αποτέλεσμα της ελάφρυνσης του Ελληνικού χρέους κατά σαράντα δις. Βέβαια η ελάφρυνση αυτή είναι αβέβαιη για πολλούς πρακτικούς και ουσιαστικούς λόγους. Όμως οι υπολογισμοί επί χάρτου δεν μπορεί να είναι εσφαλμένοι όπως θέλει να ισχυρισθεί ο συριζοθεοποιημένος καθηγητής.

Ρε Νεφελούδης που μας χρειάζεται.......

Αυτός ο άνθρωπος που θα ακούσετε στο βίντεο παρακάτω είναι βουλευτής και στηρίζει μαζί με τη Δημοκρατική Αριστερά την Κυβέρνηση.
Τον έβαλαν σε μία Επιτροπή για τη διαχείριση των νερών και διαμαρτύρεται ότι θα συνεδριάζει η επιτροπή κάθε εβδομάδα και θα πληρώνεται για μία συνεδρίαση κάθε μήνα!!!!
Τέτοιοι είναι κάποιοι της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.

Ακούστε (βασικά αυτά που λέει ο βο(υ)λευτής)

Διαβάστε λοιπόν και μερικά βιογραφικά στοιχεία του εν λόγω βουλευτή, που δηλώνει και άσχετος για τα όσα θα αποφασίσει η επιτροπή για το πολύ κρίσιμο και σοβαρό θέμα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων (σ΄αυτόν μεταξύ των άλλων έχουμε εναποθέσει τις τύχες μας για τη διαχείριση των νερών του Ανάβαλου)
Πολιτικός Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο στην Αθήνα. Τελείωσε τις σπουδές του το 1979 με υψηλό βαθμό και έγινε μέλος του Τεχνικού Επιμελητηρίου.
Ενεργό μέλος του επαγγέλματός του, έχει εργαστεί σε προγράμματα (έρευνα, προγραμματισμός και κατασκευή) τόσο στον ιδιωτικό τομέα όσο και στο δημόσιο τομέα.
Εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ από το 1993, έχει υπηρετήσει σε όλα τα στάδια της εκπροσώπησης του T.E.E. σε Νομαρχιακό και Περιφερειακό επίπεδο καθώς επίσης συμμετείχε σε πολλές τεχνικές και αναπτυξιακές επιτροπές για τα επιστημονικά και επαγγελματικά ζητήματα σχετικά με τους μηχανικούς.
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την τοπική αυτοδιοίκηση, εκλέχτηκε μέλος του Νομαρχιακού Συμβουλίου των Τρίκαλα από το 1987 ως το 1991. Εκλέχτηκε Δημοτικός Σύμβουλος το 1995 και διετέλεσε αντιδήμαρχος και αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑ Τρικάλων. Την τετραετία 1999 ως 2002 ήταν επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο Τρικάλων.
Τον Οκτώβριο του 2002 έως το 2010 εκλέχτηκε δύο φορές Δήμαρχος με ποσοστά 52% και 48% αντίστοιχα.
 Μέλος του Κογκρέσσου Τοπικής και Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης του Συμβουλίου της Ευρώπης(2007-2012)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας (1999-2012),
Μέλος του Γ.Σ. της "Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος" (KEΔE)
Πρόεδρος της Ένωσης ∆.Ε.Υ.Α. Ελλάδος (2009-2011),
Πρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου Πόλεων με Ποτάμια (2005-2012)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μέλος της Εκτελεστικής Γραµµατείας της Πανθεσσαλικής Συντονιστικής Επιτροπής (ΠΑ.Σ.Ε.) για την Εκτροπή του Άνω Ρου του Αχελώου (2003-2010)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Μας αποχαιρέτησε με ψηλά το κεφάλι

Ένα εξαιρετικό μαύρο πρόβατο, ένας αιρετικός στη ζωή, ένα ανεξάρτητο πνεύμα έφυγε σήμερα από τον κόσμο αυτό της βίας και της μισαλλοδοξίας,

Θα έχεις καλή παρέα εκεί. Το Λεωνίδα, τον Μπάμπη, τον Ηλία, το Βασίλη, όλα τα άλλα ελεύθερα πνεύματα που συγκρούσθηκαν με τον αρτηριοσκληρωτισμό

Ο Βασίλης (από σήμερα παρέα και πάλι με το Χρόνη)

Λόγος για να αισιοδοξούμε

.... οι ζυμώσεις που γίνονται στην κοινωνία είναι πιο σύνθετες από τον μονόχορδο λόγο που έχει επιβάλει η δημαγωγία των αντιπολιτεύσεων και των περισσότερων μιντιάδων. Ακούμε καθημερινά ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να γίνει «κοινωνική έκρηξη». Ξέρουμε. Ξέρουμε ότι η χώρα βαδίζει επί ξυρού ακμής. Η οργή για τις απώλειες και το άγχος για το άμεσο μέλλον κατακλύζουν τον νου και ηλεκτρίζουν τις συμπεριφορές. Οι πολιτικές της λιτότητας φτάνουν στο ηθικό - κοινωνικό όριο του «μη παρέκει». Κατανοητά λοιπόν τα αλλεπάλληλα κύματα κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Ομως, μαζί και δίπλα στη μαζική διαμαρτυρία, μαζί και δίπλα στην κοινωνική αποθάρρυνση που είναι εξίσου έντονη με την οργή, συσσωρεύονται σιγά σιγά στον «κοινό νου», στο μυαλό του «μέσου πολίτη», διδάγματα, εμπειρίες, συμπεράσματα που οδηγούν στην απαίτηση να αλλάξουν οι παλιές παθογένειες που μας έφτασαν στη χρεοκοπία. Δεν μιλώ για διεργασίες που γίνονται σε κάποιες μειοψηφίες ούτε για απομονωμένες «νησίδες». Μιλώ για ζυμώσεις που γίνονται στο ευρύ κοινωνικό σώμα, στους «μεγάλους αριθμούς», με τρόπο αμφιθυμικό, σχεδόν υπόρρητο, και που περιστασιακά μόνο ξεπηδούν σε συλλογική δράση....

Γιάννης Βούλγαρης, Νέα


(Το μαύρο πρόβατο το έκλεψε από τον τοίχο του Σίμου Βαρδάκα στο fb)

Ευτυχισμένο το νέο έτος

Το μαύρο πρόβατο σήμερα που γίνεται συζήτηση για την κατάργηση του νόμου Ραγκούση για την ιθαγένεια και τους μετανάστες, στέλνει Χρόνια Πολλά και εύχεται ευτυχισμένο το νέο έτος σε όλους τους Μουσουλμάνους.

Τα μεσάνυχτα μεταξύ 14 και 15 Νοεμβρίου  ξεκινάει το νέο έτος 1434 μμ (μετά Μωάμεθ)

Η ΔΗΜΑΡ αποτελεί την ελπίδα για το αύριο

Το μαύρο πρόβατο είχε παλαιότερα εκφράσει τις επιφυλάξεις του για την πολιτική της Δημοκρατικής Αριστεράς μετά τις εκλογές εδώ 
Όμως νομίζω για πρώτη φορά βρέθηκα να υποστηρίζω τη μειοψηφική άποψη όπως αυτή εκφράσθηκε στα όργανα του κόμματος.
Σήμερα μετά την υπερψήφιση του προϋπολογισμού ξεκινάει μια καινούργια εποχή.
Θεωρώ ότι πρέπει όλοι, ακόμα και όσοι ξινίσαμε με το "παρών" της Δημοκρατικής Αριστεράς, να βάλουμε πίσω τη διαφωνία μας για να προχωρήσουμε με καλύτερους όρους για το αύριο.
Με την ενδυνάμωση στη χώρα μας των ναζιστικών ιδεών, με μια συντηρητική παράταξη που δεν μπορεί να χαράξει προοδευτικές πολιτικές, με ένα ΠΑΣΟΚ που φέρει τα βαρίδια του παρελθόντος και σπαράσσεται και με αρκετά  στελέχη του να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά για την πολιτική τους επιβίωση και με ένα Σύριζα που ουσιαστικά ανέχεται  ιδέες και λογικές (δεν τολμώ να βάλω επιθετικό προσδιορισμό) σαν αυτές όπως εκφράζονται από τον Στάθη Παναγούλη και τον Φωτόπουλο,  τελικά απομένει μόνον ένα μικρό κόμμα σαν τη ΔΗΜΑΡ (με όλες τις ανεπάρκειες, τα λάθη τις παλινδρομήσεις) για να χαράξει έναν δρόμο για την άλλη προοδευτική και αριστερή Ελλάδα του αύριο. Η Δημοκρατική Αριστερά μπορεί και πρέπει να αποτελέσει τον πόλο για την ανασυγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Και στο στόχο αυτό δεν πρέπει να λείψει κανείς
Θα πρέπει λοιπόν να αφήσουμε πίσω τη διαφωνία για το εάν τα εργασιακά ήταν επαρκής λόγος να αρνηθούμε τη θετική ψήφο, τη στιγμή που αποδεχθήκαμε τα υπόλοιπα σκληρά μέτρα, όπως αυτό φάνηκε από την υπερψήφιση του προϋπολογισμού.
Ίσως τελικά το "παρών" να αποτελέσει στο μέλλον ένα ισχυρό πλεονέκτημα, όχι για ίδιο κομματικό όφελος, αλλά για τις πολιτικές του αύριο που πρέπει να χαράξει η χώρα.
Επειδή για πρώτη φορά βρέθηκα στη μειοψηφούσα πλευρά, συμμερίζομαι απόλυτα τη θέση  άμυνας στην οποία έχουν βρεθεί οι δύο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ που ψήφισαν όχι, καθώς και όλα τα στελέχη που έχουν αντιταχθεί στη συγκυβέρνηση.
Το κόμμα πρέπει να προχωρήσει παρά τις διαφωνίες και με παρούσες τις διαφορετικές φωνές. Ουδείς κατέχει την απόλυτη αλήθεια και το αλάθητο.  Δεν συμφωνώ λοιπόν με κάποιους που επιτίθενται σε προσωπικό επίπεδο στους διαφωνούντες.
Εάν θέλουν οι ίδιοι ας πάνε στο Σύριζα. Αλλά πιστεύω ότι τελικά μπορούμε να αγκαλιάσουμε όλες τις απόψεις, που επιθυμούν να παραμείνουν κάτω από την κοινή μας στέγη κάτω από μια προϋπόθεση. Ότι όλοι συμφωνούμε στη μεταρρύθμιση της χώρας μέσα από προοδευτικές πολιτικές. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούμε στον Καιάδα

Aris Tsouknidas : Ανδρέα μη στεναχωριέσαι. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούμε στον Καιάδα. Φαίνεται τόχει η κούτρα μας και η γενιά μας. Στον Καιάδα βρέθηκαν οι γονείς μας όταν στον Αη Στράτη ξεκίνησαν την ιστορία της Ανανέωσης του Αριστερού κινήματος. Τότε ονομαζόταν Απομόνωση. Στον Καιάδα βρέθηκαν οι σύντροφοι στην Τασκένδη, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία (ανάμεσά τους και οι γονείς του Βουδούρη) που ζήτησαν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Στον Καιάδα ξαναβρέθηκαν το 1968 μεσούσης της Δικτατορίας όταν μίλησαν για τα εγκλήματα στο ανατολικό μπλόκ. Στον Καιάδα και μεις μαζί τους στα χρόνια της μεταπολίτευσης αφού δεν είμαστε ορθόδοξοι κομμουνιστές. Με ξύλο κάθε μέρα από του Κνίτες για να μάθουμε ποιά είναι η "σωστή" και "ορθή" κομματική γραμμή. Στον Καιάδα και όσοι διαφώνησαν με τον

 Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Στον Καιάδα όταν βρεθήκαμε στην Αριστερή Συσπείρωση με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Και όχι μόνο από το Αριστερό Ρεύμα. Είναι θλιβερό όμως να αντιμετωπίζουμε το ίδιο πνεύμα, τις ίδιες εκφράσεις, τις ίδιες διαρροές, τα ίδια φαινόμενα και μάλιστα από ανθρώπους που κάποιοι τα έχουν ζήσει στο πετσί τους. Ναι συντροφοι έχουμε άλλη άποψη και για την συγκυβέρνηση και για τα μέτρα και για την πολιτική προοπτική για το κόμμα μας. Το θέλουμε πρωταγωνιστή στην πολιτική ζωή της χώρας μας, να δημιουργεί την ατζέντα και να διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις. Γιαυτό μας προσβάλλει όλους προσωπικά η επανάληψη των προσωπικών επιθέσεων αντί για συζήτηση των πολιτικών απόψεων είτε απευθύνεται στο πρόσωπό μας είτε σε οποινδήποτε άλλο. Και αυτό είναι βαθύτατα πολιτικό.

Περί "Δωδώνης", Τάσο μου

της Ρέας Βιτάλη

Αγαπητέ Τάσο Τέλλογλου

Προχθές διάβασα ένα κείμενό σου «Φιλόξενη χώρα για επενδυτές». Ξεχωρίζω τους ανθρώπους σ' αυτούς που καταλαβαίνουν, σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και σ΄αυτούς που δεν θέλουν να καταλάβουν. Σε κατατάσσω στην πρώτη κατηγορία. Εσκεμμένα δεν γράφω «συναδέλφους». Με τρομάζει η λέξη καθώς χρόνια μεταφραζόταν λάθος. Άλλωστε είμαι χρονογράφος. Ωραίο ακούγεται ως παράκαμψη και διαφύλαξη. Πάμε στο θέμα μας. Διάβασα το κείμενό σου και με τρώει η γλώσσα μου να σου δώσω πληροφορίες. Χθες στο εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗ κατέβηκε ένα τεράστιο πανό που έφραζε την θέα του (ωραίο ακούγεται στην κυριολεξία του) κοντά έναν χρόνο. «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ». Περιέργως το πανό δεν το είχαν κρεμάσει οι υπάλληλοι και εργάτες που συνέχιζαν να εργάζονται κανονικότατα. Το είχε κρεμάσει μια ομάδα κτηνοτρόφων (30 κτηνοτρόφοι από 3.500). Μια μικρή ομάδα. Όλο αυτό που άκουγες τόσον καιρό, όλον τον σαματά και τις μεγαλοστομίες «Διαφυλάσσουμε την Ακρόπολη»…. Ήταν μια τόση δα ομάδα! Σκέψου τι δύναμη είχε μια τόση δα ομάδα στην πατρίδα μας! Αγαπητέ Τάσο θα σου πω μερικά περιστατικά. Στο αφτί. Μη τ΄ακούσουν άλλοι υποψήφιοι επενδυτές και κόψουν πέρα… Εσύ καταλαβαίνεις. Θα σου γράψω σκηνές σαν αυτές που κυνηγάω χρόνια με τα γραπτά μου, με τα χρονογραφήματά μου. Λογάριαζέ με ραβδοσκόπο στιγμών, σκηνών. Πάμε!

- Οι μέτοχοι της SI, μιας εκ των ενδιαφερόμενων για την αγορά της Εταιρείας ΔΩΔΩΝΗ (που τελικώς κέρδισαν και τον διαγωνισμό), θεώρησαν υποχρέωσή τους από την πρώτη στιγμή της συμμετοχής τους στον διεθνή διαγωνισμό, να μιλήσουν με τους συνεταιριστές. Καθορίζουν συνάντηση στην οποία και προσέρχονται άπαντες. Τους ζητούν να μάθουν τις ανησυχίες και τα αιτήματά τους. Οι συνεταιριστές που είναι και μέτοχοι μειοψηφίας δηλώνουν ότι θέλουν η Εταιρεία να παραμείνει στην Ήπειρο, να διατηρηθεί η ζώνη γάλακτος, να, να, να, να και όλα αυτά τα θεωρούν απαράβατους όρους. Οι υποψήφιοι επενδυτές ακούνε με προσοχή και τέλος ζητούνε στους συνεταιριστές να υπογράψουν αρχικά Έγγραφο Εμπιστευτικότητας (έτσι συμβαίνει στον πολιτισμένο κόσμο). Το υπογράφουν φαρδιά πλατιά. Ακολούθως οι υποψήφιοι επενδυτές ετοιμάζουν γραπτώς τις δεσμεύσεις τους που συμφωνούν απόλυτα με τα αιτήματα των Συνεταιριστών…Πιο απόλυτα δε γίνεται…Οι υποψήφιοι επενδυτές έχουν υπογράψει ήδη το Συμφωνητικό όταν το στέλνουν και περιμένουν την υπογραφή των Συνεταιριστών την οποία και θεωρούν βέβαιη. Ποτέ δεν ήρθε! Ούτε ποτέ  επικοινώνησαν έκτοτε με την SI!

- Στον Διεθνή διαγωνισμό πέραν ελληνικών εταιρειών, έλαβαν μέρος ξένοι κολοσσοί της γαλακτοβιομηχανίας. LACTALIS, ARLA, FRIESLAND (Noυνου), CHOBANI. Καμία απ΄αυτές δεν κατήγγειλε τον διαγωνισμό. Δεν ξέρουν…Τάσο μου!

-Δικαστήρια Ιωαννίνων. Πρόεδρος Πρωτοδικών που εκδικάζει αίτηση των Συνεταιριστών για παροχή προσωρινής διαταγής που θα αναστείλει τη διαδικασία μεταβίβασης των μετοχών απευθυνόμενη προς τον Πρόεδρο Συνεταιριστών τον ρωτά «Γιατί συμμετείχατε και μάλιστα σε όλα τα στάδια σε έναν διαγωνισμό που καταγγέλλετε τώρα ως άκυρο. Γιατί συμμετείχατε σε έναν άκυρο διαγωνισμό;», «Εμείς κυρία Πρόεδρε τα είχαμε κανονισμένα. Με την Τράπεζα και τους πολιτικούς. Για να τον πάρουμε εμείς τον διαγωνισμό», «Δηλαδή θέλετε να πείτε ότι λάβατε μέρος σε έναν στημένο διαγωνισμό από εσάς;», «Ναι». Ο δικηγόρος τους παθαίνει εγκεφαλικό. Η Πρόεδρος λέει «Ξέρετε αυτά που λέτε... επισείουν… ». Φωνή κτηνοτρόφου που αναλαμβάνει την κατάσταση «Είμαστε αγράμματοι άνθρωποι»... Αγράμματοί άνθρωποι, Τάσο μου.

- Διαβάζω σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας με ημερομηνία Σεπτεμβρίου «Για την πώληση της Εταιρείας οι συνεταιριστές ζήτησαν την παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Καρ. Παπούλια λόγω καταγωγής του και ενδιαφέροντος του. Την επιλογή θεωρούν διαβλητή και έχει παρέμβει ευθέως ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος συνομίλησε με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ.Γ. Προβόπουλο. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει δήλωση για ακύρωση της αγοροπωλησίας όταν θα αναλάβει την διακυβέρνηση καθώς και το ΚΚΕ αλλά τις αντιρρήσεις του εκφράζει για την επιλογή της SI και ο περιφερειάρχης Ηπείρου της ΝΔ και επίδοξος ηγέτης των βλαχόφωνων κ. Αλ.Καχριμάνης». Σε αυτά πρόσθεσε και τους βουλευτές της περιοχής όλων των κομμάτων και ιδιαίτερα τον κ.Κασσή πρώην ΠΑΣΟΚ με τεράστιο μένος. Τάσο μου σκέψου από πόσα κομματικά casting πρέπει να περάσει μια επένδυση και ένας διεθνής διαγωνισμός! Να σου πω και το καλύτερο ότι ο Δήμαρχος Ιωαννίνων κ. Φ. Φίλιος αρνήθηκε εθιμοτυπική επίσκεψη των νέων ιδιοκτητών.  

- Η Εταιρεία SI πλειοψηφικός μέτοχος-ιδιοκτήτης πλέον της ΔΩΔΩΝΗ έδωσε 20.800.000 ευρώ μετρητά για την εταιρεία. Χρήματα ξένα-νέα κεφάλαια. Βρίσκονται ήδη στο ταμείο του εκκαθαριστή της ΑΤΕ. Συγχρόνως ανέλαβε τα χρέη της Εταιρείας ύψους 50.000.000 ευρώ. Και έχει τις δυνατότητες να εξάγει άμεσα το ευπαθές στοκ της εταιρείας. Οι συνεταιριστές που φώναζαν για το «εξευτελιστικό» τίμημα περιέργως κατέθεσαν προσφορά μαζί με την εταιρεία ΒΙΚΟΣ με χρήματα τα οποία θα έβρισκαν καθ' οδόν από διάφορες πηγές (δάνεια) ύψους 21.800.000.

- Ο νέος Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΩΔΩΝΗ είναι Ιρλανδός και έχει ένα αξιοζήλευτο βιογραφικό. Ο Michael O’ Neill. Τι αξιοζήλευτο….Αξιοσέβαστο. Αρκεί να στον συστήσω στην δύση μιας μακροχρόνιας και δοξασμένης καριέρας και ως Πρόεδρο της Εταιρείας Coca Cola στην Τουρκία και σε 10 κράτη της Μέσης Ανατολής στην οποία πλέον παραμένει μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Δημοσίευμα δημοσιογράφου-παράγοντα στον τοπικό τύπο Ιωαννίνων «Γιατί απέκρυψε ότι εργάστηκε στην Τουρκία; Τι κρύβεται από πίσω;». Έρμη πατρίδα Τάσο μου! Τι γράφουν οι δημοσιογράφοι! Με τι εγκληματική ευκολία παπαρολογούν…
Πάντα ψάχναμε το «τι κρύβεται» και χάσαμε όλα τα «τι φαίνεται μπροστά στα μάτια μας».

- Μετά την καταβολή των χρημάτων εξαγοράς οι νέοι πλέον μέτοχοι επισκέπτονται το εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗ. Μιλάνε στους υπαλλήλους οι οποίοι και χειροκροτούν. Παράλληλα εκτυλίσσονται τα εξής. Τρακτέρ των κτηνοτρόφων (12) κατευθύνονται προς την κεντρική πύλη. Όπως έδειξαν και οι τηλεοράσεις σπάνε με τα χέρια τους τις πόρτες και ορμάνε φωνάζοντας «Θα σας γαμήσ …… Η ΔΩΔΩΝΗ είναι δική μας»…Πολύ αερογαμία, Τάσο μου! Το «δική μου» σε πόσους κατοχυρώνεται, ρε Τάσο, σε τούτον τον τόπο; Ο εκπρόσωπος των νέων ιδιοκτητών καταθέτει μήνυση εναντίον των πρωτεργατών και ηθικών αυτουργών. Ακόμα και τα πιο «πετυχημένα» πάρτυ κάποτε σχολάνε….

- Ο νέος Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της  Εταιρείας λίγες μέρες πριν αναλάβει καθήκοντα περπατάει σε ένα πανέμορφο χωριό της περιοχής με μερικούς έλληνες φίλους να τον συνοδεύουν. Συναντάνε έναν άνθρωπο και πιάνουν κουβέντα μαζί του. Τους λέει «Είμαι υπάλληλος στην ΔΩΔΩΝΗ», «Και πώς και δεν είσαι στη δουλειά σου σήμερα;» τον ρωτάει αποκρύπτοντας την ιδιότητα του Προέδρου «Μ΄έβαλαν σε μια θέση που δεν ήθελα με τίποτα. Και γω πήγα στον γιατρό κι είπα δεν ξέρω τι θα κανς αλλά θα με βγάλς άρρωστο. Και μ΄του τακτοποίησ. Όχι που θα σκάσω!».

- Ο κύριος μέτοχος της S.I και επενδυτής Τάσο μου, ρώσικης καταγωγής, πέραν της επένδυσης, σε μετρητά χρήματα (δεν θα πάψω να το τονίζω) έχει αγοράσει σπίτι χρόνια τώρα στην χώρα μας. Ωστόσο δεν μπορεί σύμφωνα με την νομοθεσία ν΄αγοράσει αυτοκίνητο γιατί δεν έχει ένσημα. Μηχανεύεται τρόπους όπως το να το γράψει στο όνομα του κηπουρού του αλβανικής καταγωγής (έχει ένσημα). Και να σου πω και το καλύτερο…Ο Ρώσος επενδυτής πρέπει να ανανεώνει τα χαρτιά παραμονής του κάθε χρόνο. Συνήθως όταν φτάνει η ανανέωση σχεδόν επέρχεται χρονικά (λόγω καθυστερήσεων) και- η λήξη της άδειας…Πτου κι από την αρχή! Αχ Τάσο! Εσύ καταλαβαίνεις….

Η ΔΩΔΩΝΗ Τάσο μου είναι η πρώτη αποκρατικοποίηση. Κάποτε έβαζαν στήθη οι εργάτες…Μπορεί να ήρθε η ώρα να βάλουν μαζί τους στήθος και οι επενδυτές… Ακόμα και τα πιο πετυχημένα πάρτυ κάποτε σχολάνε… Φαντάσου τη φέτα να ταξιδεύει σε πέρατα και οικουμένες… Φαντάσου νέους κτηνοτρόφους. Μορφωμένα παιδιά ν΄ασχολούνται με τη γη μιας πανέμορφης πατρίδας! Μπορεί να ήρθε η ώρα….Λες, βρε Τάσο;

Πηγή:http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=19667

Τράπεζες. Ας επικεντρώσουμε κάπου κάποτε

Ακούω και φρικάρω
"Θα έλθει η δόση, θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και θα αποκατασταθεί η ρευστότητα στην οικονομία και θα ξαναδοθούν δάνεια με τη σέσουλα στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες"

"Τα χρήματα θα πάνε στους Τραπεζίτες και όχι στο λαό"

"Με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν θα διευκολυνθεί η ρευστότητά τους για να δοθεί χρήμα στην πραγματική οικονομία, αλλά απλώς θα  σενιαρισθούν οι ισολογισμοί τους για να μπορούν να ικανοποιούν τα διεθνή κριτήρια βιωσιμότητας"

Όσοι δεξιούληδες, συντηριτικούληδες, πελατειάρχες ονειρεύονται νέα και άφθονη παροχή δανείων προς τους πελάτες ψηφοφόρους τους, προκειμένου αυτοί να είναι ικανοποιημένοι κοιμούνται ύπνο βαθύ. Η παροχή νέων κεφαλαίων από Ευρωπαϊκούς πόρους με τίποτε δεν θα διοχετευθεί σε νέα υπερκατανάλωση, επιπλέον μπετονοποίηση των πόλεων, αγορά πολυτελών αυτοκινήτων, άνοιγμα χιλιάδων εμπορικών επιχειρήσεων. Τα χρήματα δεν φτάνουν για να ικανοποιηθούν όλοι.

Όσοι πολιτικά αφελέστατοι θεωρούν ότι με την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών δεν θα δοθεί κάποια ρευστότητα στην πραγματική οικονομία είναι μακρυά νυχτωμένοι και κοιμούνται το ύπνο του δικαίου. Και το γεγονός ότι θα αυξηθεί η δυνατότητα των τραπεζών να χορηγήσουν νέα δάνεια είναι τόσο αυτονόητο, που δεν αντιλαμβάνομαι τους νεοδημοκράτες που ακούν σαν χάνοι τους συριζέους και καμμενέους να ομιλούν για διεθνείς τοκογλύφους, τραπεζίτες που θα ενθυλακώσουν τα χρήματα.

Και η ρευστότητα των τραπεζών θα ενισχυθεί πολλαπλώς. Και βέβαια η κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών έρχεται να  καλύψει τις ζημιές που υπέστησαν από το κούρεμα του ελληνικού χρέους (εδώ είναι βέβαιο ότι έχασαν οι τράπεζες και κατ΄επέκταση, σύμφωνα με την φαιοκόκκινη αντίληψη και οι τραπεζίτες τα μισά τους χρήματα), αλλά άραγε πιστεύει κανείς ότι τα χρήματα αυτά θα μπουν σε κάποιο σεντούκι ή θα κατατεθούν όλα σε κάποιους λογαριασμούς άλλων τραπεζών. Αλλά ακόμα και αυτό αν γίνει στην ολότητα του ποσού, η καθημερινή τραπεζική ρευστότητα θα ενισχυθεί, τα επιτόκια θα μειωθούν δραστικά και η δυνατότητα κάποιων χορηγήσεων, με πολύ χαμηλότερα επιτόκια,  θα γίνει πραγματικότητα.
Αλλά η ρευστότητα στις τράπεζες θα ενισχυθεί και από άλλους λόγους.
 Ένα μεγάλο μέρος των εντόκων γραμματίων που κατέχουν οι τράπεζες χρηματοδοτώντας ουσιαστικά τα  βραχυπρόθεσμα ελλείμματα και χρέη του δημοσίου θα αποπληρωθεί. Το ποσό που θα αποδεσμευτεί είναι τεράστιο για τα σημερινά δεδομένα και αυτό θα πρέπει κάπου να διοχετευθεί. Η τραπεζική ρευστότητα ξαφνικά θα απογειωθεί.
Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με ένα τεράστιο ποσό που θα έλθει από το εξωτερικό, ουσιαστικά θα  μηδενίσει τον κίνδυνο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη με συνέπεια να επανέλθει ένα μεγάλο ποσό από το εξωτερικό, προκειμένου να πετύχουν κάπως μεγαλύτερα επιτόκια και κάποια σχετική ασφάλεια από την τρομολαγνεία κατά της διακίνησης κεφαλαίων των τελευταίων μηνών. Η βέβαιη ενίσχυση των καταθετικών κεφαλαίων θα ενισχύσει περαιτέρω τη ρευστότητα στις Τράπεζες.


Τι λέει λοιπόν το μαύρο πρόβατο και τι εισηγείται σε όλο τον προοδευτικό και λογικά σκεπτόμενο κόσμο;

Προτείνω κάποια στιγμή να σταματήσουμε να λέμε μπαρούφες και να επικεντρώσουμε σε ένα στόχο. Και ας νομίσουν κάποιοι ότι αλληθωρίζουμε

Και ο στόχος μπορεί και πρέπει να είναι μόνον ένας.
Να αποφασίσουμε τι θέλουμε για την Ελλάδα του αύριο.
Ποιους τομείς της οικονομίας αξίζει να αναπτύξουμε.
Να συμφωνήσουμε τη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Να διοχετεύσουμε τη μελλοντική τραπεζική ρευστότητα στους παραγωγικούς τομείς που θα αποφασίσουμε.
Να δώσουμε χρήματα σε επιχειρήσεις, η ανάπτυξη των οποίων βάσιμα μπορεί να μας υπόσχεται περισσότερες δουλειές και καλύτερα αμειβόμενες δουλειές.
Να ενισχύσουμε τις δημόσιες επενδύσεις στους τομείς  της καθαρής ενέργειας, των υποδομών, των στρατηγικών τομέων της οικονομίας (νερών, λιμανιών, δρόμων, αεροδρομίων. αρδευτικών εγκαταστάσεων, ινστιτούτων έρευνας, υγείας κλπ),
Να μείνουμε σταθερά προσηλωμένοι στο στόχο να μην περικοπεί, αλλά να αυξηθεί το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, που μπορεί να γιγαντωθεί με τραπεζικά κεφάλαια.
Και βέβαια όλα αυτά πρέπει να γίνουν αποκλείοντας τις λογικές της λαϊκής δεξιάς για ενίσχυση της κατανάλωσης και του εύκολου πλουτισμού με δανεικό χρήμα.

Σ΄αυτά προτείνει το μαύρο πρόβατο ότι πρέπει να επικεντρωθούμε.
Στον τομέα του τουρισμού
Ειδικότερα στον ιατρικό τουρισμό
Στην έρευνα και αξιοποίηση του εξαιρετικού επιστημονικού μας δυναμικού
Στον τομέα της πληροφορικής
Στον πολιτισμό και τα υψηλής ποιότητας επιτεύγματά του
Στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας
Στη ναυτιλία
Στις μεταφορές
Στα εξαιρετικά προϊόντα της Ελληνικής γης
Στη βιομηχανία τροφίμων
Στην αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου

Εκεί πρέπει να διοχετευθούν τα νέα τραπεζικά δάνεια. Αυτοί οι τομείς πρέπει να βοηθηθούν
Όχι τα ταχυφαγεία, τα παλάτια για γάμους, τα άπειρα σουβλακερί, τα μαγαζιά των φρέντο των πέντε ευρώ, τα υπεράριθμα ρουχάδικα, οι "ναοί" της σκυλάδικης μουσικής, οι εκθέσεις πολυτελών αυτοκινήτων.

Να πεδίο δόξας λαμπρό για τη Δημοκρατική Αριστερά. Να που πρέπει να επικεντρώσουμε και ας αλληθωρίσουμε σε σχέση με παλιά βλέμματα.
Και ας νομίζουν κάποιοι φίλοι ότι ανήκουν στον προοδευτικό χώρο ενώ στην ουσία είναι χωμένοι βαθιά στην παλαιοπασοκική συντήρηση της υπεράσπισης του συντεχνιασμού.

Ναι είναι πολιτικά αφελείς (και ο χαρακτηρισμός αυτός είναι επιεικέστατος, σε σχέση με όσα πιστεύω Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;) όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει περίπτωση παραμονής μας στην ευρωζώνη χωρίς ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και επομένως χωρίς τραπεζικό σύστημα
Η ύπαρξη των τραπεζών, όσο και αντιδημοφιλές και αν ακούγεται μας αφορά όλους. Και τους καταθέτες και αυτούς που χρωστάνε στις τράπεζες Και αυτούς που δεν έχουν καθόλου καταθέσεις, και αυτούς που δεν είχαν στις καλές εποχές και αυτούς που ξόδεψαν τον αγλέουρα.
Ναι πρέπει να ενισχυθεί το τραπεζικό μας σύστημα για να δώσει δάνεια. Αλλά σε τομείς της οικονομίας που θα μας βοηθήσουν για να αναπνεύσουμε, για να δούμε πιο αισιόδοξα το μέλλον. Οχι για τους λίγους, αλλά για τους πολλούς
Αυτή είναι σήμερα η αριστερή ματιά, κατά τη γνώμη του μαύρου προβάτου

Πριν από το τέλος

του Ριχάρδου Σωμερίτη

Δεν ανήκω στη ΔΗΜΑΡ. Νομίζω όμως ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα
σημαντικό ζήτημα. Και αυτό είναι το συστηματικό μίσος που χαρακτηρίζει πολλούς "αριστερούς" όταν αναφέρονται στη Δημοκρατική Αριστερά.

Σε αντίθεση με το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και με τον Σύριζα, η ΔΗΜΑΡ δεν έχει καμιά ευθύνη, τόσο για τα χάλια μας, όσο και για τις μνημονιακές συνέπειές τους: δεν κυβέρνησε και κανένας δεν μπορεί να της καταλογίσει ευθύνες για τα δάνεια και τα ελλείμματα· δεν
«διαπραγματεύτηκε» τα μνημόνια, που προσωπικά δεν νομίζω ότι τα
διαπραγματεύτηκε πραγματικά κανείς· και δεν στήριξε την αδιέξοδη
μαχητική απεργιομανία της κάθε λογής «αριστεράς».

Η ΔΗΜΑΡ δέχτηκε όμως να στηρίξει κοινοβουλευτικά τη σημερινή κυβέρνηση με βάση ένα γνωστό πρόγραμμα και ορισμένες «κόκκινες γραμμές». Πιστεύω ότι τη στήριξη αυτή έπρεπε να την είχε προσφέρει από την αρχή για να αποφύγουμε τις δεύτερες εκλογές, αλλά σε αυτό δεν ήταν μόνη: ο Σαμαράς επέστρεψε την εντολή που του δόθηκε μέσα σε λίγες ώρες (είναι προφανές ότι ήθελε τις νέες εκλογές με την ανόητη ελπίδα μιας νίκης) και ο Βενιζέλος προκαλούσε κάθε λογική, θέλοντας κουτοπόνηρα να εντάξει και τον Σύριζα σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα, εξαναγκάζοντας έτσι και τον Κουβέλη να λέει (σχεδόν) τα ίδια.

Η ως τώρα άρνηση της ΔΗΜΑΡ να υποκύψει στον εκτός ευρωπαϊκού
κεκτημένου και δικαίου εκβιασμό Τρόικας - ΣΕΒ και λοιπών εργοδοτικών δυνάμεων για την πλήρη κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των θεσμών του, πράγμα που δεν ήταν καν στο «πρόγραμμα» των μέτρων, είναι και δίκαιη και ρεαλιστική. Αν οι «εταίροι» μάς οδηγήσουν στην πτώχευση για έναν τέτοιο λόγο, ξεκάθαρα ιδεολογικό και αντιδραστικό, ενώ έχουμε αποδεχτεί τα πιο απίστευτα για τη σκληρότητά τους και μάλλον αδιέξοδα «μέτρα», έχουμε ακόμα και τη δυνατότητα προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά και στην κοινή γνώμη όλων των άλλων χωρών μελών της Ένωσης, εξηγώντας της τι την περιμένει.

Είναι βαρύ το φορτίο αυτό για ένα μικρό αριστερό και συνάμα λογικό
κόμμα, αλλά αν ήταν άλλη η στάση του, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
Προσωπικά, θα το αποχαιρετούσα με θλίψη.

Πηγή:http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=13636&sw=1024