Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

Αγρότες. Ας εξυγιανθεί κάποτε το σύστημα. Ας βοηθήσουμε τους πραγματικούς παραγωγούς


Μετά την καθιέρωση της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης σε συνδυασμό με τη συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας και όχι των εμπορικών ονομασιών των φαρμάκων, σε λιγότερο από ένα μήνα θα αρχίσει να εφαρμόζεται ένα ακόμα σπουδαίο μεταρρυθμιστικό μέτρο στην Ελληνική κοινωνία, που θα έχει προοδευτικό-αριστερό πρόσημο και στο οποίο οι πολιτικοί του παρελθόντος και τα δεξιά και αριστερά κόμματα αντέδρασαν χαϊδεύοντας για μια ακόμα φορά αυτιά και θωπεύοντας στην πλάτη την εκλογική τους πελατεία.
Ομιλώ για την καθιέρωση επιτέλους των βιβλίων εσόδων-εξόδων για τους αγρότες.
Θα σας πω τα θετικά του μέτρου αυτού, έτσι όπως εγώ τα αντιλαμβάνομαι:
Πρώτον: Θα πληρώσουν επιτέλους το σωστό φόρο οι μεγαλοαγρότες, που πριν πλήρωναν ελάχιστα με τον αυθαίρετο, ανά στρέμμα, υπολογισμό του εισοδήματος.
Δεύτερον: Θα δοθεί ένα οριστικό τέλος στα εικονικά παραστατικά, με την αναγραφή υπέρογκων τιμών πώλησης από τους αγρότες στους μεσάζοντες και μεγαλέμπορους με αποτέλεσμα να διογκώνεται η τιμή πώλησης των αγροτικών προϊόντων (ειδών πρώτης ανάγκης) στους τελικούς καταναλωτές και να αποκομίζουν τεράστια ποσά οι μεσάζοντες σε βάρος των καταναλωτών.
Τρίτον: Μπαίνει μαχαίρι στο καθεστώς του κατ΄εκτίμηση υπολογισμού της επιστροφής του ΦΠΑ στους αγρότες που οδηγούσε και σε αδικίες σε βάρος των πραγματικών καλλιεργητών και σε τεράστιες κομπίνες με επιστροφές ΦΠΑ τεράστιων ποσών που βασίζονταν σε εικονικά στοιχεία.
Τέταρτον: Εκλογικεύεται το σύστημα εισροών στον αγροτοκτηνοτροφικό τομέα. Πλέον ο κάθε αγρότης θα είναι υποχρεωμένος να ζητάει παραστατικά για όλες τις εισροές του (πετρέλαιο, λιπάσματα, γεωργικά φάρμακα κλπ), με αποτέλεσμα να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή σε κλάδους της οικονομίας που έκλεβαν, αφού ένας κρίκος της αλυσίδας δεν είχε κανένα ενδιαφέρον να ζητάει επίσημα παραστατικά για να τα καταχωρήσει στα βιβλία του. Έτσι δεν θα χτυπηθεί η φοροδιαφυγή μόνον σε κάποιες μεγάλες, μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις που συναλάσσονται  με τον αγροτικό τομέα, αλλά και σε άλλες μεγαλοεπιχειρήσεις που ζητούσαν και λάμβαναν κατά κόρον παραστατικά που έμεναν αζήτητα από τους αγρότες. Για παράδειγμα, είναι γνωστό το φαινόμενο σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι μεγάλες ανώνυμες εταιρίες έπαιρναν από βενζινάδικα τα αζήτητα από τους αγρότες παραστατικά πώλησης πετρελαίου κίνησης και έτσι τα περνούσαν στα έξοδά τους και μείωναν τα κέρδη τους.
Πέμπτον: Είναι δυνατόν πλέον να ελεγχθούν καλύτερα τα πραγματικά κέρδη των μεσαζόντων αγροτικών προϊόντων. Η μη τήρηση μέχρι σήμερα βιβλίων εκ μέρους των αγροτών, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή σε όλο το κύκλωμα, με παράλληλη διόγκωση των τιμών λιανικής πώλησης.
Συμπερασματικά (to make a long story short που λένε και οι πατριώτες μου) η καθιέρωση τήρησης βιβλίων για τους αγρότες θα κτυπήσει κυκλώματα φοροδιαφυγής ιδίως μεγάλης έκτασης, θα εκλογικεύσει το σύστημα διακίνησης προϊόντων, θα μειώσει τις τιμές των αγροτικών προϊόντων για τους καταναλωτές.
Σε αυτά που θα πρέπει να επικεντρώσουμε πλέον είναι δύο. Το ένα είναι να μην είναι γραφειοκρατικό και δαπανηρό το σύστημα τήρησης βιβλίων ιδίως για τους αγρότες που έχουν μονοκαλλιέργεια και πωλούν τα προϊόντα τους μία φορά το χρόνο. Γι΄αυτούς θα μπορούσε να προβλέπεται η άπαξ το χρόνο υποβολή δήλωσης ΦΠΑ και δεύτερον και κυριότερο η πρόβλεψη αφορολογήτου, ώστε να μην υποχρεώνονται σε καταβολή φόρων οι μικροαγρότες.
Δυστυχώς το δημοτικό συμβούλιο Ναυπλίου πέρσι τέτοια εποχή, έκλεισε με λαϊκίστικο τρόπο το μάτι στους λίγους οπισθοδρομικούς αγρότες και υιοθέτησε το αίτημά τους για τη μη τήρηση βιβλίων.
Ιδού το σχετικό ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Ναυπλίου
http://aftodioikisi.gr/dimoi/nafplio-psifisma-simparastasis-stous-agrotes-tis-argolidas

Και η Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλοι φορείς έχουν δυνατότητες να προχωρήσουν σε δράσεις για την ενίσχυση του αγροτικού εισοδήματος και να μην υιοθετούν λαϊκίστικα αιτήματα, όπως αυτό της μη τήρησης βιβλίων από τους αγρότες και καταστροφολογικές λογικές, περί επισιτιστικής κρίσης και περί έωλων διαπιστώσεων ότι 7 εκατομμύρια στρέμματα έχουν μείνει ακαλλιέργητα κατά την εποχή της κρίσης που διανύουμε.
Ένα από τα πολύ άσχημα που γίνεται σήμερα, ιδίως στο Ναύπλιο, είναι φορείς της κοινωνίας μας, φορώντας το μανδύα του προστάτη των φτωχών, να μεσολαβούν στη μαζική πώληση αγροτικών προϊόντων από άλλες περιοχές, αγνοώντας τους ντόπιους παραγωγούς που μπορούν και αυτοί να διαθέσουν σε εξαιρετικές τιμές τα προϊόντα τους, χωρίς να υπάρχει ανάγκη της μεταφορά των προϊόντων από χιλιόμετρα μακρυά.
Η ενίσχυση της ντόπιας παραγωγής, μέσω συγκεκριμένων πολιτικών, πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα για το Δήμο μας και για άλλους κοινωνικούς φορείς και όσοι πράττουν το αντίθετο πρέπει να είναι πολιτικά καταδικαστέοι.
Θα μπορούσαμε να προβάλλουμε με συγκεκριμένο τρόπο το παραγόμενο στον τόπο μας μέλι από δραστήριους μελισσοκόμους. Να το κάνουμε μία επικερδή για όλους (παραγωγούς, μικροεμπόρους, τουριστικές επιχειρήσεις, καταναλωτές) υπόθεση. Μα είναι παντελώς απαράδεκτο να φέρνουμε μέλι από μακρυά και να το διαθέτουμε σε τιμή αρκετά υψηλή. Ντροπή....

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Οι Παπάδες.... ο Κωνσταντίνος, ο Ανδρέας και το τέκνο του παπά-Γεωργίου

Έγιναν λοιπόν οι εκλογές του περασμένου Μαΐου και ξεκίνησαν οι διερευνητικές εντολές.
Η Νέα Δημοκρατία είχε αποδοκιμασθεί (κάποιοι το έχουν ξεχάσει αυτό) αφού πήρε κάτω από 20% και ήταν πρακτικά αδύνατον να στηριχθεί νεοδημοκρατική κυβέρνηση και μάλιστα από την αριστερά.
Ευθύς ο Αντώνης, εντός της ίδιας ημέρας, παρέδωσε την εντολή που την πήρε ο Αλέξης, που δεν είχε καμία πρόθεση να σχηματίσει κυβέρνηση, ως ο ουσιαστικός νικητής των εκλογών, παρά το γεγονός ότι του το επέτρεπαν, πρωτίστως ο Φώτης με ρητή δήλωσή του, αλλά και ο Αντώνης και ο Βαγγέλης, μάλλον με  ψήφους ανοχής. Την κράτησε λοιπόν ο Αλέξης τη διερευνητική εντολή επί τριήμερον, έκανε το show του, συνάντησε σχετικούς και ασχέτους, έπαιξε στα κανάλια πρώτη μούρη και την τρίτη μέρα παρέδωσε τη σκυτάλη στο Βαγγέλη που την κράτησε  και αυτός επ΄ ολίγον, αφού το κόμμα του είχε καταποντισθεί. Μετά και τη συνάντηση απάντων στο Προεδρικό Μέγαρο, ήταν προφανές ότι Κυβέρνηση δεν θα δημιουργείτο και ότι θα πηγαίναμε σε νέες εκλογές.
Εν τω μεταξύ έγινε η συνεδρία της Βουλής, ορκίσθηκαν οι βουλευτές μας, μάλλον πήραν τον μισθούλη τους, εξέλεξαν και τον Βύρωνα ως πρόεδρό τους, ο Βύρων προσέλαβε και την κορούλα του στη Βουλή, φιλήθηκαν σταυρωτά οι εκπρόσωποι του λαού και έδωσαν οι περισσότεροι ραντεβού σε ένα μήνα μετά τις εκλογές, αφού πλέον δεν χρειαζόντουσαν και σταυρό προτίμησης.
Σύνοδος της Βουλής που προήλθε από τις εκλογές της Μαΐου υπήρξε και ας λέει ο καθείς ό,τι θέλει.
Η άλλη άποψη που ακούστηκε,  ότι δηλαδή δεν νοείται Σύνοδος της Βουλής που να κράτησε μόνον μία μέρα δεν ευσταθεί.
Κάνω λοιπόν μια υπόθεση εργασίας, που μπορεί πανεύκολα να είχε τελικά  συμβεί.
Μετά τις εκλογές του Ιουνίου η ΔΗΜΑΡ δεν έδινε ψήφο εμπιστοσύνης στον Αντώνη και Κυβέρνηση δημιουργείτο από μία ασθενή ΝΔ και ένα καταποντισμένο ΠΑΣΟΚ. Ο Αντώνης με τις ψήφους των βουλευτών των δύο κομμάτων σχημάτιζε Κυβέρνηση και πήγαινε στη Βουλή για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Εκεί χωρίς την τεράστια πολιτική νομιμοποίηση που θα της έδινε μια παρουσία της ΔΗΜΑΡ, κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές αποσκιρτούσαν και ο Αντώνης δεν λάμβανε ψήφο εμπιστοσύνης, οπότε μπαμ και κάτω η Κυβέρνηση, και η χώρα οδηγείτο σε τρίτες επαναληπτικές εκλογές.
Για πείτε μου τώρα, αγαπητοί μου, Σύνοδος σε αυτή τη Βουλή που θα συνεδρίαζε για καμιά βδομάδα, με Κυβέρνηση που δημιουργήθηκε και ορκίσθηκε, αλλά δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης θα υπήρχε ή όχι;
Και σε αυτή την περίπτωση θα είχαν υποπέσει στην αποσβεστική προθεσμία τα αδικήματα Παπακωνσταντίνου ναι ή ου;
Και αν και από τις τρίτες επαναληπτικές εκλογές  εκλεγόταν μια νέα Βουλή και αυτή με βραχύ βίο, και πάλι δεν θα λογιζόταν Σύνοδος νέας Βουλής και πάλι δεν θα είχαν αποσβεσθεί τα αδικήματα Παπακωνσταντίνου;
Πρόβλεψή μου: Ο Παπακωνσταντίνου δεν θα καθίσει στο σκαμνί, διότι το Δικαστικό Συμβούλιο θα κρίνει ότι τα αδικήματα που του καταλογίζονται έχουν υποπέσει στην αποσβεστική προθεσμία.
Μπορεί να μην μας αρέσει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και οι σχετικές συνταγματικές διατάξεις, όμως ο λόγος που είχαν τεθεί ήταν για να μην διαιωνίζεται μία αιωρούμενη ποινική κατηγόρια κατά ενός Πρωθυπουργού ή ενός Υπουργού και να μην γίνονται αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις με κυρίαρχο θέμα προς συζήτηση, όχι το μέλλον του τόπου αλλά κατηγορίες που περιφέρονται επί μακρόν. Γιατί κι αλλιώς, θα περιμέναμε την αλλαγή στα πολιτικά πράγματα για να δικάσουμε και τον άλλον Παπα. Τον Ανδρέου. Σκέτο φρενοκομείο δηλαδή, η πολιτική κατάσταση στο τόπο μας, ώστε να αναμένουμε τον Κασιδιάρη να τον στείλει στον Κορυδαλλό και μάλιστα στην πτέρυγα με τους Αφγανούς και τους Πακιστανούς, για να  "ασκήσει την πολυπολιτισμικότητά του", όπως αισχρά δήλωσε μέσα στη Βουλή ο Χρυσαυγίτης βουλευτής. Αναμένοντας λοιπόν τον Κασιδιάρη.... Αυτό θέλουμε;
Δεν σας αρέσουν αυτά που λέω. Το ξέρω. Όμως
μαύρο πρόβατο είμαι, οπότε.....

Και παρεπιμπτόντως:
Σας κάνω και άλλη μια πρόβλεψη.
Θα αθωωθεί σε δεύτερο βαθμό ο φτερωτός οδοντίατρος, εάν δεν βρεθούν τα γίδια τα οποία κατηγορείται ότι έκλεψε σαν Δήμαρχος.
Έτσι λέω εγώ. Σε δεύτερο βαθμό είναι δύσκολο, πιστεύω, να σταθεί η σε βάρος του κατηγορία με μόνο στοιχείο την απολογία (όχι κατάθεση, αλλά απολογία) ενός συγκατηγορούμενού του.
Δεν τον πάω καθόλου τον τέως δήμαρχο. Όμως έτσι βλέπω εγώ τα πράγματα και σας το λέω.
Δεν μπορεί να μην υπάρχουν κάποιες επιφυλάξεις, αφού τα εκατομμύρια δεν ευρέθησαν σε κάποιον λογαριασμό του.
Και όταν υπάρχουν έστω και οι ελάχιστες επιφυλάξεις δεν είναι δυνατόν να τιμωρούμε ανθρώπους. Δεν αποκλείω ότι την έχει κάνει την τεράστια λαδιά του αλλά αυτό πρέπει να αποδειχθεί beyond doubts.
Αυτό λέει ο νομικός πολιτισμός μας, έστω και αν το κοινό λαϊκό αίσθημα ζητάει αίμα και να ρίξουμε τους ανθρώπους στα θηρία, μέσα στα Ρωμαϊκά αμφιθέατρα.



Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Η γενιά του ’68 και οι κληρονόμοι της



Η ιδεολογία του Μάη ήταν εξόχως ατομοκεντρική, με ιδιαίτερα μεγάλη επιρροή στον χώρο της διανόησης και των ιδεών
Του Νικου Κ. Αλιβιζατου*
H τρέχουσα οικονομική κρίση κλονίζει το νεοφιλελεύθερο oικοδόμημα και μαζί του τα ιδεολογικά στερεότυπα των τελευταίων δεκαετιών. Η ιδεολογία του New Deal ξανακερδίζει έδαφος στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Κέυνς φαίνεται να «επιστρέφει» στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, εκεί που θα περίμενε κανείς ότι θα ανθήσει η εμβληματικότερη μεταπολεμική γενιά στον χώρο της διανόησης, η γενιά του ’68, έχει συρρικνωθεί στα σκέρτσα του Σλ. Ζίζεκ και κατ’ ουσίαν αποσύρεται από το προσκήνιο.
Αφήνει τίποτα πίσω της; Η πραγματική συμβολή της στη διαμόρφωση των ατομικών και των συλλογικών προτύπων του καιρού μας, είναι άραγε ανάλογη προς τον θόρυβο, που κατά καιρούς προκάλεσε;
Ποια είναι όμως η γενιά του ’68; Πρόκειται, κατ’ αρχάς, για τους πρωταγωνιστές της παρισινής εξέγερσης: γεννημένος το 1946, ο γνωστότερος από αυτούς, δηλαδή ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ήταν το 1968 μόλις 22 χρόνων. Λίγο πρεσβύτεροι ήταν οι φιλόσοφοι/διανοούμενοι της παρέας, όπως ο Αντρέ Γκλυκσμάν (31 ετών) και ο Ρεζί Ντεμπρέ (28 ετών). Μεγαλύτεροι κατά μία περίπου δεκαετία ήταν ο Μ. Φουκώ και ο Ζ. Ντεριντά.
Της ίδιας περίπου ηλικίας ήταν οι Γερμανοί και Ιταλοί σύντροφοι των ανωτέρω: ο Ρούντι Ντούτσκε, ηγέτης της φοιτητικής SDS, o oποίος τραυματίστηκε βαριά σε δολοφονική επίθεση εναντίον του, τον Απρίλιο του 1968, ήταν 28 ετών, ενώ εικοσάρης ήταν ο Γιόσκα Φίσερ, μετέπειτα ηγέτης των Πρασίνων και επί πενταετία υπουργός των Εξωτερικών της Γερμανίας, φίλος του Κον Μπεντίτ, ο οποίος ερωτοτροπούσε τότε σχεδόν ανοιχτά με την τρομοκρατία. Εικοσάρηδες επίσης ήταν και οι Ρενάτο Κούρτσιο και Τόνι Νέγκρι των Ερυθρών Ταξιαρχιών στην Ιταλία, όπως και ο Τόνι Τζαντ και ο Τέρι Ιγκλετον, φοιτητής και νεοδιορισμένος λέκτορας στο Κέμπριτζ, αντίστοιχα. Αντίθετα, ο Τόνι Μπλερ ήταν ακόμη στην πρώτη εφηβεία του (μόλις 14 ετών) και ο Μάσιμο Ντ’ Αλέμα στη δεύτερη (18 ετών).
Ποια ήταν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά των ανωτέρω; Παιδιά ως επί το πλείστον του λεγόμενου baby boom, ήταν οι έφηβοι των αρχών της δεκαετίας του 1960, σε μιαν Ευρώπη που είχε βέβαια αρχίσει να συνέρχεται από τον πόλεμο και αναπτυσσόταν οικονομικά με ταχείς ρυθμούς. Οπως έχει παρατηρηθεί, ήταν η πρώτη γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου η εφηβεία διεκδικούσε αυθυπαρξία: έως τότε, το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην ενηλικιότητα ήταν άμεσο, τραχύ και για τους πολλούς βάναυσο.
Στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ο αγώνας για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων και ο πόλεμος στο Βιετνάμ επέσπευσαν την πολιτικοποίηση. Υπενθυμίζω ότι ο Μπομπ Ντύλαν είχε κυκλοφορήσει από το 1962 το «Blowin’ in the Wind», ενώ τον Αύγουστο του 1963, η Τζόαν Μπαέζ στεκόταν δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, όταν αυτός εκφώνησε στην Ουάσιγκτον, την περίφημη ομιλία του «I Have a Dream». Στο Λονδίνο, οι Beatles κυκλοφόρησαν το πρώτο σαρανταπεντάρι τους το 1962 (ήταν το «Love me Do») και, αμέσως μετά, ακολούθησαν, πιο βίαιοι και πιο προκλητικοί, οι Rolling Stones.
Ποια ήταν η πεμπτουσία του εν πολλοίς αυθόρμητου αυτού ξεσηκωμού: ένα κράμα μαρξισμού και φροϋδισμού, με αμείλικτη κριτική των ιεραρχιών, των κάθε είδους δογματισμών, της αυταρχικότητας και του πατερναλισμού, διάχυτου τότε ακόμη στη Γαλλία του στρατηγού Nτε Γκωλ. Και τούτο, στο όνομα του αυτοπροσδιορισμού και της απελευθέρωσης, σεξουαλικής προπάντων, αλλά και κοινωνικής, αν όχι και «βιοτικής» γενικότερα. Ετσι, η ιδεολογία του Μάη, εξόχως ατομοκεντρική, περιφρονούσε κάθε είδους πειθαρχία. Η συλλογική δράση δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την εξυπηρέτηση της ατομικότητας. Με άλλα λόγια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι, από φιλοσοφική άποψη, η ιδεολογία του Μάη και του Γούντστοκ, λίγο αργότερα, δεν ήταν εξ ορισμού ασύμβατη με το αντίπαλο ρεύμα που έμελλε να εμφανισθεί και να σαρώσει την αμέσως επόμενη δεκαετία, τον νεοφιλελευθερισμό. Απεναντίας, με τον ελευθεριάζοντα ατομοκεντρισμό της, η ιδεολογία αυτή, όσο ριζικά και αν απέρριπτε τον καπιταλισμό, νομίζω ότι τον ανεχόταν σε επίπεδο ατομικών επιλογών, προτύπων και συμπεριφορών.
Θετική και αρνητική επίδραση στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης
Καιρός όμως να έρθουμε και στα παρ’ ημίν. Η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, το 1967, εμπόδισε βέβαια την εκκόλαψη των εικοσάρηδων του 1960-1965, δηλαδή της γενιάς του 1-1-4 και των Λαμπράκηδων. Αν δεν ήταν στη φυλακή ή την παρανομία, οι ηγέτες του προδικτατορικού φοιτητικού κινήματος και οι φοιτητές της πρώτης περιόδου της δικτατορικής επταετίας παρακολουθούσαν τα γεγονότα του Μάη από τις ελληνικές εκπομπές των ξένων ραδιοφωνικών σταθμών και από τον λογοκρινόμενο Τύπο. Ετσι, όταν μιλάμε για την Ελλάδα, ο όρος «γενιά του ’68» προσιδιάζει σε μια μικρή ομάδα διανοουμένων που είχε την τύχη (ή, κατ’ άλλους, την ατυχία) να συμμετάσχει corpore στη φοιτητική εξέγερση του Παρισιού: ο Νίκος Πουλαντζάς, ο συνομήλικός του Αγγελος Ελεφάντης, ο κατά ένα έτος νεότερος Κων. Τσουκαλάς, ο Θ. Πάγκαλος, ο Μάκης Καβουριάρης, ο Κ. Ζουράρις και πολλοί ακόμη, γύρω στα 30 τους, βρίσκονταν στη γαλλική πρωτεύουσα, είτε για μεταπτυχιακές σπουδές είτε ως αυτοεξόριστοι για πολιτικούς λόγους.
Από κάποια απόσταση, αν και στον ίδιο βασικά πολιτικό χώρο, την ανανεωτική Αριστερά, τους παρακολουθούσε η παλαιότερη γενιά των πρώτων μεταπολεμικών διανοουμένων: Φίλιππος Ηλιού, Σπ. Ασδραχάς, Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Παναγιώτης Μουλλάς. Εκτός από την ηλικιακή (ήταν γεννημένοι όλοι τους ανάμεσα στο 1930 και το 1935) η διαφορά τους με τους προηγούμενους ήταν ότι είχαν ζήσει στο πετσί τους αν όχι την ίδια την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τουλάχιστον τη δεκαετία του 1950, με την ανέχεια, το παρακράτος, τη μισαλλόδοξη εθνικοφροσύνη και τις διώξεις κατά της Αριστεράς. Ετσι, όπως άλλωστε και οι ακόμη παλαιότεροι της θρυλικής γενιάς των υποτροφιών Μερλιέ και του «Ματαρόα», έβλεπαν τα γεγονότα με αρκετή επιφύλαξη και πάντως με λιγότερο ενθουσιασμό. Τα παρακολουθούσαν από κάποια απόσταση.
Σε κάθε περίπτωση -και αυτό ίσχυε για όλους- οι ανάγκες του αντιδικτατορικού αγώνα, η καταστροφική (όπως τελικά αποδείχθηκε) εμφύλια διαμάχη των δύο ελληνικών ΚΚ, και προπάντων η αίσθηση ότι στην Ελλάδα, συγγενείς και φίλοι διώκονται και βασανίζονται από ένα καθεστώς ωμής βίας, επέβαλλαν ένα είδος αυτοσυγκράτησης και αυτολογοκρισίας. Από την άλλη, δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι αν κάπου, το 1968, η διάσπαση του ΚΚΕ βρήκε πρόσφορο έδαφος να καρπίσει, αυτό το κάπου ήταν το Παρίσι του Μάη. Εκεί προπάντων, η κομμουνιστική ανανέωση διαμόρφωσε τη θεωρία, την ιδεολογία και τη στρατηγική της για έναν ελληνικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Εκεί επεξεργάσθηκε και τις αρχές που της επέτρεψαν, τα χρόνια που ακολούθησαν, να ηγεμονεύσει -κυριολεκτικά χωρίς αντίπαλο- στον χώρο των διανοουμένων. Σε τούτο, η επιρροή του Μάη ήταν βέβαια σημαντική. Ισως και καταλυτική.
Η γενιά του Πολυτεχνείου
Αραγε αυτή να ήταν η μοναδική συμβολή της γενιάς αυτής στην εξέλιξη των ιδεών και των νοοτροπιών της μεταδικτατορικής Ελλάδας;
Νομίζω ότι θα ήταν άδικο να υποστηριχθεί κάτι τέτοιο. Το απελευθερωτικό μήνυμα του Μάη επηρέασε την πορεία των πνευμάτων στη μεταδικτατορική Ελλάδα γενικότερα, αγγίζοντας εκφάνσεις της καθημερινότητας που υπερέβαιναν κατά πολύ την πολιτική με τη στενή έννοια του όρου. Η χρεοκοπία των κάθε είδους δογματισμών, των προδικτατορικών στερεοτύπων και των ιεραρχήσεων μιας κοινωνίας που κάποιοι προσπαθούσαν να κρατήσουν σφιχτοδεμένη με τις αγκυλώσεις της, ήταν η θετική πλευρά της επιρροής αυτής. Σε αυτήν οφείλεται η ταχύτατη απώλεια της αίγλης του στέμματος, αλλά και η μείωση της επιρροής της Εκκλησίας. Αρνητική, κατά τη γνώμη μου, ήταν η απώλεια της αίσθησης των υποχρεώσεων του καθένα προς το σύνολο, η απαξίωση της εθελοντικής δουλειάς, η έξαρση της ατομικότητας και των κάθε είδους εγωισμών σε βάρος της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας.
Η αρνητική αυτή επίδραση της ιδεολογίας του Μάη, κορυφαία εκδήλωση της οποίας ήταν ο άκρατος καταναλωτισμός της δεκαετίας του 1980 και του 1990, έπληξε καίρια την αμέσως επόμενη γενιά, που δεν είναι βέβαια άλλη από τη γενιά του υπογράφοντος, δηλαδή τη γενιά του Πολυτεχνείου. Δεν είναι της στιγμής για συνολικούς απολογισμούς. Το βέβαιο είναι ότι, στην ιδεολογική και πολιτική επέλαση του νεοφιλελευθερισμού από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, αυτή δεν μπόρεσε να αντιτάξει σοβαρά αντεπιχειρήματα, ούτε πολύ λιγότερο να προτείνει πειστικά εναλλακτικά πρότυπα. Απεναντίας, προσαρμόσθηκε πολύ ευκολότερα απ’ όσο θα περίμενε κανείς στους γραπτούς και άγραφους κανόνες της νέας ιδεολογίας, επιδεικνύοντας σπάνιο και, πολύ συχνά, προσοδοφόρο ρεαλισμό.
Αφησε λίγα πράγματα σε πολιτικό επίπεδο
Θα μπορούσα να συνοψίσω το συμπέρασμα της μοιραία συνοπτικής αυτής αναδρομής ως εξής: στην Ελλάδα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στο καθαρά πολιτικό πεδίο, η γενιά του ’68 άφησε λίγα πράγματα. Αν εξαιρέσει κανείς τη Γαλλία όπου τα ποικίλα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα επιβιώνουν ως εναλλακτική λύση στις ατολμίες της συστημικής Αριστεράς, πουθενά οι διάφορες μαοϊκές και τροτσκιστικές ομάδες δεν αποτελέσαν υποστατή πολιτική δύναμη. Μόνον οι Πράσινοι στη Γερμανία θα μπορούσαν -και με το παραπάνω- να διεκδικήσουν αυτόν τον τίτλο, για λόγους εν τούτοις που, κατά τη γνώμη μου, συνδέονται περισσότερο με τις ιδιαιτερότητες της μεταπολεμικής Γερμανίας, παρά με τη δύναμη των ιδεών του Μάη.
Δεν συμβαίνει το ίδιο στον χώρο της διανόησης και των ιδεών. Η ελευθεριάζουσα Αριστερά, που προκάλεσε τη συρρίκνωση των κομμουνιστικών κομμάτων πολύ προτού πέσει το τείχος το Βερολίνου, είναι βέβαια παιδί της γενιάς του Μάη, με σημαντικές νίκες στο πεδίο της καθημερινότητας και των συμπεριφορών. Ο απολογισμός είναι μεγάλος και θα ήταν μάταιο να επιχειρήσω να τον συνοψίσω εδώ. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μην επισημάνω την επιρροή της στον χώρο της πνευματικής δημιουργίας και των τεχνών, συμπεριλαμβανομένης και της λογοτεχνίας. Δύσκολα, νομίζω, θα μπορούσε να αρνηθεί κανείς ότι, σε αυτό το πεδίο, ο Σαρτρ νίκησε τον Ρ. Αρόν.
Στην Ελλάδα, ο απολογισμός είναι ακόμη πιο αμφιλεγόμενος. Στο πολιτικό επίπεδο, πολύ φοβούμαι ότι, αν δεν υπήρχε ο Λεωνίδας Κύρκος και σήμερα η ΔΗΜΑΡ, η διαδρομή της ανανεωτικής Αριστεράς θα καταγραφόταν ως μια διαδοχή διασπάσεων, χωρίς απήχηση πέρα από έναν περιορισμένο κύκλο στελεχών της προδικτατορικής και της πρώτης μεταδικτατορικής περιόδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την παρουσία στους κόλπους του μερικών «ιστορικών» προσωπικοτήτων της δεκαετίας του ’60, θυμίζει περισσότερο ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70, με έντονα παλαιοκομμουνιστικά σημάδια, παρά καινοτόμο ρεύμα. Και τούτο, παρά τα νιάτα του Αλ. Τσίπρα.
Ιδεολογικά, βέβαια, η γενιά του ’68 σάρωσε και στην Ελλάδα, όχι μόνο στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών (κυρίως στο πεδίο της οικονομικής Ιστορίας) αλλά και των τεχνών. Είναι ο μόνος χώρος όπου θα μπορούσε να πει κανείς ότι η επιρροή που άσκησε δεν ήταν μόνο θέμα μερικών χαρισματικών ανθρώπων, αλλά μιας γενιάς. Το στίγμα της, αν και δεν είχε την πρωτοτυπία της συνεισφοράς ας πούμε της γενιάς του ’30, ήταν διακριτό, καθότι απελευθερωτικό. Σε μιαν εποχή όπου ο κομμουνισμός είχε κλείσει ούτως ή άλλως τον ιστορικό του κύκλο, δικαιολογεί άραγε το επίτευγμα αυτό το πέρασμα μερικών πολύ σημαντικών ανθρώπων από τον μάταιο τούτο κόσμο;

* O κ. Νίκος Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Είμαι ένα Κρητικός Συριζέος


Άκουσα μια βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ από την Κρήτη που παραβρέθηκε στη συζήτησή που είχε διοργανώσει στο Τυμπάκι η αξιωματική αντιπολίτευση για το λιμάνι που σχεδιάζεται να κατασκευασθεί εκεί.
Ήλθαν κάποιοι βαλτοί, μας είπε, για να δημιουργήσουν πρόβλημα στη συζήτηση. Είμαι ολόθερμα αλληλέγγυος με τη βουλευτίνα. Σε μια εκδήλωση-συζήτηση δεν έχουν θέση κραυγές και φωνές.
Δεν γνωρίζω την υπόθεση του λιμανιού και εάν έχουν δίκιο οι Συριζέοι, που εναντιώνονται στην κατασκευή του ή εάν έχουν δίκιο "οι βαλτοί", που είναι υπέρ της κατασκευής του λιμανιού από τους Κινέζους και ισχυρίζονται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όλο άρνηση. Στη δημοκρατία μας πρέπει όλοι και όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ, να είμαστε κατά των αντισυγκεντρώσεων και των φωνασκιών και υπέρ του διαλόγου.
Και βεβαίως πρέπει όλοι και όταν λέω όλοι, εννοώ ΟΛΟΙ, να καταδικάζουμε κάθε μορφή, φραστικής, σωματικής και γιαουρτικής βίας.
Εγώ είμαι μαζί με τους Κρητικούς Συριζέους βουλευτές, άσχετα με τη λεκτική βία, που έχουν υποστεί από αυτούς όσοι δεν υποστηρίζουν τις απόψεις τους.
Στο Τυμπάκι όμως αναδείχθηκε και ακόμα ένα θέμα που έχει ενδιαφέρον.
Μέσα στις φωνές κατά των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ακούστηκε και το επιχείρημα ότι λόγο έχουν μόνον οι Τυμπακιώτες και ότι οι βουλευτές είναι ξένοι και πρέπει να σιωπούν. Και στο σημείο αυτό είμαι αλληλέγγυος με τους Συριζέους Κρητικούς βουλευτές που έστω και αν είναι από το Ρέθυμνο έχουν δικαίωμα στο να λένε την άποψή τους και να συναποφασίζουν.
Είναι απαράδεκτη αυτή η λογική του ακραίου τοπικισμού, που κατακερματίζει την κοινωνία και δημιουργεί τα τοπικά αντάρτικα.
Όμως εγώ είμαι κατά των Τυμπακιωτών που θέλουν μόνοι τους να αποφασίσουν για το λιμάνι, αλλά και κατά οποιουδήποτε άλλου τοπικού αντάρτικου, από τοπικιστές που θεωρούν ότι μόνον αυτοί έχουν δικαίωμα  στη λήψη αποφάσεων, γράφοντας κανονικά όλους τους ξένους. Και εδώ ξένοι δεν είναι οι αλλοεθνείς, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και αυτοί ακόμα που κατοικούν και εργάζονται σε ένα κοντινό ορεινό χωριό.

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

Το κράτος της ανιψιάς

Του Παύλου Τσίμα, ΝΕΑ, 7.4.13
Οτι αυτό το μεγα-αυθαίρετο, αυτό το κράτος της ανιψιάς δεν έχει πρόβλημα μεγέθους, αλλά δομής και λειτουργίας, είναι προφανές. Οτι δεν θα αλλάξει αν απλώς φύγουν λίγες ή πολλές χιλιάδες υπάλληλοι, στην τύχη διαλεγμένοι, ή αν απολυθούν κατεπειγόντως μερικές εκατοντάδες «επίορκοι», είναι επίσης προφανές. Οτι η αλλαγή θέλει σχέδιο, υπομονή και επιμονή, ότι χρειάζεται την εμπιστοσύνη και όχι την αντιπαλότητα των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων ή, έστω, της πλειοψηφίας τους, και ότι θέλει χρόνο, όπως λέει ο Μανιτάκης, προφανέστατο. Και είναι προπάντων προφανές ότι, όπως οι τυφλές, οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων, επί δικαίων και αδίκων, που έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια, έτσι και οι τυφλές, αναξιολόγητες «υποχρεωτικές αποχωρήσεις» που ζητεί, με δημοσιονομικά και μόνον κριτήρια, η τρόικα, το μόνο αποτέλεσμα που παράγουν είναι να μένει ίδιο και απαράλλαχτο το κράτος της ανιψιάς, αλλά να λειτουργεί ακόμη χειρότερα και η μεταρρύθμισή του να γίνει ακόμη δυσκολότερη. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, ο Μανιτάκης έχει δίκιο και η τρόικα άδικο. Αρκεί να βλέπαμε, κάπου στον ορίζοντα, κι ένα πειστικό, ολοκληρωμένο μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Αρκεί να διακρίναμε στο βλέμμα των πολιτευομένων, που περιβάλλουν τον Μανιτάκη στο Υπουργικό Συμβούλιο, μια υποψία μεταρρυθμιστικού ζήλου...


Γνώριμο το έργο, γνώριμη και η παράσταση. Η τρόικα στην Αθήνα, διαπραγματεύσεις με άρωμα αγωνίας, ο Τόμσεν τσαγκός, η κυβέρνηση σε άμυνα, η δόση σε εκκρεμότητα και στο επίκεντρο των συζητήσεων το Δημόσιο. Και εκείνοι οι 25.000 υπάλληλοι που πρέπει φέτος να «αποχωρήσουν», να αποχωρήσουν «υποχρεωτικά» ή να μπουν σε «κινητικότητα».
Πρωταγωνιστής του δράματος ο υπουργός Μανιτάκης. Οι τροϊκανοί τον πιέζουν. Το Μαξίμου τον λοιδορεί διά διαρροών (επειδή δεν κάνει αυτό που κανείς εκ των πολιτευτών του σταυρού δεν θα μπορούσε να κάνει: να απολύσει αυτούς που διόρισε). Και ο ίδιος απαντά πως η μεταρρύθμιση του Δημοσίου θέλει χρόνο, δεν θέλει βιασύνες, και πως «καλύτερα να καθυστερήσουμε παρά να αποτύχουμε».
Ποιος έχει δίκιο;
Οι ενδιαφερόμενοι ας κάνουν τον κόπο να ξαναδιαβάσουν την έκθεση για τη δημόσια διοίκηση, που η Ελλάδα παρήγγειλε και ο ΟΟΣΑ παρέδωσε τον Οκτώβριο του 2011 - και έκτοτε αγνοείται η τύχη της. Στις σελίδες της διεκτραγωδείται, στην ψυχρή γλώσσα των τεχνοκρατών, ένα κράτος που χτίστηκε, επί δεκαετίες ολόκληρες, σαν γιγαντιαίο, τερατώδες αυθαίρετο, χωρίς αρχιτεκτονικό σχέδιο, με αλλεπάλληλα «πανωσηκώματα».
Ενα κράτος που οι υπάλληλοί του κατανέμονται σε 1.448 αεροστεγώς διαφορετικούς κλάδους, υπάγονται σε τέσσερα διαφορετικά νομικά καθεστώτα, έχουν προσληφθεί με άπειρους διαφορετικούς τρόπους και στεγάζονται σε 1.552 διαφορετικά, διάσπαρτα κτίρια. Τα υπουργεία του οποίου, αληθινοί βροντόσαυροι, αποτελούνται το καθένα, κατά μέσο όρο, από 439 δομές (γραμματείες, διευθύνσεις και τμήματα), το 20% των οποίων, μία στις πέντε, έχει έναν διευθυντή και κανέναν υπάλληλο! Και που διαχειρίζεται, κάθε υπουργείο, από 600 έως και 4.500 αρμοδιότητες, λεπτομερέστατα καταγεγραμμένες σε νομικά κείμενα (νόμους και υπουργικές αποφάσεις) που φθάνουν έως και τις 4.000 για συγκεκριμένο υπουργείο (ούτε να τα ξεφυλλίσει προκάνει ο εκάστοτε υπουργός), οι οποίες μάλιστα ασκούνται κατά συναρμοδιότητα με κάποιο άλλο υπουργείο ή οργανισμό (για την ασφάλεια τροφίμων, φερ' ειπείν, οι συναρμόδιοι είναι τέσσερις, για την πολιτική προστασία οκτώ). Ενα κράτος, δηλαδή, δίχως στόχους, δίχως σχέδιο, δίχως συντονιστικό κέντρο, δομικά ανίκανο να αποδώσει μετρήσιμο έργο - πολύ περισσότερο να υποστηρίξει μεταρρυθμίσεις.
Και όσοι αφελείς τυχόν αναρωτιούνται πώς στην ευχή το φτιάξαμε αυτό το τέρας, ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν, ως διασκεδαστικό, τυχαίο παράδειγμα, τα πρακτικά μιας δίκης που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, εντελώς στα σιωπηλά, για μια υπόθεση που κάποτε σκανδάλισε το πανελλήνιο.

Αντιγράφω από την απολογία της κατηγορουμένης, που δικαιολογούσε το απονενοημένο της διάβημα επικαλούμενη τη διάψευση των υποσχέσεων που είχε λάβει, να περιληφθεί στον πίνακα των επιτυχόντων ενός διαγωνισμού πρόσληψης μονίμων υπαλλήλων στο υπουργείο Πολιτισμού: «Επαθα σοκ. Πρώτη πρώτη στη λίστα των επιτυχόντων ήταν η ανιψιά του Γιώργου Βουλγαράκη, ενώ πολύ ψηλά ήταν και η αρραβωνιαστικιά κομματάρχη της ΝΔ...».
Οτι αυτό το μεγα-αυθαίρετο, αυτό το κράτος της ανιψιάς δεν έχει πρόβλημα μεγέθους, αλλά δομής και λειτουργίας, είναι προφανές. Οτι δεν θα αλλάξει αν απλώς φύγουν λίγες ή πολλές χιλιάδες υπάλληλοι, στην τύχη διαλεγμένοι, ή αν απολυθούν κατεπειγόντως μερικές εκατοντάδες «επίορκοι», είναι επίσης προφανές. Οτι η αλλαγή θέλει σχέδιο, υπομονή και επιμονή, ότι χρειάζεται την εμπιστοσύνη και όχι την αντιπαλότητα των ίδιων των δημοσίων υπαλλήλων ή, έστω, της πλειοψηφίας τους, και ότι θέλει χρόνο, όπως λέει ο Μανιτάκης, προφανέστατο. Και είναι προπάντων προφανές ότι, όπως οι τυφλές, οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων, επί δικαίων και αδίκων, που έγιναν τα τρία τελευταία χρόνια, έτσι και οι τυφλές, αναξιολόγητες «υποχρεωτικές αποχωρήσεις» που ζητεί, με δημοσιονομικά και μόνον κριτήρια, η τρόικα, το μόνο αποτέλεσμα που παράγουν είναι να μένει ίδιο και απαράλλαχτο το κράτος της ανιψιάς, αλλά να λειτουργεί ακόμη χειρότερα και η μεταρρύθμισή του να γίνει ακόμη δυσκολότερη.
Από αυτή την άποψη, λοιπόν, ο Μανιτάκης έχει δίκιο και η τρόικα άδικο. Αρκεί να βλέπαμε, κάπου στον ορίζοντα, κι ένα πειστικό, ολοκληρωμένο μεταρρυθμιστικό σχέδιο. Αρκεί να διακρίναμε στο βλέμμα των πολιτευομένων, που περιβάλλουν τον Μανιτάκη στο Υπουργικό Συμβούλιο, μια υποψία μεταρρυθμιστικού ζήλου...

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Και εμείς στον κόσμο μας ομφαλοσκοπούμε

Δεν είμαστε μόνοι στο γαμημένο ή και τον υπέροχο αυτό  κόσμο.
Αδώνηδες, Σκουρλέτηδες, Μαργαρίτηδες και όλοι οι αστέρες των τηλεπαραθύρων μαζί με όλους εμάς τους χαζοκούτηδες (εμού συμπεριλαμβανομένου κατά μεγάλο μέρος) έχουμε κλεισθεί στον μικρόκοσμο μας και ομφαλοσκοπούμε.
Αλλά η ζωή συνεχίζεται σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στην Ελλάδα, με καλές και άσχημες ειδήσεις.


Σε αυτή την υπέροχη χώρα  της Βιρμανίας, σήμερα για πρώτη φορά κυκλοφόρησαν ανεξάρτητες (μη κυβερνητικές) εφημερίδες


Η υγεία του Νέλσονα Μαντέλα βελτιώνεται αργά αλλά σταθερά. Αμφιβάλλω αν υπήρχαν πολλοί Ελληνες που γνώριζαν ότι ο σπουδαίος αυτός γέροντας ήταν στο νοσοκομείο τις τελευταίες μέρες σοβαρά άρρωστος.


Πολιτική θύελλα στην Αγγλία. Ένας δηλωμένος φασίστας (όχι ανήξερο παιδάκι σαν τον δικό μας εδώ), ανέλαβε προπονητής στη μεγάλη ομάδα του Σάντερλαντ.  Ο παρ΄ ολίγον πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Ντέιβιντ Μίλιμπαντ παραιτήθηκε από το Δ.Σ. της ομάδας.  Μπορεί άραγε ένας δηλωμένος φασίστας να είναι προπονητής μιας ομάδας και μάλιστα του βεληνεκούς και της αίγλης της Σάντερλαντ;


Διαμαρτυρίες από Βερολινέζους είχαμε τις τελευταίες μέρες για την κατεδάφιση μέρους του τοίχους του Βερολίνου, για χάρη  ενός σχεδίου "αναβάθμισης" της Γερμανικής πρωτεύουσας. Μπορεί να ζήσει μία πόλη, χωρίς τα μνημεία που σημάδεψαν το παρελθόν της;


Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε ότι οι 3069 κυανόκρανοι, θα έχουν από εδώ και μπρος τη δυνατότητα να προβαίνουν και σε επιθετικές πολεμικές επιχειρήσεις. Κάπου γίνεται πόλεμος αγαπητέ Αδωνη. Δυστυχώς όχι μόνον εσύ, αλλά  το σύνολο των κατοικούντων στον ομφαλό της γης το αγνοούμε.


Στο Τιμπουκτού σ΄αυτή τη μυθική πόλη της ερήμου μαίνονται μάχες λόγω θρησκευτικού μίσους.


Απειλές, ακόμα και για χρήση πυρηνικών, εκτοξεύονται από την μοναδική στον κόσμο "λαϊκή δημοκρατία"

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Θολά νερά, θολά ψάρια (συνέχεια δεύτερη)

Είμαι ένας φριχτός και τρισάθλιος τύπος. Δεν λειτουργώ με το συναίσθημα. Λειτουργώ με τη λογική και αυτό  είναι το χείριστο που μπορεί να σου συμβεί.
Δεν αφήνω την προσωπική μου σιγουριά, διότι γνωρίζω ότι και η άλλη κατάσταση στην οποία θα βρεθώ, μπορεί να με φέρει στα ίδια. Η λογική μου λέει ότι τα αέρια που θα εκπέμπει στο κρεββάτι μια καινούργια σχέση, δεν θα είναι πιο μυρωδάτα.
Έτσι, όταν όλα τα Νεφελίμ ζητωκραύγαζαν για το περήφανο όχι της μικρής Γαλατίας,  εγώ αυτό που δημόσια είπα, είναι ότι κάνουμε ωσάν πλήθος που ζητάει αίμα και φωνάζει σ΄αυτόν που είναι στην άκρη του μπαλκονιού και  απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει, να πηδήξει.
Τα συναισθηματικά Ελληνικά νεφελίμ, οι κάθε είδους ψεκασμένοι Ελληνες, ένοιωσαν τεράστια εθνική περηφάνια για το όχι του Κυπριακού Κοινοβουλίου. Στο φατσοβιβλίο αναρτήθηκαν εκατοντάδες posts, που έδειχναν τη Κύπρο με αρχίδια, την Κύπρο ως την ανυπότακτη χώρα του Αστερίξ, που έκαναν τον διαχωρισμό των Ελλήνων σε πατριώτες και προδότες, σε άντρες και αδελφές και πολλά άλλα.
Ποια ήταν η  πρόταση που ήλθε από την Ευρώπη, την οποία οι ανυπότακτοι πανηγυρικά απέρριψαν; Ότι δεν είναι δυνατόν η Κύπρος να συνεχίσει να έχει πολύ χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, να είναι το Ευρωπαϊκό κέντρο εξωχώριων εταιρειών, το πλυντήριο του μαύρου χρήματος, ο τόπος καταφυγής των ναρκοδολλαρίων και των χρημάτων από το εμπόριο λευκής σάρκας, ο παράδεισος αυτών που εκμεταλλεύθηκαν με το χειρότερο τρόπο τη μετάβαση της Ρωσίας από το κομμουνιστικό καθεστώς  στον καπιταλισμό. Αυτό που είπαν οι Ευρωπαίοι είναι ότι το τραπεζικό πάρτι της Κύπρου με έναν υπερδιογκωμένο τραπεζικό τομέα, με τα χαρακτηριστικά που έχει πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσει να ξεφουσκώνει. Με έναν τρόπο σταδιακό προκειμένου να μην καταρρεύσει τελείως η οικονομία της. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να φορολογηθούν με ένα εφάπαξ τέλος οι μεγαλοκαταθέτες, πάνω από 100.000 ευρώ, να χάσουν όλα τα χρήματά τους οι τραπεζίτες και να κουρευθούν οι μεγαλοομολογιούχοι των τραπεζών. Πρότειναν στην ουσία δηλαδή να γίνει πραγματικότητα το αίτημα της κοινωνίας, ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί η διάσωση των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων. Και ήταν μια πολύ σωστή Ευρωπαϊκή πρόταση και ας λένε ότι θέλουν οι εδώ πολιτικοί αρχηγοί. Αυτή είναι η γνώμη μου.
Και οι Κύπριοι ενεργώντας εντελώς συναισθηματικά και μη σκεπτόμενοι ότι οι οσμές της νέας συντρόφου τους μπορεί να μυρίζουν χειρότερα από αυτές της συζύγου τους, είπαν το περήφανο όχι, που μας κόρδωσε και μας έκανε μάγκες Ελληνες για ένα περίπου 24ωράκι.
Και έφτασε η επόμενη μέρα που έπρεπε να συνευρεθούν με τη νέα ερωμένη. Και τότε άρχισαν να διαπιστώνουν ότι και η νέα φιλενάδα που νόμιζαν ότι είχαν(plan B) και η άλλη εναλλακτική (Ρωσία) που πίστευαν ότι θα υπέκυπτε στα θέλγητρα του ανυπότακτου άντρα,  έτρωγαν φασολάδα και οι οσμές που ανέδυαν ήσαν πολύ μα πολύ χειρότερες.
Σκέτο Νεφελίμ ο Μακαριώτατος ή Παναγιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου. "Θα υποθηκεύσουμε την εκκλησιαστική περιουσία για να βοηθήσουμε" μας είπε.  Ψεκασμός με όλη τη σημασία της λέξης. Ότι θα υποθηκεύσουν την περιουσία τους, δηλαδή με λίγα λόγια  ότι θα ζητήσουν να λάβουν δάνεια με δέσμευση της περιουσίας τους. Μα ποιος θα τους τα δώσει σε μία χώρα υπό κατάρρευση και μάλιστα μέσα σε λίγα 24ωρα;
Να βάλουμε χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, για να καλύψουμε το ποσό που λείπει. Εξαιρετική λύση δεν λέω Μοσχομυρωδάτη πορδή!!! Να τα πάρουμε από τα ταμεία των εργαζομένων για να μην πληρώσουν οι μεγαλοκαταθέτες, οι ολιγάρχες και οι όποιοι τυχόν έμποροι λευκής σαρκός. Και τους έχουμε για τόσο ηλίθιους τους δανειστές που θα δεχθούν να τα βγάλουμε από τη μία τσέπη, να τα βάλουμε στην άλλη και να θεωρούμε ότι βρήκαμε χρήματα.
Να δημιουργήσουμε ένα ταμείο ιδιωτικού δικαίου και όχι δημοσίου (πάλι για να κοροϊδέψουμε) και αυτό να εκδώσει ομόλογα υποθηκεύοντας τα έσοδα που θα έχουμε μετά από κάποια χρόνια από το φυσικό αέριο. Μα αφού δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι αυτά, πως θα εκτιμηθεί η αξία του ομολόγου; Μόνο αν τα εκτιμούσαμε τα έσοδα πάρα πολύ χαμηλά θα υπήρχε επενδυτικό ενδιαφέρον. Όμως και σ΄αυτή την περίπτωση θα μιλούσαμε για σκέτο ξεπούλημα. Και για τελική λύση να τα βάλουν τα χρήματα τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή ο απλός εργαζόμενος λαός. Εξαιρετικό!!! Προοδευτικό!!! Ακρως αριστερό και φιλολαϊκό!!!
Να  ξεπουληθούμε στους Ρώσους. Παρότι αυτό δεν γίνεται, διότι οι εμπορικές τους σχέσεις με τη Γερμανία, έχουν γι΄αυτούς τους στυγνούς νεοκαπιταλιστές μεγαλύτερο ενδιαφέρον, και πάλι θα αγόραζαν ένα ολόκληρο νησί μπιρ παρά, εάν επρόκειτο η συμφωνία να προχωρήσει. Έχετε λοιπόν μυρίσει αέρια Ρώσου μετά από κατανάλωση χαβιαριού και λιπαρών ψαριών με μπόλικη βότκα από πάνω;
Ας αντιληφθούμε ότι με το προ ημερών περήφανο "όχι", επήλθε ήδη η βίαιη κατάρρευση του Κυπριακού τραπεζικού συστήματος. Ήδη κυκλοφορεί ότι ήδη πτώχευσε η μία από τις δύο μεγάλες Κυπριακές Τράπεζες.  Ήδη η ζημιά που έγινε από την περήφανη στάση είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το προβλεπόμενο με το αρχικό σχέδιο σταδιακό ξεφούσκωμα των Κυπριακών τραπεζών.
Ας το αντιληφθούν τα Νεφελίμ.
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που τόσο ζητωκραυγάζει για το περήφανο όχι των Κυπρίων, με το οποίο επεχείρησαν, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, να κρατήσουν ανέπαφες τις καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών και των τυχόν κατόχων μαύρου και ανήθικου χρήματος, είχε και αυτός προτείνει μόλις πριν από λίγες μέρες την φορολόγηση  και στην Ελλάδα των τραπεζικών καταθέσεων. Προσέξτε. Όχι την φορολόγηση των τόκων, αλλά αυτών καθαυτών των καταθέσεων. Και μάλιστα όχι με ένα εφάπαξ τέλος, όπως στην Κύπρο, που πιθανόν, μέσα από συντονισμένες ενέργειες και πολιτικές, να  συγκρατούσε σε κάποιο επίπεδο το τραπεζικό σύστημα, αλλά ετήσια φορολόγησή του κατατεθειμένου κεφαλαίου. Και πίστευε  ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό θα ήταν δυνατόν να μην οδηγήσει σε πλήρη κατάρρευση και του Ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Σήμερα για την Κυπριακή υπόθεση  φωνασκεί για το αντίθετο πριν αλέκτωρ λαλήσει τρεις φορές. Όμως  υποθέτω (αν και δεν είμαι καθόλου βέβαιος) ότι αντελήφθησαν ότι χωρίς Τράπεζες υπάρχει πλήρης κατάρρευση και τερατωδών διαστάσεων δυστυχία στον απλό κόσμο και όχι κούρεμα στους ολιγάρχες. Προχθές με την πρότασή τους για την φορολόγηση των καταθέσεων θέλησαν να ακουστούν ευχάριστα.
Ψάρεψαν σε θολά νερά. Σ΄αυτήν περίπτωση δεν έπιασαν βρώμικα ψάρια. Ψόφια και σάπια ανέσυραν.
Και όχι σαν αυτά τη φωτογραφίας που ψαρεύτηκαν σε καθαρά νερά.